Ik ben vergeten welk percentage van Gaza’s bevolking uit kinderen bestaat. Veel. Overal waar we komen met het team zijn er kinderen die nieuwsgierig komen kijken naar het bezoek. Mijn vrienden daar lachen er om: kijk, Anja moet weer zo nodig kinderen fotograferen. Heb je er nog niet genoeg? We hebben er nog een half miljoen voor je die je nog niet hebt gefotografeerd. Wil je ze allemaal?
Ik vraag me vaak af wat er in die koppies omgaat, achter die donkere ogen. Dat meisje dat meegemaakt heeft dat de benen van haar zwangere moeder werden afgeschoten, zomaar, toen ze de was op hing, op hun eigen dak. Allemaal hebben ze de begrafenissen gezien, van moeders met hun kinderen, van vaders en broers. Ze hebben ze gezien op de tv. Het bloed. De lijken. Een vader die zijn dode baby draagt om hem te begraven.
Wat denkt dat jongetje dat naast zijn grote broer staat. Ook benen er af geschoten. Of het zoontje dat net oud genoeg is om een beetje van het verhaal te begrijpen dat wordt verteld. Toen kwamen er mannen met maskers voor en die namen mijn pappa mee en toen sloegen ze zijn benen kapot en nou kan hij niet meer lopen.
Nergens in Gaza is het veilig en je eigen ouders kunnen je niet beschermen. Dat is wat de kinderen van Gaza weten. Soms zie ik ogen die veel te veel gezien hebben. Oude ogen in een kindergezichtje. Maar ik zie ook kinderen die ondanks alles rennen en spelen.
Different children with different hopes in their eyes, even in the darkest times, we can see life in their eyes, tiny bodies and giant souls.I love those shots alot.
Hi Nisreen! Yes it was great to go on home visits with you, I saw you loved those kids and I remember the one that fell in love with you on the spot and didn’t want to let you go.
In the small story I wrote that sometimes I wonder what goes on behind these big dark eyes: what does a child feel and think when he has heard that masked men took his daddy away and hit his legs, what does the little brother think who knows that his big brothers legs were shot off in his own home, and the daughter who was there when they shot the legs of her mother who was pregnant. These kids have seen too much, and they know nobody not even their own father and mother can protect them. This is what breaks my heart and brings tears to my eyes when I see these pictures again.
And you are right: pictures speak more than words, that is why I started making photographs in Gaza even though I am a writer by profession – words are not enough.
Give my love to everybody in Gaza, please!
And take care.
Some of these kids seem to be much wiser than a lot of 50-60 year old people in this county… Look better, read the eyes. Kids should be kids, but these kids are little grown ups… in a way.