Alsof er voor velen een kritieke grens is overschreden door Israël. Ook voor mensen en organisaties die het liefst ‘onpartijdig’ bleven. Niemand die nog enigszins uit zijn ogen kijkt kan nog doen alsof deze oorlog tegen Gaza een ‘defensieve’ oorlog is.

De VN, hun organisatie de UNRWA, heeft het werk neergelegd, nadat een transport is beschoten, en naar het laat aanzien met opzet. Dat nadat ook drie scholen van de VN waren beschoten, waarvan bij een met meer dan veertig dodelijke slachtoffers.

Ik kende Karen Abu Zayd, de vorige directeur van de UNRWA. Ik ontmoette haar zowel in Gaza als in Nederland. Van alle vluchtelingenorganisaties die onder de VN vallen is de UNRWA de oudste, en het speciale is dat zij wel het mandaat kregen om humanitaire zorg aan de Palestijnse vluchtelingen te geven, dus voedselverstrekking, basaal onderwijs en medische zorg, en hulp en onderdak bij rampen, maar dat ze geen mandaat hadden om ook politiek op te komen. Zorgvuldig hielden zij zich jarenlang neutraal, net als het Rode Kruis, om hun werk niet in gevaar te brengen. Ik had het er met Karen over wat het ingebouwde dilemma is van hun werk. Want eigenlijk hoort Israel zelf volgens de Conventies van Geneve de bevolking die onder hun bezetting leeft van de basisbehoeften te voorzien – alleen staken ze daar nooit een poot voor uit, en lieten dat de VN, wij dus, doen. In feite betalen wij dus voor het isntandhouden van de bezetting, dat ziet ook de UNRWA. Alleen, wat moest je anders, je kunt ze toch niet laten creperen. En ook de oplossing zoals ik die voorsta, met onze vergeleken bij de UNRWA mini-organisatietje Kifaia, om aan de ene kant humanitaire hulp te bieden, maar aan de andere kant tegelijk ook politieke druk uit te oefenen stond voor hun niet open, omdat ze geen mandaat van de VN hebben om voor de politieke belangen van de Palestijnen op te komen. Dat werd steeds moeilijker, omdat Israel niet alleen kon profiteren van het geld en het werk dat de VN deed, maar hen ondertussen het werk ook steeds moeilijker maakte. Het werd steeds ingewikkelder om op tijd de voedselvoorraden over de grens te krijgen, en tijdens de blokkade waren de opslagruimtes meerdere malen leeg.

En nu is dus de grens bereikt, nu het leger willens en wetens ook de VN tot doelwit heeft gemaakt. Ik heb John Ging nog nooit zo ziedend gezien, als toen die school was beschoten, die hij had aangeboden voor de vluchtelingen (moet je nog bedenken dat de vluchtelingen ook binnen dat rottige stukje land waar ze niet uit kunnen nog moeten vluchten) als schuilplek. Het was nog niet koud gebeurd, er was nog geen enkele poging gedaan tot onderzoek, en Israel beweerde al dat er vanuit die school door Hamas was geschoten. En om dat te illustreren kwamen ze met een filmpje. Ze hebben nu bakzeil moeten halen en erkennen dat dat niet waar was: het filmpje was uit 2007. (Hier) Het onafhankelijke onderzoek waar ging op aandrong hoeft dus niet meer. Het gebeurt niet vaak dat Israel toegeeft gelogen te hebben of een fout te hebben gemaakt. Zie het verhaal van Robert Fisk hieronder.

In de afgelopen dagen had de UNRWA niet alleen moeite om bevoorraad te worden, maar ook dat waar er nog voedsel was de mensen niet durfden te komen, omdat er een groot en reeel risico was dat ze onderweg, of in de rij, zouden worden beschoten. Israel stelde een gevechtspauze in, van drie uur per dag. In die paar uur probeerde de UNWRA de vrachtwagens weer te laten rijden. En vervolgens werd een VN vrachtwagen, aan alle kanten met koeienletters herkenbaar, beschoten, vrachtwagenchauffeur en nog iemand dood. Voor het eerst in hun hele lange geschiedenis legt de UNRWA, die hun eigen mensen niet meer op pad kunnen laten sturen het werk neer.
Het verhinderen van humanitaire hulp valt trouwens ook onder de oorlogsmisdaden.

Toen het Rode Kruis. Ook die organisatie, altijd zorgvuldig neutraal in hun werk, werden tegengehouden om hulp te bieden. Ambulances werden beschoten, medisch personeel kwam om. Gisteren troffen ze in een van de huizen in een van de meest getroffen wijken een paar bijna verhongerde en uitgedroogde kinderen aan bij de lijken van hun twee dode moeders. Er lagen meer lijken en gewonden in het gebouw. Het leger had dat geweten, en niets gedaan. Om het nog erger te maken wilden ze de werkers van het Rode Kruis weer wegsturen, die dat hebben geweigerd. Ook voor het Rode Kruis is de maat dus meer dan vol.

De beelden die ons ondanks de pogingen om journalisten te weren bereiken zijn vreselijk. Meer dan evenhondr doden. Grotendeels burgers, ook dat valt niet langer te ontkennen. En er gaan er nog meer onder het puin vandaan komen, ook als nu langzamerhand een staakt-het-vuren naderbij komt.

Minister Koenders, die zich al langer heeft moeten verbijten kwam nu ook met uitspraken die er niet om logen.
Hij zegt grote twijfels te hebben of Israel het oorlogsrecht wel respecteert, en dringt aan op internationaal onderzoek. Wij horen niet wat zich achter de schermen van het kabinetsoverleg heeft afgespeeld, maar we mogen wel aannemen dat Koenders er een fikse ruzie voor over had met minister Verhagen – of die al achter de kiezen heeft.

Vanmiddag vindt er een spoeddebat plaats in Den Haag.

Israël sputtert nog tegen een staakt-het-vuren, en is er weer gebombardeerd, vanochtend weer tien doden: burgers waaronder een familie van zeven, medisch personeel en een moeder en kind. En zijn er weer raketten afgevuurd. Israël gaat nog door, omdat ze ‘hun doelen nog niet bereikt hebben’ (wat die dan ook mogen zijn) oftewel, dat ze met te ongunstige voorwaarden uit de strijd tevoorschijn zijn gekomen. Hamas wil alleen een staakt-het-vuren deelnemen wanneer aan de voorwaarden die vanaf het begin al duidelijk waren is voldaan: dat de blokkade wordt opgeheven. Israël heeft op het VN voorstel nog niet gereageerd.

Op Het Plein in Den Haag stonden een paar honderd mensen die zich vooral zorgen maken over de negatieve beeldvorming over Israël. Dat schijnt erg veel erger te zijn dan het feit dat zich in Gaza een massamoord heeft afgespeeld.

Tot nu toe heeft Israël weliswaar een ongelooflijke verwoesting aangericht, die jaren gaat kosten om weer te herstellen, maar militair gezien niets bereikt dat ook maar in de verte de naam ‘overwinning’ verdient. Ondertussen is het ondanks alle hasbara niet gelukt om hun grootste zorg, de slecht beeldvorming over Israël, tegen te gaan. Moreel gezien is Israel nog nooit zo diep gezonken.