Stop de Israelische wandaden in Gaza (working title)

De Israëlische bombardementen op Gaza van dit weekend richten een ware slachting aan en voeren het Palestijns-Israëlisch bezettingsconflict daarmee nog maar eens naar een nieuw bloedig dieptepunt. Op het ogenblik dat we dit schrijven zijn er al meer dan 200 dodelijke slachtoffers gevallen en een 700-tal gewonden, wat het tot een van de bloedigste dagen in het conflict maakt sinds 1967. Intussen laat de Israëlische regering weten dat dit offensief nog maar aan haar begin staat.

Deze gebeurtenissen vinden goed twee jaar na Libanon plaats toen Tel Aviv eveneens het recept van een grootschalige militaire bommencampagne hanteerde. De parallellen tussen beide gebeurtenissen zijn treffend. Ook toen heetten de massale bombardementen van de Libanese civiele infrastructuur, de bezetting van het zuiden van het land en 1000 dodelijke slachtoffers een ‘oorlog tegen Hezbollah’. Ook toen rechtvaardigde Israël deze wandaden als een legitieme reactie op een aanval van Hezbollah in Juli 2006 waarbij 2 Israëlische soldaten het leven lieten en 3 werden ontvoerd.

Maar net zomin de Israëlische aanval op Libanon een antwoord vormde op de ontvoeringsacties van Hezbollah, zijn de huidige bombardementen van Gaza geen reactie op de raketaanvallen van Hamas die op 19 december een einde maakte aan het staakt-het-vuren. Het is inmiddels voldoende gedocumenteerd dat de aanval op Libanon lang op voorhand was gepland. Ook nu lezen we in de Israëlische krant Haaretz (28/12/08) dat defensieminister Eduh Barak het leger reeds zes maanden geleden beval zich op te maken voor de operatie, op een ogenblik dat de Israëlische regering onderhandelingen voor een staakt-het-vuren met Hamas had aangevat. Bovendien rechtvaardigt het argument dat Israël vooral Hamas militanten wil treffen op geen enkele wijze dat burgers tot doelwit worden gemaakt van strafmaatregelen en militaire operaties. In werkelijkheid wordt de hele bevolking van Gaza geraakt. Waar het echt om draait is enerzijds de aandacht afleiden van de bezetting, de uitbreiding van de kolonisatie op de Westelijke Jordaanoever en het breken van het verzet en anderzijds de verkiezingen in Israël waar de regeringspartijen met een straffe militaire actie het verloren terrein op de extreemrechtse oppositie onder leiding van Benjamin Netanyahu proberen terug te winnen.

De Israëlische regering presenteert haar eigen wandaden stelselmatig als ‘zelfverdediging’. Hierdoor slaagt Israël erin het beeld te scheppen dat zij dit geweld niet heeft gewenst, maar noodgedwongen ‘reageert’ op het geweld van Hamas. Deze voorstelling van zaken – die ook door vele media wordt overgenomen – berust op een foutieve lezing van de feiten om minstens twee redenen.

Ten eerste gaat ze voorbij aan de voorgeschiedenis. Als bezettingsmacht controleert Israël de luchtruimte, grenzen, water alsook het komen en gaan van de Palestijnen in Gaza (en de Westelijke Jordaanoever). Sinds Gaza eenzijdig tot ‘vijandig gebied’ (hostile territory) werd uitgeroepen in September 2007, na de machtsovername door Hamas, blokkeert Israël elementaire basisvoorzieningen. De gevolgen zijn dramatisch. Er is aan alles een gebrek, aan voedsel, medicijnen en petroleum om de elektriciteitsgeneratoren draaiende te houden. Een hele bevolking wordt uitgehongerd. Een recente studie stelt dat 46 procent van de kinderen lijdt aan acute bloedarmoede. “De idee is om de Palestijnen aan een dieet te onderwerpen, maar niet om hen van honger te laten sterven”, aldus een adviseur van de Israëlische premier twee jaar geleden. Maar hoe gevaarlijk dicht zitten we niet al voorbij deze schandalige doelstelling. Volgens het Rode Kruis kampt 70% van de bevolking met een gebrek aan voedsel. Het gaat hier niet om een of andere natuurramp maar om een bewuste politiek van een staat die zich graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt. Richard Falk, de Speciale Rapporteur van de VN spreekt van een “flagrante en massieve inbreuk op het internationaal humanitair recht.”

Ten tweede wordt de valse indruk gewekt dat Gaza en Israël zich in dit conflict als twee gelijkwaardige tegenstanders tot elkaar verhouden, wat ver afstaat van de realiteit. Israël beschikt over een van de best uitgeruste legers ter wereld, waartegen de Palestijnse milities geen partij vormen. Bij het inzetten van deze oorlogsmachine kijkt de Israëlische regering – wars van de humanitaire regels – op geen mensenleven. De laatste grootscheepse aanval op Gaza, in Februari 2008, maakte om en bij de 112 doden, waaronder een aanzienlijk aantal vrouwen en kinderen. Hoewel elk slachtoffer er een teveel is, is het ook belangrijk eraan te herinneren dat het aantal dodelijke Palestijnse slachtoffers een veelvoud bedraagt van die aan Israëlische zijde. De website van de Middle East Policy Council leert ons dat er in 2008 29 Israëlische dodelijke slachtoffers vielen, tegenover 432 doden aan Palestijnse zijde. Aan Israëlische kant gaat het om een forse daling in vergelijking met 2002 toen er 422 doden vielen. Aan Palestijnse zijde blijft de tol buitengewoon hoog: van 1072 in 2002 naar 432 in 2008 de tientallen doden van de jongste dagen niet meegerekend. Deze cijfers houden geen rekening met de vele doden als gevolg van het embargo tegen Gaza

Het moedwillig uithongeren en collectief straffen van een hele bevolking gebeurt onder de ogen van de internationale gemeenschap. Zorgvuldig en goed gedocumenteerde rapporten van de speciale rapporteur voor de Mensenrechten van de VN en mensenrechtenorganisaties worden zonder gevolg geklasseerd. De Speciale Rapporteur van de VN Falk vroeg tevergeefs naar een onmiddellijke “beschermde actie” tegen de “voortdurende en grootschalige inbreuken op het fundamentele mensenrecht op leven”. Hij stelde dat de Verenigde Naties een dringende inspanning moeten leveren om een burgerbevolking te beschermen die “collectief wordt bestraft door een beleid dat gelijkstaat aan misdaden tegen de menselijkheid”. Duidelijker kan het toch niet?

Toch hebben de VS en de EU al die tijd net het tegenovergestelde gedaan. De VS storten elk jaar 2,5 miljard dollar militaire steun door aan de Israëlische bezettingsmacht en hebben tal van militaire samenwerkingsakkoorden en projecten lopen. Washington heeft de Israëlische politiek tegen Gaza altijd gesteund en ook nu laten weten zich achter deze gruwelijke militaire campagne te scharen. Ook de EU ziet geen graten in goede relaties met Israël. Meer nog. Op de jongste top begin december heeft de Europese Raad zelfs beslist de relaties met Israël ‘op te waarderen’, alsof er geen vuiltje aan de lucht is en tegen een negatieve stemming van de Europese parlementsleden in.

Met een dergelijk cynisch beleid zijn beide grootmachten goed op weg om het Internationaal recht ten grave te dragen. Ze verspelen dan ook elk gezag om anderen in dat verband nog de les te spellen, terwijl er nu juist nood is aan een internationale druk die een einde maakt aan het moorddadige optreden van het Israëlische leger en de onmenselijke blokkade van Gaza alsook. Wij roepen dan ook op tot een krachtdadige veroordeling, opschorting van alle handels- en diplomatieke akkoorden met Israël zolang de bezettingspolitiek aanhoudt.

Ludo De Brabander is stafmedewerker van vzw Vrede en lector aan de Arteveldehogeschool Gent
Nadia Fadil is postdoctoraal onderzoekster aan de Europese Universiteit van Firenze en de KULeuven