De holocaust is voorbij

(Avraham Burg)

In Middelburg, na de vertoning van de film Jerusalem – Te East Side Story, (zie hier) gebeurde het weer eens. Nog voor de uitgenodigde sprekers, waaronder ik, de kans hadden gehad om ons verhaal te houden stond er iemand op in het publiek die een tirade afstak over de ‘eenzijdigheid’ van de bijeenkomst. Die film, dat was maar propaganda, want de holocaust kwam er niet in voor. Nadat ik ook nog even voor propagandist was uitgemaakt vertrok het gezelschap.

Wat bedremmeld zeiden een aantal aanwezigen dat het onderwerp ook wel ‘erg gevoelig’ lag, een cliché waar ik langzamerhand net zo genoeg van krijg als van het mantra dat iedereen die aandacht vraagt voor de rechten van de Palestijnen een propagandist is, en iedereen die blind doorgaat met die rechten te ontkennen en alles wat Israel doet goed te praten uiteraard niet. Het ligt helemaal niet gevoelig. Het ligt glashard, en de propagandisten van Israel doen er alles aan, zelfs de holocaust misbruiken, om er voor te zorgen dat we onze ogen sluiten voor de schendingen van mensenrechten door Israel.

In de film van Alatar, in mijn ogen buitengewoon genuanceerd, feitelijk onderbouwd, en ik hoorde van Alatar zelf dat hij bewust had gekozen om gruwelijker beelden van onrecht weg te laten – komt een reeks van Israeli’s aan het woord, ja, inderdaad heel eenzijdig de Israeli’s die kritisch durven te zijn ten aanzien van de politiek van hun eigen land: joden met een geweten, en een visie op de toekomst die verder reikt dan het eigen lot. Dat waren Meron Benvenisti, Menachem Klein, Jessica Montell van de mensenrechtenorganisatie B’Tselem en Meir Margalit van ICAHD. En Avraham Burg, een sabra, die het zionisme met de paplepel meekreeg, voorzitter was van de Knesset en tot de conclusie is gekomen dat het zionisme zijn tijd heeft gehad, dat het niet alleen gaat om onrecht tegenover de Palestijnen maar ook om het behoud van Israel zelf.

Zijn boek, een indrukwekkend boek – ik heb het bijna uit – heet The Holocaust is Over, We Must Rise from its Ashes. Ik kan het ook het gezelschapje dat in Middelburg nog eens begon over de holocaust van harte aanbevelen.

We hebben de kans om met Avraham Burg zelf te spreken, want het Menasseh ben Israel instituut nodigt hem uit voor een lezing in De Balie op 13 januari. Reserveren via hun website, hier.

boek-burg.jpg

De toelichting:
The Holocaust is Over: We Must Rise from its Ashes

Het Menasseh ben Israel Instituut organiseert op 13 januari 2009 om 20.15u een lezing door Avraham Burg, oud-voorzitter van de Knesset.

“To define the State of Israel as a Jewish state is the key to its end”, met deze uitspraak en met de bewering dat de Wet op de Terugkeer zou moeten worden afgeschaft veroorzaakte de prominente oud-politicus Avraham Burg vorig jaar een grote controverse. De oud-voorzitter van de Knesset, oud-voorzitter van de Jewish Agency en de World Zionist Organization en medearchitect van de Geneve Akkoorden belichaamt de confrontatie tussen synagoge en staat als weinig anderen.
Als zoon van een vooraanstaand minister van de Nationaal-religieuze partij en zelf religieus, maar afkomstig uit de seculiere Arbeiderspartij, heeft Burg zijn leven lang te maken gehad met het verantwoord bij elkaar brengen van religie en politiek. Burg zal spreken over zijn geruchtmakende recente boek “The Holocaust Is Over; We Must Rise from its Ashes” waarin hij via zijn eigen familiegeschiedenis zijn onorthodoxe visie op Israël geeft.

En een artikel van Burg, hieronder,en een link naar zijn artikel dat als een bom insloeg: een zionist die het einde van het zionisme inluidt! The end of zionism, hier. Met dank aan Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid.

OPINION
Holocaust’s unholy hold
The deeper we are stuck in our Auschwitz past, the more difficult it becomes to be free of it.
By Avraham Burg
November 16, 2008

Reporting from Nataf, Israel — Even today, when economic storms are shaking markets around the world, posing a threat to the stability of entire countries and societies, Israel continues to conduct its business far from the turmoil, as if swimming in a private ocean of its own. True, the headlines are alerting the public here about the crisis, and the politicians are hastily recalculating their budgets. But none of this is dramatically changing the way we think about ourselves.

To Israelis, these issues are mundane. What really matters here is the all-important spirit of Trauma, the true basis for so many of our country’s life principles. In Israel, the darkest period in human history is always present. Regardless of whether the question at hand is of the future relations between Israel and our Palestinian neighbors in specific and the Arab world in general, or of the Iranian atomic threat and Mahmoud Ahmadinejad, it always comes down to the same conversation. Every threat or grievance of major or minor importance is dealt with automatically by raising the biggest argument of them all — the Shoah — and from that moment onward, every discussion is disrupted.

The constant presence of the Shoah is like a buzz in my ear. In Israel, children are always, it seems, preparing for their rite-of-passage “Auschwitz trip” to Poland. Not a day passes without a mention of the Holocaust in the only newspaper I read, Haaretz. The Shoah is like a hole in the ozone layer: unseen yet present, abstract yet powerful. It’s more present in our lives than God.

It is the founding experience not just of our national consciousness but of more than that. Army generals discuss Israeli security doctrine as “Shoah-proof.” Politicians use it as a central argument for their ethical manipulations.

The Shoah is so pervasive that a study conducted a few years ago in a Tel Aviv school for teachers found that more than 90% of those questioned view it as the most important experience of Jewish history. That means it is more important than the creation of the world, the exodus from Egypt, the delivering of the Torah on Mt. Sinai, the ruin of both Holy Temples, the exile, the birth of Zionism, the founding of the state or the 1967 Six-Day War.

The Shoah is woven, to varying degrees, into almost all of Israel’s political arguments; over time, we have taken the Shoah from its position of sanctity and turned it into an instrument of common and even trite politics. It represents a past that is present, maintained, monitored, heard and represented. Our dead do not rest in peace. They are busy, active, always a part of our sad lives.

Of course, memory is essential to any nation’s mental health. The Shoah must always have an important place in the nation’s memorial mosaic. But the way things are done today — the absolute monopoly and the dominance of the Shoah on every aspect of our lives — transforms this holy memory into a ridiculous sacrilege and converts piercing pain into hollowness and kitsch. As time passes, the deeper we are stuck in our Auschwitz past, the more difficult it becomes to be free of it.

What does the primacy of the Shoah mean in terms of our politics and policy? For one thing, it becomes virtually impossible to find a conversation carried out with reason, patience, self-control or restraint. Take Iran as an example. With regard to Iran, as with any other security matter that has potentially existential consequences, we have no thoughts at all — only instincts and trauma-driven impulses. Who has ever heard of alternative approaches to the Iranian issue, of strategic arguments underlying the passionate emotions, the old fears and violent rhetoric?

Few people in Israel are willing to try to perceive reality through a different set of conceptual lenses other than those of extermination and defensive isolation. Few are willing to try on the glasses of understanding and of hope for dialogue. Instead, the question is always: Is a second Shoah on the way?

This is one of the strongest reasons why I voluntarily withdrew from political life in Israel. I couldn’t help feeling that Israel has become a kingdom lacking in vision and without a prophetic horizon. On the surface, everything is in order; decisions are carried out, life moves on, the ship sails along. But where is this movement heading? No one knows. The sailors are rowing without seeing anything; the lower-ranking officers are holding their eyes up to the leadership, but the leaders are not capable of seeing past each coming, rising, tumbling wave. No one is looking ahead, searching for a new continent. Instead, we are looking backward, held hostage by memory.

I cannot be an accomplice in such a way of life, with no spiritual compass or moral direction. Never — or so I’ve been taught from infancy — have the Jewish people existed only for the sake of existence; never have we survived only in order to survive; never have we carried on for the sole purpose of carrying on by itself.

The Jewish existence was always directed upward. Not only toward our king and father in the heavens, but also our gaze upward was an answer to the great call of humanity; an answer of liberty in the times of enslavement in Egypt, an answer to the need of a righteous and egalitarian law in the days of Sinai when we wandered through the desert, an answer to the call of human universalism manifest in the Scriptures of the great prophets, and finally, an answer to the cry opposing unjust and imperial occupation throughout late antiquity.

Even the Zionist idea was not merely an attempt to rescue the Jews from violent anti-Semitic prosecutors, but rather was a heroic attempt to establish a model society. Zionism meant to create a society that avoided any form of discrimination or oppressive policy toward non-Jews, of the kind under which Jews had suffered for more than two millenniums.

This utopian vision has fallen silent in Israel. Concerns for personal survival and well-being, as well as fear about the ongoing bloodshed and security emergencies, about Gaza and Iran and the realities of demographics and population, have silenced the moral debate and blocked the horizons of vision and creative thinking.

I believe Israel must move away from trauma to trust, that we must abandon the “everything is Auschwitz” mentality and substitute for it an impulse toward liberty and democracy.

I fully understand that this will require a slow process of change. It will take more than one or two years for a new Jewish humanism to be accepted, allowing Israel to become a less traumatic place, a country in which school trips do not only present Israel’s high school students with extermination camps. Israel must rethink its strict law of return (which defines Jewishness the same way Hitler did), its relationship with Germany, and it must reaffirm its commitment to being a democratic state of the Jewish people, a state that belongs to all of its citizens, in which the majority decides on its character and essence, with the utmost sensitivity to all the “others” — and especially the Arab non-Jewish minority.

I have a vision of Israel as the driving force behind a global peace process and worldwide reconciliation and as a society guided by a deep sense of responsibility to world justice, but it’s difficult to accept this vision when we are confronted every day with the hardship and perpetual bloodshed reflected in our newspapers. My hope is for a Jewish people that insists “never again” — not only for Jewish victims but for anyone who suffers around the globe today.

Avraham Burg, former speaker of the Israeli parliament, is a businessman and author, most recently, of “The Holocaust Is Over; We Must Rise From Its Ashes,” published this month by Palgrave Macmillan.

9 gedachten over “De holocaust is voorbij

  1. Je went er toch aan. Dit soort tirades over eenzijdigheid. men weet donders goed wat daar gebeurd, met toestemming van alle Westerse regeringen. Gewoon de andere kant opkijken een Palestijn heeft net zoveel waarde als een Jood in de tweede wereld oorlog.

  2. “DE HOLOCAUST IS VOORBIJ”

    Ik vind Avrham Burg een moedig mens. Ik ben blij, dat zijn boek
    niet alleen met bovenstaand zinnetje is getiteld, maar dat het gevolgd wordt door buitengewoon positieve woorden.
    Ik vind de shoah de meest verschrikkelijke en onvoorstelbare gebeurtenis die ooit in onze wereld heeft plaatsgevonden. Hoewel ik geen jood ben, denk ik, dat de holocaust nooit voorbij is. Zeker niet voor diegenen, die het hebben meegemaakt en nog leven. Overigens blijft mijn sympathie en bezorgdheid voor de Palestijnse zaak en wel speciaal wat betreft Gaza recht overeind. Ik veroordeel de onmenselijke Israelische politiek daaromtrent volledig. Maar ik dacht dat dat wel bekend was.
    Ik wilde dit graag even kwijt.

    Jan Noort

  3. Het voordeel van dat die mevrouw die die film propoganda vond was Anja, dat jij nog eens goed kon uitleggen hoe het zat en nog zit tegen het publiek dat nog niet goed daarvan op de hoogte was. Ik hoop dat dat goed overgekomen is
    Ik ben het helemaal met Jan Noort eens. Gisteravond was er op Canvas nog een programma over de Jodenvervolging in Polen. Echt verschrikkelijk. Daarom snap ik niet wat ze nu een ander volk zo aandoen.

  4. Geachte mevr. Meulenbelt: Ik heb u vanmorgen 13.6 beluisterd o.a. over uw nieuwste boek. Wanneer wordt het gepubliceerd? Ik zou het graag willen kopen. M.vr.gr.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *