In Tel Aviv, met Jan en Roos. De avond voordat we gingen telefoon uit Gaza. De taxichauffeurs, die altijd het beste zijn geinformeerd, zeggen dat Erez dicht is tot woensdagavond, en donderdagochtend gaat ons vliegtuig terug. Te laat om de reis nog af te zeggen, mijn ticket was ik dan al kwijt. En waarom de Israelische autoriteiten dat niet gezegd hebben, terwijl wij weer alle slopende procedures volgden om toestemming te krijgen om Gaza in te gaan? Nou, daarom. Die vinden het helemaal niet erg dat wij voor niks uit Nederland komen en dan voor een dichte grens staan. Doen ze wel vaker.

Wij maken van de nood een deugd. Als alles goed gaat, inshallah, hebben we straks een gesprek met de hoogste ome van Erez. Die mag ons precies uitleggen wat we doen moeten. Nu weten we ondertussen door schade en schande al dat de toegang naar Gaza in handen is van wel vier verschillende diensten die zich allemaal achter elkaar kunnen verschuilen, je hebt de Shin Beth, de interne veiligheidsdienst, die ons moet ‘clearen’ en daar tegen de afspraken in soms een maand mee bezig is, en Roos, bijvoorbeeld, is nog steeds ‘under procedure’ en zou er dus niet inmogen. Dan is er het leger en dan is er de grenspolitie, en als die onderling ruzie hebben en de grenspolitie staakt, wat we ook al eens hebben meegemaakt, dan kom je er ook niet in. En dan heb je nog de ingehuurde veiligheidsdienst, die in staat is om in de computer te kijken bij de ingang en dan doodleuk te beweren dat je er niet in staat dus dat je maar weer weg moet gaan. Ook als dat niet waar is en je met alle papieren aan moet tonen dat je wel degelijk op tijd je aanvraag hebt gedaan. En dan heb je nog de religieuze autoriteiten, die er invloed op hebben dat op elke joodse beetje feestdag de grenzen voor iedereen dicht gaan, ook als niemand mij uit kan leggen hoe de veiligheid van Israelische joden in gevaar zou komen wanneer ik Gaza in zou mogen. En dan is er nog de nieuwe regel dat je op vrijdagmiddag en zaterdag niet over de grens kan omdat het dan sabbath is, en dat moeten wij toch begrijpen: je kunt het de soldaten niet aandoen om op hun vrije zondag in zo’n loket te gaan zitten – als ze weer ergens Palestijnen moeten gaan oppakken in een razzia is dat natuurlijk wat anders, net zoals de kolonisten hun vrije heilige dag graag gebruiken voor een porgrommetje tegen Palestijnse boeren. En dan is er een dienst niet: die even op de computer zet op welke dagen de grens helemaal dicht is, ook voor mensen met visa, met vergunningen, die netjes van te voren hebben laten weten wanneer we komen en daar na veel moeite ook nog bevestigd hebben gekregen dat het in orde is.

Jan komt ontbijten. We hebben om elf uur een afspraak met die meneer van Erez. Vanochtend om acht uur zouden we moeten bellen waar dat gesprek plaats gaat vinden. Meneer neemt niet op.

Aan het strand van Tel Aviv is het heel gezellig. Geen Arabier te zien, zonnetje schijnt lekker, niets aan de hand. Leuk land hier.