(Foto Clara Legêne. Lichtjes op het Museumplein om de doden te herdenken. Dat waren er toen nog maar vierhonderd.)

De beelden worden saai. Hoeveel foto’s van vaders die hun dode kind wegbrengen of bebloede kindergezichtjes willen we nog zien?

Filmpje van AlJazeera, van een paar dagen geleden, hoe een gewone familie in Gaza de nacht doorkomt. Ondramatisch, blij als ze een paar uur slaap kunnen krijgen en als de elektriciteit het even doet en de tv aankan zodat ze kunnen zien wat er buiten gebeurt. Dat was nog voor het grondoffensief. Hier

En een recente film, van gisteren, over de VN school die is beschoten. Hier. Het vreselijke is dat de VN er alles aan doet om binnen die grote kooi waarin de bevolking zit opgesloten in hun gebouwen kleine enclaves te maken waar de burgerbevolking nog redelijk veilig is. En dat uitgerekend die werden aangevallen. In het zuiden, bij Rafah, is de bevolking gewaarschuwd te vluchten, vanwege de zware bombardementen die daar worden uitgevoerd om de tunnels te vernietigen. Maar waar moeten ze heen, als ook scholen worden beschoten? John Ging van de VN zegt dat er geen sprake van is dat er op het moment van de aanval door Hamas werd geschoten. Hij dringt aan op een onafhankelijk onderzoek. Wedden dat Israel dat zal verhinderen?

Een paar goede artikelen: hier Jonathan Cook op Electronic Intifada. Wat volgens hem de bedoeling is van deze slachtpartij: er voor te zorgen dat Gaza de verantwoordelijkheid wordt van Egypte, en dat er nog maar een klein beetje Palestina over is om zorgen over te maken: de Westoever met een machteloze Abbas.

Ondertussen neemt ook op de Westoever de populariteit van Hamas toe. Ook onder absoluut seculiere en niet fundamentalistische Palestijnen: want Abbas en Fatah doen niets terwijl hun broeders en zusters aan de overkant in de pan worden gehakt, en dus stijgt de bewondering voor Hamas, de enige serieuze verzetsbeweging die stand houdt. Vandaag zijn er weer een paar raketten afgeschoten. Uiteraard is dat ondertussen een principiele zaak. Het staakt-het-vuren komt voorspelbaar dichterbij, en het gaat Israel er om om dat met de voor hen gunstigste voorwaarden te sluiten. Zo willen ze dat de tunnels gesloten worden waarmee Gaza wordt bevoorraad, ook met wapens uiteraard. Maar dat zou alleen maar kunnen, als ze tenminte niet gewoon weer nieuwe tunnels graven, als er wel garantie komen dat de gewone noodzakelijke levensmiddelen dan wel de grenzen over komen. En dan zijn ze weer terug bij af, want Hamas had al een lopend aanbod voor een staakt-het-vuren, op voorwaarde dat de blokkade wordt opgeheven. Zoals Israel voorheen had beloofd, en niet had gedaan.

Ondertussen is het helemaal niemand ontgaan dat Israel er wel in geslaagd is om dood en destructie aan te richten in Gaza, maar dat er geen kwestie van is dat Hamas is verslagen. En er zit nog steeds een Israelische soldaat verstopt in Gaza. Hebben ze ook niet gevonden. Er worden nog steeds raketten afgeschoten.

De Guardian laat ook van zich horen. Aanbevolen: hier. Seamus Milne kijkt kritisch naar de andere westerse pers. Die in meerderheid herhaalt wat Israel ons wil laten geloven, dat ze deze oorlog tegen Gaza zijn begonnen omdat ze ‘nu eenmaal niet kunnen tolereren dat hun bevolking wordt bedreigd door raketten’: “in deze kortzichtige fantasie is er geen ruimte voor de meer dan zestig jaar durende onteigening en verdrijving, er is geen sprake van vluchtelingenkampen, van bezetting, van belegering, er is geen sprake van de steeds herhaalde schendingen van de VN resoluties, van de Conventies van Geneve, er is geen illegale muur, geen routineuze liquidaties, er zijn geen gevangenen en de Westoever bestaat niet”.

Hadden we maar zo’n krant in Nederland. De Volkskrant doet het weer. Op de opiniepagina mogen Ronnie Naftaniel en nog een stel Israel-apologeten uitleggen dat Israel dit allemaal alleen maar doet uit zelfverdediging. Voor wie het bord voor de kop dik genoeg is om dat nog te willen geloven.

Mads Gilbert is een Noorse arts die op dit moment in een ziekenhuis in Gaza werkt. Filmpje op AlJazeera, hier. In de dagen dat hij rondom de klok werkt om de stroom van gewonden te verzorgen komt hij dingen tegen die je niet wilt zien. Kinderen waarvan de ingewanden ui hun buik hangen, een kind waarvan hij twee benen en een arm heeft moeten amputeren. Dit is geen oorlog van een leger tegen een leger, zegt hij, dit is een oorlog tegen een bevolking, die voor de helft uit kinderen onder de zeventien bestaat, met elkaar opgesloten in een kooi, vluchten kunnen ze niet. In al die dagen is er maar één gewonde Hamasstrijder binnengebracht. Het overgrote deel van de slachtoffers zijn burgers, zegt hij, want ook niet anders kan in een zo dichtbevolkt gebied waar mensen niet weg kunnen.

Zevenhonderd doden, tot op heden. De VN laat weten dat het merendeel van hen burgers zijn. Hier.

Ondertussen laat Israël af en toe een pauze vallen in de bombardementen en de beschietingen, zodat mensen hun doden kunnen begraven, hun gewonden weg brengen. Er is weer mondjesmaat voedsel over de grens gekomen, en in die paar uur kunnen de mensen in de rij voor brood, zonder gevaar voor hun leven, voordat het moorden weer begint. Het zijn de beroerdsten niet, hoor, die Israëli’s.

Het Israëlische leger vindt de situatie nog niet ‘optimaal’ om zich nu al terug te trekken. Haaretz, hier.