De laatste foto’s, en het verhaal van een bijzondere bijeenkomst. No Span! Gewoon SP! stond er op de flyers. Voor de bakra’s die geen Sranan verstaan: no span betekent zoveel als geen stress, maak je niet druk.

Het was nu eens niet een afdelingsvergadering waar je de hele avond zat op een kopje koffie, maar een feest: er waren culturele intermezzo’s, onder andere een hilarisch tweegesprek tussen een Hindoestaans-Surinaams-Nederlandse vrouw, en een Creools-Surinaams-Nederlandse vrouw, want de Rotterdamse organisatie was zich er erg van bewust van dat je twee groepen met een eigen geschiedenis (de een van slavernij, de andere waren als contractarbeiders naar Suriname gehaald) eigen godsdiens en eigen cultuur te maken hebt, en de twee vrouwen waren komisch, over de controle op Schiphol bijvoorbeeld, een van de pijnpunten waar we het over hadden: komt zo’n hond, ruikruikruikruik, en dan zal je toch je tas vol hebben met het lekkere eten van je moeder.

Een swingende performance van het gospelkoor Exelsis, een vader en een zoon die een traditionele dans opvoerden, en ondertussen kwamen de heerlijke geuren al uit de open keuken. Een welkomstwoord van Jay Pahladsingh, bestuurslid van SP Cappele aan de IJssel, tevens adviseur voor Harry over Surinaamse zaken, Harry hield een speech, Harry voelt zich al langer verbonden met Surinamers her en daar, en je merkt het, de mensen kennen hem. En toen kwamen de ernstige punten, want het ging ook nog ergens over. Wat mij verbaasde was niet alleen dat er zoveel mensen, bijna 400, waren gekomen, maar dat ze bleven voor de discussies over de zaken die vooral Surinaamse Nederlanders aangaan.

Natuurlijk hebben veel Surinaamse Nederlanders dezelfde zorgen als de anderen als het gaat om huisvesting, het behoud van hun buurt, de opleiding van de jongeren en de zorg voor de ouderen, maar ook nog een paar specifieke: mensen die minder dan 50 jaar in Nederland wonen krijgen niet de volledige AOW. En die worden vaak doorgestuurd naar de bijstand. En dat betekent weer dat ze maar beperkte tijd in het buitenland mogen blijven en eerst hun spaarcenten en hun huisje op moeten eten. Nu is het verblijf in het buitenland wel verlengd van drie naar zes maanden, maar nog steeds is er een AOW gat, waar nogal wat oudere Surinaamse Nederlanders in terecht komen, ook al zijn ze hier al heel lang, hebben gewerkt en belasting betaald. Of al voor 1975 in Suriname werkten en belasting betaalden, toen dat dus nog bij het koninkrijk hoorde. De SP is er voor om dat AOW-gat te dichten, daar is 165 miljoen voor nodig, en daarmee te zorgen dat ouderen niet meer onnodig in de bijstand terecht komen. Theo Coskun (voorheen Cornelissen) vertelde dat het de SP in Rotterdam was gelukt om er voor te zorgen dat de gemeente de AOW aanvult, en mensen dus geen bijstand aan hoeven te vragen. Uit de zaal kwamen reacties: het was nogal eens gebeurd dat politici in de zaaltjes in de afdelingen ook zeggen dat het AOW gat dicht moet, maar in de Tweede Kamer opeens hun mond dichthouden.

Dan zijn er een aantal zorgen rondom het reizen. Er zijn maar twee luchtvaartmaatschappijen die direct op Paramaribo vliegen, en die vragen soms krankzinnige prijzen: eenzelfde ticket kan de ene keer 600 euro kosten en het volgende moment 2400. Harry sprak erover met Mahin Jankie van de Vereniging van Reizigers. Daar kan de minister, die de maximum tarieven goed moet keuren zeker wat aan doen. Ook de controle bij Schiphol is een doorn in het oog. Dat er wordt gecontroleerd vanwege mogelijke drugshandel, dat is okee. Maar het kan absoluut vriendelijker en menselijker. Nu staan mensen uren in de rij, ook ouderen, voelen zich belaagd door die agressieve snuffelhonden, moeten hun koffers binnenste buiten keren, moeten zich uitkleden – en dat terwijl iedereen weet dat nog geen 1% van de drugs via de vluchten binnen komen – zet toch wat meer mannetjes in in de havens van Rotterdam, daar komt het met tonnen tegelijk op de schepen binnen. De Nationale Ombudsman heeft de gang van zaken al bekritiseerd. Je hoeft niet iedereen als potentiële crimineel te behandelen om toch goed te controleren.

Op 17 december, tussen 2 en 4, is het Suriname debat. Harry van Bommel riep iedereen op om op die dag op de publieke tribune aanwezig te zijn, voor mij zijn ze niet bang, voor jullie wel.

We hebben een verleden samen, we hebben een heden samen, we gaan samen verder, zei hij.
Er is ook nog een speciale krant uitgegeven, die Samen verder heet, hier op het web.
En een bericht bij de website van de SP Rotterdam, hier.

Ik vond het een heel goed initiatief. Behalve dat ik me er erg thuis voelde, en dacht, zo swingend zouden onze bijeenkomsten altijd moeten zijn, vind ik het een goed idee om af en toe eens speciaal de banden aan te trekken met de groepen in onze maatschappij die wel eens extra aandacht mogen krijgen, speciaal omdat het soms lijkt alsof we het alleen nog maar hebben over Marokkanen (en soms Antillianen) en dat dan vooral negatief. Het lijkt soms wel alsof Surinaamse Nederlanders zijn vergeten. Ik vind het belangrijk, om, net zoals we dat doen met buurtbewoners en met beroepsgroepen als mensen in de thuiszorg, naar hen zelf toe te gaan en te horen wat ze bezig houdt, wat we met elkaar meer zouden kunnen doen. Het is goed voor de partij om de mensen voor wie we er in principe zijn meer te betrekken, maar het moet ook duidelijk zijn dat zij, in dit geval Surinaamse Nederlanders, ook beter gebruik kunnen maken van de SP. We mogen wel meer nadenken of we meer van zulke initiatieven kunnen organiseren, en ik hoop dat andere afdelingen (Den Haag deed het al) het voorbeeld op zullen volgen. Hulde voor Rotterdam en voor Harry.