Als ik even geen zin heb in het wereldnieuws zijn daar altijd nog mijn huisgenoten, die met die roze neuzen en oortjes bovenop hun hoofd.
Toen Kind nog een kind was, een tiener eigenlijk, zei hij wel eens filosofisch: “we hebben twee dingen gemeenschappelijk, katten en vrouwen”. Bij mij is er met die vrouwen een beetje de klad in gekomen, maar de katten zijn gebleven. Nu zeggen we: katten en camera’s. Kind en ik houden ons daar graag mee bezig, hij weet altijd meer van wat ik met mijn geweldige camera kan doen dan ik, wat ik nog niet heb geprobeerd aan mogelijkheden, welke knopjes en programmaatjes ik nog niet snap en hij wel. Dan richt ik in dat beetje kunstlicht de camera op de dichtstbijzijnde poes en kijk hoeveel snorhaartjes ik er nog op kan krijgen.
Josephine is dan inmiddels op Kind zijn schoot gaan zitten, doet ze alleen bij hem constateer ik jaloers, en Kobus ligt dan ergens aan de rand van onze aandacht in zijn gebruikelijke Anbietpose en schroeft zijn schattigheidscoëfficiënt wat op.
Ze vinden het overigens heel gewoon, om het middelpunt te zijn.
Hoe ben jij trouwens aan mijn rooie kat gekomen?????
Ha,ha, Gerrie
Broertjes?
Een eiige tweeling!
Door allerlei omstandigheden en ook gewoon vergeetachtigheid (maak ik me toch best wel wat zorgen over 🙁 … ) even niet hier gekeken en nu val ik direct met mijn neus in de boter. Dit doet goed, die kattebeesten. Zoals Kobus ligt is het precies mijn PluisJE, maar die moest al in 1996 overlijden. Niertjes… Toch heb ik er zulke fijne herinneringen aan dat bij elke kater die met zijn winkel tentoongesteld ligt, ik aan hem moet denken. Dank Anja. Ook La Diva is weer prachtig, hoor, maar ik ben bang dat ik een zwak voor Kobus ontwikkeld heb.
(Pssst. Niet tegen Josephine zeggen. Ik ook. )
Kobus is aandoenlijk, maar ik mag ook eigenwijze donders als Josephine wel, die zelf wel uitmaken bij wie ze op schoot klimmen. Mooie dame, wil ze een beetje geborsteld? Bij mij thuis is dat altijd knokken, en de Fluff begint intussen aardig op Bob Marley te lijken…
Hier nog wat grappige kattenplaatjes: http://icanhascheezburger.com/
Nee Josephine is zo stronteigenwijs, borstelen mag ik haar ook al niet. Optillen mag ik haar niet. Ik mag niks behalve blikjes openmaken. Het drama als ik haar mee moet nemen naar dokkie dokkie – daar kom ik nooit zonder schrammen vanaf. Zij bepaalt. Dat ze het liefst luid knetterend naast mijn hoofd wil slapen bijvoorbeeld. Dat om half zes ’s ochtends de dag begint en dat ze dan recht heeft op brokjes. Dat zij meer recht heeft om met mij in een bed te slapen dan die Palestijn die wel eens langs komt. Dat ik misschien ook nog wel prijs stel op een liefdesleven vindt ze geen argument, ik heb haar toch. Tegen mij is ze verder erg lief, maar voor Kobus is ze een absoluut kreng. Komt hij weer aangehobbeld en probeert het nog eens, likt hij lief haar oortjes, dat laat ze zich dan aanleunen tot ze zich opeens weer herinnert dat ze een hekel aan hem heeft, draait ze zich om en krijgt hij weer een oplawaai dat hij helemaal omtuimelt. Als ze een hond was noemde ik haar een bitch.
Ik moet altijd weer erg lachen om poezengrappen, dank je Christine.
Josephine is best een deftige naam, dus misschien gedraagt ze zich daar ook naar, Prinses Josephine. Met de naam Kobus kun je alle kanten op en blijkbaar met de kat ook;-) (ik vind Kobus erg grappig, buik omhoog, liefste oogjes, zeg, wordt er nog geaaid of hoe zit dat?) Hier hebben mijn twee kattenpeuters net de hele kerstboom omgesodemieterd. En dan onschuldig naar je kijken: dit is toch een leuk spel?
Weer laat, maar tussendoor heb ik alweer een heerlijk Jaarfeest gevierd met mijn lerares en wel 15 andere, prachtige mensen. Het was fantastisch! Het Jaarwiel draait weer. Langzaam, maar het draait weer. Over een dag of tien zien we dat ook, als de dagen weer gaan lengen. 😀
Anja, La Diva is prachtig en zo. Schitterend zelfs, maar ik kan er niets aan doen. Heb altijd al een zwak gehad voor de ‘Europese Korthaar’. Vooral de grote, dikke, gezellige katers en dan liefst de rooie… Hoewel de andere twee katers bij mij destijds zwart en zwart/wit waren en ook de allerliefste, stuk voor stuk, vond ik PluisJE net even een beetje bijzonderder. 😀 Als Kobus het prettig vindt om over zijn buik geaaid te worden, bij deze….
Anja, je bent een schat.
ik lees je weblog, op dit moment natuurlijk alles over Gaza. En omdat ik eens op iets anders wilde klikken kom ik hier terecht. Ik heb zelf ook zo’n mormeltje in huis, pikzwart met twee kogelronde gele ogen. Ik moest je nu gewoon even schrijven.
ik was al een fan van je na het lezen van
De Schaamte voorbij, lang, lang geleden
maar kwam je hier weer tegen
je bent een KEI
Blijf volhouden
want je informatie is zo oprecht en niet omheen te gaan
Ik ben echt blij dat ik in dit weblog kan lezen.
lieffffff