Zelden horen we aan deze kant van de wereld de stem van Hamas, toch moeilijk over het hoofd te zien als ‘partij’ in wat als een conflict tussen Israel en Hamas wordt gezien. Tijdschrift Eutopia vertaalde en publiceerde een interview met Khaled Mishal, hoofd van Hamas’ politieke bureau.
For 18 months my people in Gaza have been under siege, incarcerated inside the world’s biggest prison, sealed off from land, air and sea, caged and starved, denied even medication for our sick. After the slow death policy came the bombardment. In this most densely populated of places, nothing has been spared Israel’s warplanes, from government buildings to homes, mosques, hospitals, schools and markets. More than 540 have been killed and thousands permanently maimed. A third are women and children. Whole families have been massacred, some while they slept.
This river of blood is being shed under lies and false pretexts. For six months we in Hamas observed the ceasefire. Israel broke it repeatedly from the start. Israel was required to open crossings to Gaza, and extend the truce to the West Bank. It proceeded to tighten its deadly siege of Gaza, repeatedly cutting electricity and water supplies. The collective punishment did not halt, but accelerated – as did the assassinations and killings.
Voor het hele interview: hier
Ik voor mij geloof dat het niet vreemd is om de raketten die Hamas in het verleden heeft afgevuurd op Israël te zien als evenzovele noodkreten. Gezien de schade die ze aanrichtten acht ik het zelfs mogelijk dat het niet de eerste opzet was daarmee mensen te doden.
Israël reageert dan ook niet op het aantal doden die de raketten maakten maar op de invloed ervan op het dagelijkse leven van de Israëlies in het gebied. De propagandamachine van Israël legt daarop ook de nadruk. Mensen in het gebied kunnen geen normaal leven leiden.
Proportionaliteit heeft dan ook wat Israël betreft niet te maken met het aantal doden.
De dood van Yassar Arafat heeft bij de Israëlies de indruk gewekt de Palestijnen niet langer serieus te hoeven nemen als gevaar. Voor de vorm beetje praten met Abbas, fotootje dat laat zien dat er nog steeds wordt gewerkt aan de vrede en ondertussen doorgaan met de uitbreiding van nederzettingen, de bouw van de muur op Palestijns grondgebied en het deel van de Palestijnen die met de situatie geen genoegen nemen, in navolging van de VS, te kenschetsen als terroristen. Vervolgens de Palestijnen die bij de verkiezing hebben aangegeven achter het verzet te staan, uit te hongeren en het leven ondragelijk te maken.
En de wereld kijkt toe, of liever kijkt gewoon de andere kant op.
Wat moet je doen om niet vergeten te worden? Hoe moet je de aandacht van de wereld trekken? Door geweldloos verzet? Dat kan alleen als aan vreedzame acties evenveel aandacht wordt besteed dan aan geweld. Iedereen weet wat voor de media interessant is. Zou de pers uitgebreid aandacht hebben geschonken aan geweldloze demonstraties in Gaza tegen de isolatie door Israël? We weten wel beter. Hoe heeft de wereld gereageerd op de berichten van de hulporganisaties? Als de media er al melding van maakten , niemand kwam serieus in beweging.
Dat Hamas sinds het uitbreken van de openlijke vijandigheden nu probeert wel degelijk Israëlies angst in te boezemen lijkt mij geen wonder. Jammer genoeg geeft de wereld, en met name ook onze regering en met uitzondering van een minderheid waartoe ik ook mezelf reken, er blijk van te geloven dat het Israël is die in gevaar is. Voor de Palestijnen resteert alleen holle retoriek die hen en ons moet doen geloven dat er gewerkt wordt aan vrede.
Johan schrijft: “Ik voor mij geloof dat het niet vreemd is om de raketten die Hamas in het verleden heeft afgevuurd op Israël te zien als evenzovele noodkreten. Gezien de schade die ze aanrichtten acht ik het zelfs mogelijk dat het niet de eerste opzet was daarmee mensen te doden.”
Johan, dat lijkt me heel onwaarschijnlijk. En los van het feit wie gelijk heeft, speel je hiermee een kaart waarmee je het ‘de andere kant’ wel heel gemakkelijk maakt jou uit te maken voor Hamasknuffelaar.
Ook Israëlische burgers zijn doelwit en het kost me geen moeite me in hun angst te verplaatsen. En als het gaat om het beleid van hun regering, want daar gaat het om, vrees ik dat het ook voor de burgers van Israël nog lang niet over zal zijn.
Ik voel heel goed wat je bedoelt Johan; vooral als je ziet dat het vaak jongens zijn van 17 tot 25 jaar die dan bij de zgn vergeldingsacties omkomen.
Misschien zit ik er naast, maar dat geeft mij echt het gevoel dat het in weze om wanhoopsdaden gaat van jongeren bij wie het idee toekomst uit handen geslagen is en geen militair doordacht offensief of zelfs defensief.
Ja Clara, angstige burgers (in dit geval Joods én Palestijns), dat raakt ons; jonge soldaten of politie mensen (in dit geval weer Joods én Palestijns) die omkomen, dat raakt mij ook heel erg.
Het is werkelijk een schande.
Even afgezien van het feit dat ik in de geschiedenis niet iets kan vinden waarmee ik kan zeggen dat Israel in zijn recht staat en afgezien van het feit dat ik “de Palestijnen” tot nu toe meer bereid heb gezien om tot een toenadering en oplossing (van iets toch al in hun nadeel) te komen dan “de Israeliers” met hun grijpen-wat-je-grijpen-kunt-houding, mensen op hun knieen dwingen, vernederen, en na-trappen.
Dat is ook een vreselijke schande.
Nee, ik zie geen situatie voor me van waar twee vechten hebben twee schuld hoor.
Clara. Het zijn mijn eigen gedachten. Ik ben geen lid van welke politieke partij dan ook, dus ik hoef mij niet geremd te voelen.
En natuurlijk weet ik ook wel dat Hamas geen lievertjes zijn. Daarvan getuigde nog kortgeleden een artikel van Amira Hass, die we zeker niet van partijdigheid mogen betichten, over de liquidatie van collaborateurs.
Maar wat voorop staat : Hamas vertegenwoordigt wel de meerderheid van de Palestijnen zoals gebleken is bij de democratische verkiezingen die zijn gehouden. Wie ben ik dan om het beter te weten dan de Palestijnen zelf. Ze worden dan ook collectief gestraft voor hun keuze.
Is er eigenlijk verschil met de kiezers in Israël die kozen voor de huidige regering en de politiek van bezetting, nu al 40 jaar?
En welke mogelijkheden zijn er nog meer om in verzet te komen tegen de bezetter? Hamas is al opgehouden met de zelfmoordaanslagen. Ik neem aan dat ze zelf hebben begrepen hoe contraproductief die waren.
En wat heeft Fatah eigenlijk bereikt? Ik kan niet anders dan constateren dat Abbas door vrijwel niemand serieus wordt genomen. Wat heeft hij bereikt? Ja, hij heeft van Israël de wapens gekregen om er zeker van te zijn dat er onenigheid zou blijven tussen de twee partijen. Israël lacht in zijn vuistje, verdeel en heers! Er was een eenheidsregering maar die kreeg geen enkele kans. In tegendeel , Israël stopte gewoon een aantal parlementsleden in de gevangenis. Niemand die er iets aan doet.
Heb je overigens ook al de uitslag van de stelling over het standpunt van onze regering in BNDe Stem gezien? Balkenende schijnt het dus juist te hebben. Ik heb nooit geweten dat we zo’n moordzuchtige natie waren. De meeste Nederlanders kunnen dus de moord op vrouwen en kinderen wel billijken? Of misschien alleen als het Palestijnen, of liever Moslims betreft?
Johan, ik bestrijd niet wat je zegt, maar probeerde aan te geven dat het niet effectief is wat je zegt. En met effectief bedoel ik: bijdragend aan de discussie met tegenstanders die we over de streep moeten zien te krijgen. Jouw redenering krijg je als een boemerang terug.
Ik heb hier net geprobeerd beter uit te leggen wat ik bedoel.
Ja, ik zag BN/DeStem ook. Mijn indruk is dat mensen niet geïnformeerd zijn en ook liever niet geïnformeerd willen zijn. Ze willen er niet over moeten nadenken, merk ik in mijn eigen omgeving.
Niet opgeven. In gesprek blijven.