De ‘upgrading’ van Israel’s status in de EU is uitgesteld, maar niet afgesteld, waarschuwt Brigitte Herremans ons, zie (25) bij het stuk daarover. Hier. Interessant is dat ik nog geen krant heb gelezen die daar aandacht aan heeft geschonken.

Nog meer krant: de Volkskrant doet het weer.
Na veel gezeur en aandringen is er op de Opiniepagina die zoveel kritiekloze Israel-propaganda opneemt nu eens een stuk verschenen van de andere kant: Jaap Hamburger pleit ervoor om meer van de kritische Israelische geluiden te laten horen, en geeft een rij voorbeelden bij wie je dan moet zijn. Zijn stuk kwam enigszins verminkt op de pagina te staan, dus lees de onverminkte versie op de website van Een Ander Joods Geluid, hier.

Een citaat:

Hier spreekt een heel ander Israël, dan dat van Gerstenfeld in wiens ‘denktank’ zoveel hoge militairen meedraaien en die de wereld slechts ziet als een strijdtoneel waar in de eerste plaats joden belaagd worden, verbaal en fysiek. Het Israël dat niet zoals het zijne, zelf de Kristallnachtherdenking en de jaren dertig misbruikt, als voorwendsel om antisemitisme en ‘Holocaustontkenning’ tot de brandendste wereldproblemen anno 2008 te verheffen. Een Israël, dat geen schrille, ultranationalis-tische opvattingen verkondigt, maar de hand in eigen boezem steekt. Een natie waarin organisaties en individuen zich inzetten om de Palestijnen als
gelijken te bejegenen, en hun bescheiden en legitieme nationale aspiraties te steunen, in de vorm van een eigen staat. Avnery overdrijft als hij dat het Israël van de zwijgende meerderheid noemt. De opiniecijfers spreken helaas andere taal, het is een minderheid, maar met ideeën en daden die perspectief bieden. Ik geef voorbeelden.

En om duidelijk te maken waar de redactie van de Opiniepagina van de Volkskrant, Chris Ruttenfrans zelf staat, staat er weer pontificaal een stuk boven van Ratna Pelle, een uit het vaste arsenaaltje van Israel-apologeten. En wederom: kledder.

Zo begint Pelle haar stuk met een tirade tegen diegenen, ‘zo velen’, die ‘het bestaansrecht van Israel ter discussie stellen’. Ze noemt geen namen en dat is niet voor niets. Die zijn er namelijk niet. In ieder geval niet onder de serieuze critici van het bezettingsbeleid van Israel, waar ik mij zelf ook onder reken, en bijvoorbeeld, Jaap Hamburger. Het bestaanrecht van Israel is namelijk helemaal niet aan de orde. Behalve de toch zinnige vraag wat het Israel zou kunnen schelen – ze bestaan, ze horen bij de meest geavanceerde militaire machten, ze hebben de allergrootste militaire macht geheel achter zich – zou ik mij er iets van aan moeten trekken als iemand, ergens, zou zeggen: nou, wij weten niet of Nederland wel bestaansrecht heeft? Behalve dat dat dus in de verte niet is wat de critici zeggen.

Dit zeg ik wel: als Israel wil horen bij de beschaafde, democratische naties, dan hebben ze nog veel te doen. Het opheffen van de bezetting, het staken van de nederzettingenbouw, het ophouden met treiteren en terroriseren van gehele bevolkingen en eindelijk eens overwegen om een gewone democratie te worden met gelijke rechten voor alle burgers ongeacht etniciteit of geloof. En dit denk ik ook: hoelang Israel zal blijven bestaan als ze alleen maar vijanden maken, weigeren om zich als normale buren te gedragen in het werelddeel waar ze zelf zo nodig heen moesten, hoe lang het westen het pikt dat er miljarden worden geinvesteerd met geen enkel ander doel dan een ander volk zoveel mogelijk weg te maken.

In werkelijkheid gaat het er bij de vraag ‘wie er achter Israel staan’ om welk Israel.

Nog een citaat uit het stuk van Hamburger:

Uri Avnery, nestor van de Israëlische vredesbeweging is het Andere Israël, en daarmee Gerstenfelds tegenpool. Hij kreeg een vraag voorgelegd, door de International Herald Tribune. ‘Wat zal Obama voor Israël betekenen?’

Hij antwoordde: “Op goedjoodse wijze stel ik een wedervraag: voor welk Israël? Ik hoop van ganser harte dat Obama zich zal ontpoppen als een vriend van het Andere Israël, het Israël dat vrede nastreeft.” (…). Niet het Israël van de bullenbijters en de huichelaars, die voorgeven over vrede te onderhandelen en intussen de nederzettingen uitbreiden, de duimschroeven aandraaien in de bezette
gebieden en blaten over het bombarderen van Iran, maar het Israël van een zwijgende meerderheid, bereid tot vrede, dat snakt naar een Amerikaanse regering die een beslissende impuls geeft aan een echt vredesinitiatief.”

De gotspe van zo’n stuk van Pelle is dat het geschreven en geplaatst wordt op een moment dat er anderhalf miljoen mensen in Gaza met opzet de verpaupering en de ellende in wordt gedreven, en daar hoor je Pelle uiteraard niet over. Nooit heeft ze het over de bezetting, de belegering, de oorlogsmisdaden, de schendingen van de mensenrechten, nooit heeft ze het over het feit dat Israel geen democratie is maar een etnocratie. Nooit geeft ze antwoord op de aantoonbare en gedocumenteerde verwijten die Israel worden gemaakt, ze blijft zoals eerder geheel steken in de algehele ontkenning en de omdraaiing door de critici te beschuldigen van wat ze helemaal niet zeggen.

En zoals gewoonlijk heeft dat stuk dus geen enkele andere functie dan om de zaken om te draaien en te doen alsof Israel het slachtoffer is.

Ondertussen is Amira Hass, die op de laatste boot van Free Gaza de strook in is gekomen gearresteerd toen ze Gaza verliet. De grens is nog steeds geheel afgesloten, ook voor buitenlandse journalisten, diplomaten en de hulpverleners. Kifaia heeft de training uit moeten stellen. Jan Andreae die deze week in Israel werkt, en die al toestemming had om Erez door te gaan, probeert het nog, hoewel het de vraag is of hij het wel moet doen. Het risico is groot dat als hij er door komt de grens achter hem weer dicht gaat en hij daar voor onbepaalde tijd vastzit. Om twaalf uur valt de beslissing.