Ik ken Liesbeth Zonneveld uit Gaza. Daar woonde ze vele jaren met haar man Henri, en hun twee zoontjes die daar waren geboren. Zij coördineerde eens de vuilophaaldienst van Gaza. Hun huis was voor mij toen een heerlijke pleisterplaats om even een koud pilsje te gaan drinken en weer even bij te komen van Gaza. Inmiddels wonen ze er niet meer. In de afgelopen jaren hebben ze Gaza al naar de kloten zien gaan, maar dat was nog voor deze gruwelijke aanval. Ik vroeg Liesbeth dus hoe het met haar is, nu ze vanuit de verte moet toezien wat er gebeurt. Haar antwoord:
Inderdaad, we worden er allemaal helemaal beroerd van. Ik zat er gisteren ook door heen en pak mezelf vandaag weer bij elkaar. Wilde gaan skie-en met de jongens zodat zij/ik iets anders zien/aan hun hoofd hebben dan Gaza en de Palestijnse zaak maar het was slecht weer, dus zijn we onverichter zake huiswaarts gekeerd. We horen de afschuwelijkste verhalen. Bellen dagelijks. Het gemene deler thema: verschrikkelijk bang om gewond te raken of dood te gaan, geen water, geen elektriciteit, geen gas om te koken, met zijn allen in een kamer in dekens gehuld afwachtend wat er nog meer gaat komen, nauwelijks nieuws zien, behalve sms en radio, en vragen: ‘hoe kan het dat de internationale gemeenschap-waarvan er velen al de jaren sinds de Oslo akkoorden met eigen ogen gezien hebben wat Bezetting betekent, en wat ik ervaren heb- bijna unaniem zegt dat ze de situatie in Gaza heel anders gezien hebben dan hen verteld was- toch de Israelische regering en het leger geen halt toe roepen. Het is onverteerbaar.
Wat moet je hen zeggen aan de telefoon? Ja, die politici en al die vertegenwoordigers hebben andere ‘interests’? ‘Je uitspreken tegen de bezetting en alles wat daar uit voortgevloeid is heeft enorme negatieve consequenties voor al die politici die ooit in Gaza met eigen ogen gezien hebben hoe onrechtmatig en vreselijk Israel’s bezetting is voor Palestijnen in Gaza en de West Bank en Jerusalem? Kom daar maar eens mee aan. Ik kan het niet verkopen. Wij vinden dat rechtvaardigheid heel belangrijk is en we weten en dragen uit dat het Israelisch-Palestijns konflikt niet opgelost is als er geen rechtvaardige vrede gesloten wordt. Het lijkt erop dat rechtvaardigheid eisen zonder het mes op tafel weinig zin heeft. Qassam raketten afgevuurd op Israel. 600+ Israeli check points in West Bank; etc; en nu dag 16 in Gaza? En wat is dan het mes? Gaan we zelfmoord aanslagen zien in Europa? Amerika? Gaza helemaal plat gooien? Of de bijl er bij neer gooien en denken ‘in the end, justice will prevail’. Ik ben nog steeds for non-violent restistance. Met alle middelen. Anja, ga zo door !
Ik vindt het ook onrechtvaardig ik ben ook machteloos. Het enigste wat je kan doen geld inzamelen voor het islam relief die dan goederen stuurt naar Palstina voor de mensen. Ik hoop dat Europese ministers inzien dat het goed is dat ze goed moeten kijken om te zien wat er echt aan de hand en vooral de geschiedenis gaan lezen . Verder weet ik het niet wat verder kan doen verschrikkelijk een woord. Het is zeker onverteerbaar
Anja ik heb echt bewondering voor je.
Je gaat maar door met ons op de hoogte te houden, en dat is nodig.
De machteloosheid die jij voeld Liesbeth heb ik ook en gisteren kon ik er ook even niet meer tegen.
Maar vandaag ben ik weer gaan posten op mijn forum, want ik vind dat zoveel mogelijk mensen van dit drama op de hoogte moeten blijven.
De machteloosheid is me soms ook teveel.
Maar ik heb groot respect voor jullie verhalen.
Hier in Cairo zijn demonstraties en zijn de mensen veel met de oorlog bezig.
Ik vind je weblog ook erg goed, Anja.
Veel informatie, ook die door anderen gepost, interessante reakties, en een strijdlustige, meestal constructieve spirit. Ik voel een enorm saamhorigheids gevoel op je weblog. In standpunten en gevoelens.
Ik heb vandaag Amal weer gebeld. Zij is de moeder des huizes van het oppas gezin dat in 1996 vanaf de dag dat onze zoon Omar uit het ziekenhuis naar ons huis in Gaza kwam tot de dag dat we Gaza verlieten in 2004 en naar Beiroet verhuisden voor Omar en Felix heeft gezorgd. Ze wonen als een familie samen: 2 broers getrouwd met 2 zussen met 8 dochters en iedere familie 1 zoon. Daar konden die twee van ons ook nog wel bij. We hebben een enorme sterke band als families met elkaar die nooit zal breken.
De oudste zoon van Amal’s zus, Mohammed ElHalaby, zag ik vandaag op Al Jazeera. Hij is een paramedic bij the Red Crescent en vertelde in het Arabisch hoe het was om de gewonden en doden op te halen uit de Toufah neighborhood. Ik was trots op hem dat hij het zo rustig en duidelijk kon (na)vertellen.
Amal klonk zowaar een beetje opgewekt. Ze had sinds een uurtje elektriciteit. De eerste keer sinds 31 December. En dit is midden in Rimal, om de hoek van UN square. Ze hebben veel te weinig te eten en Amal eet maar niets zodat haar kinderen meer eten hebben. Enam, haar 13 jarige zoon heeft de hele tijd honger. Zij zijn geen vluchtelingen en krijgen geen voedsel paketten van UNRWA of andere assistentie. Ik heb mijn kontakten weer gevraagd of haar familie in aanmerking kan komen voor voedsel hulp. Verder halen we allemaal oude herinneringen op. Vertelt ze Felix of hij zich nog kan herinneren dat zijn vinger tussen de deur was gekomen toen hij haar wilde laten schrikken en zich achter de deur verstopt had? We lachen dan en hebben het even niet over de oorlog.
En de vraag van Amal: waarom stopt niemand de oorlog in Gaza?
En dan hang je weer op, Amal beloofd hebbend morgen weer te bellen. En hopend dat ze de komende 24 uur weer ongewond door komen.
Dank je Liesbeth. Goed om ook jouw ervaringen te horen, en de informatie die je via jouw bekenden krijgt. Er komen op dit moment bijna vijfdduizend bezoeken per dag naar dit weblog (drie en een half duizend ‘unieke bezoekers’), en ik heb van verschillende kanten gehoord dat het voor meer mensen die zich zorgen maken, kwaad en verdrietig zijn over Gaza, zich solidair en verbonden voelen een plek is, niet alleen om actuele informatie te krijgen maar ook om de saamhorigheid te voelen. Blij dat we die mogelijkheid hebben.