(Sarraj, bij hem thuis in Gaza)
Te gast: Eyad Sarraj.
Flowers Are Not Allowed
At the Erez Crossing
By Dr. EYAD al-SERRAJ
How much did I want to travel to see you and all the dear friends, to see the world and to breathe some fresh air, to reassure my senses that there are some normal things and normal people out there.
How much painful it was to realize time and time again that I am not and we, people of Gaza, are not allowed to feel normal or think normal.
Our right to our land, to freedom and to justice were systematically raped. Now they are after our sanity. The aim is to destroy what has remained — our identity. It is our identity that is so threatening: our humanity, our attachment to the family and the holly Jerusalem, to falafel and the music of Fairuz and women weaving traditional dresses.
I was three months waiting for a medical permit or a travel permit. All attempts failed until Uri Hadar intervened and won for me a one-day permit to see my doctor in Tel Aviv and travel immediately to Amman to join you and the Cyprus group.
The journey started at six in the morning. so at eight I was waiting at the Palestinian side of Beit Hanoon, “Erez”. No computers are allowed, no electronics, no flash discs, no cameras, no radios. They speak through loudspeakers and look down at you through cameras.
Open your case, they shout in stupid Arabic. When the woman in front of me in the queue – we were five patients – questioned an order, she was ordered to take all the items in her suitcase out. In front of the camera she had to show all of her underwear, one by one. I was fuming, “Are we in a strip show?” I was punished by having to wait for three hours and to be checked by the x-ray machine three times. They knew it was harmful to my medical condition because I told them so. They are horrible.
I am sure the woman was thinking how to get revenge. I hope she will not turn to suicide bombing because that is exactly what they wanted – they want us to lose our humanity and sanity, by turning us into death machines.
The first human I saw was a Rambo with dark glasses and a grin carrying a huge machine gun across his massive body. He must feel the power of his muscles and his gun and the weakness of me with my frail body and obedience to his orders. But I could not escape the question, ” Who is frightened?” because I was not. I was angry but not afraid.
When I crossed to the Israeli side of the border, I saw the BBC correspondents and few journalists waiting to cross into Gaza. They were not allowed for the eighth day running. On the same day twenty European diplomats were barred from coming into Gaza. On the same day Israel decided to cut the fuel supply to Gaza’s sole generator and to close the borders to UN food. On the same day the Israeli army kills four Palestinians in Gaza, while stressing their adherence to the truce.
On the way back after a long round-trip journey I decided to buy some little plants with flowers to bring home. The soldier shouted at me, “Flowers are not allowed”.
Counterpunch, 20.11.2008
Dr. Eyad al-Serraj works with the Gaza Community Mental Health Project.
Ik heb deze vernederingen van Palestijnen bij Erez een aantal keren van heel nabij “mogen” meemaken,en ik heb de schaamteloze manier van handelen zelf aan den lijve ondervonden. Ik stopte het weg, verdrong het, het is nauwelijks te verdragen en bijna niet uit te leggen aan mensen die het zelf niet ervaren hebben. Het haalt het slechtste wat je in je hebt naar boven en het kost heel erg veel moeite om in te blijven zien dat je niet de hele bevolking mag afrekenen op het gedrag van een paar militaire idioten.
Maar dit verhaal van mijn collega Eyad Al-Serraj, n.b. met zijn staat van dienst op het gebied van vredesonderhandelingen met Israel en op het gebied van mensenrechten, dit haalt al die vreselijke beelden weer vol naar boven. Die totale machteloosheid, die is het ergste. Dit is allemaal zo slecht voor het imago van Israel, dringt dat nu nooit door?
In 10 jaar intensief samenwerken met collega’s in de Gazastrook hebben we zelf de algehele situatie alleen maar achteruit zien gaan. En ja, het is waar, de politieke opinie en de meningsvorming in de media lijkt zich wat te kantelen naar meer begrip en steun voor Palestina, maar het gaat veel te langzaam. Als het zo doorgaat breekt daar een crisis uit die zijn weerga niet kent. Wie kan deze waanzin toch stoppen??
Die waanzin zou gestopt kunnen worden op de eerste plaats door de Israelische bevolking zelf.
Er is niemand meer die voor de volle 100% zeggen kan: ik heb het niet geweten. Als zij massaal gaan protesteren tegen deze gang van zaken zou er mogelijk verandering kunnen komen
Aardige kiboets jongens heb ik in negatieve zin zien veranderen zodra zij hun dienstplicht gingen vervullen.
Ik heb sommige jongens op zo’n treiterige manier met Palestijnen bezig gezien en hen daarop aangesproken. In de kiboets sloegen zij hun ogen neer zodra zij mij zagen aankomen.
Een Staat kan verkeerde beslissingen nemen. Diegenen die de opdrachten moeten uitvoeren kunnen, om hun zelfrespect te behouden, weigeren bepaalde opdrachten uit te voeren.
Een paar militaire idioten zeg je Joes. We weten wel beter, het zijn er velen, zeer velen! En hun ouders zijn o, zo trots op hen.
Verder wordt deze toestand mede instand gehouden door bevriende landen waaronder Nederland. Nederland die het vertikt om hun vriendje Israel eens goed de waarheid te zeggen.
Nederland die van jou en mijn belasting geld een haven in Gaza liet bouwen om vervolgens toe te zien hoe die haven door Israel in elkaar geschoten werd. Nederland heeft het, voor zover ik weet, het daarbij gelaten. Hebben zij Israel op de vingers getikt? Hebben zij schadevergoeding geeist?
Nederland is medeschuldig aan dit hele gebeuren.
Niet alleen alle Israelisch zouden in opstand moeten komen maar ook alle Nederlanders en de bevolking van andere bevriende landen. Met hart en ziel ben ik aan Israel/Palestina gebonden maar waar het Israel betreft kost dat steeds meer moeite omdat zij wel hun hoofden in afkeer schdden maar, op een handje vol mensen na, niets doen. Wil ik hun vriendje nog wel zijn vraag ik me steeds opnieuw weer af?
Gerrie