Dit weblog staat op het moment op bijna vijf duizend bezoeken per dag (voor de preziesen: bijna drie en een half duizend ‘unieke bezoekers’ per dag, en dertigduizend ‘unieke bezoekers’ per maand). De meeste van die mensen ken ik natuurlijk niet persoonlijk. Af en toe – dat gebeurde afgelopen zaterdag bij de wake in Utrecht – komen er mensen naar me toe die zeggen dat ze mijn weblog vaak bezoeken. Om de informatie, maar ook om het gevoel dat je daar mensen aantreft die betrokken zijn bij Gaza. Als ondersteuning voor iedereen die zich zorgen maakt, woedend en verdrietig is, iets wil doen. Voor hen is dit weblog op dit moment in de eerste plaats bedoeld. Om ons te sterken. Om ons beter in te kunnen zetten voor onze medemensen in Gaza.
En om het grotere verband te blijven zien. Want de oorlog tegen Gaza zal straks, als het over is, niet meer blijken te zijn dan een afschuwelijke momentopname in een lang proces van verdrijving, onteigening, onderdrukking van de Palestijnen, een traumatische paar weken in een langgerekt drama van meer dan zestig jaar waarvan het einde nog niet in zicht is. En ik zeg het nog maar een keer: ik geloof er diep in dat wat Israël doet met de Palestijnen uiteindelijk ook henzelf kapot maakt. Minstens moreel. Alle grenzen van humaniteit zijn deze weken, in de oorlog tegen Gaza overschreden. Dat beschadigt niet alleen de slachtoffers, het beschadigt ook de dader.
Ik ben dus zonder meer partijdig, dit weblog is geen neutraal forum en wil dat ook niet zijn. Sommige mensen denken dat partijdigheid in strijd is met objectiviteit. Ik vind van niet. Objectiviteit is dat je je aan de feiten houdt, ook als die je niet bevallen. Ik doe op dit weblog mijn best om wat ik zeg, of wat hier andere mensen zeggen, van bronnen te voorzien, zodat je zelf na kunt gaan waar het vandaan komt en daar kritisch naar kunt kijken. Zoals ik hier wel vaker heb gezegd: iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten.
Partijdigheid en objectiviteit zijn in mijn visie dus niet strijdig. Als ik voor de mensenrechten ben, als ik constateer dat Israel die mensenrechten niet eerbiedigt, als ik dat constateer en dat veroordeel, dan ben ik dus tegelijkertijd objectief – en partijdig. Over deze discussie heb ik al eerder geschreven: zie hier.
Ik probeer de informatie door te geven die we nodig hebben, de actualiteit die vaak erger is dan we in de mainstream media tegenkomen, maar vooral ook de achtergrond die we nodig hebben om te kunnen begrijpen wat daar gebeurt, in Gaza. Ik laat hier dus ook graag de mensen aan het woord die een goede analyse of commentaar hebben – dat is ondertussen een batterij aan denkers, journalisten, activisten, historici. (En ik bedank hierbij dus de mensen die me steeds weer informatie opsturen).
Er komen telkens weer nieuwe mensen langs op dit weblog, die nog niet weten hoe het hier toegaat. Een paar opmerkingen voor hen. Mijn weblog is geen open forum, dat wil zeggen dat ik niet automatisch alle reacties plaats. Discussie is prima, maar iedereen kan zien wat je krijgt wanneer je een website openstelt zonder of met maar heel weinig moderatie, zeker bij dit polariserende onderwerp: een eindeloze stroom van rijp en rot en groen door elkaar, tig keer dezelfde argumenten, niemand die het recht zet als mensen maar wat beweren zonder dat waar te kunnen maken, en veel persoonlijke aanvallen. Ieder zijn meug, maar ik hoef daar niet heen en ik wil zo’n weblog ook niet bedienen.
Ik selecteer dus. Ik hanteer daarbij de spelregels, hier. Meningen waar ik het niet mee eens ben zal ik daarom nog niet weren, maar ze moeten wel wat bijdragen. Dat betekent dat onfatsoen er niet door komt, maar ook meningen die we al vele keren hebben gehoord, en die inmiddels wel vaak genoeg zijn weerlegd weinig kans maken. Het is opvallend dat veel van de mensen die denken Israel te moeten verdedigen hun info ergens van een website afplukken, en er zelf evident niets van af weten. Dat levrt dus nooit een werkelijke discussie op waar we nog wat aan zouden kunnen hebben. Vooral diegenen die denken dat ze Israel helpen door de Palestijnen af te schilderen als achterlijke fanatieke barbaren die hun vrouwen en kinderen opofferen voor de strijd (vele variaties op dit thema komen langs), of die erg hun best doen om steeds maar weer Israël af te schilderen als het slachtoffer dat zich nu eenmaal moet verdedigen tegen al die vijandige Arabieren (waarop ook veel variaties) hebben we nu wel gehad. Ik heb die manier van kijken naar de werkelijkheid al ondergebracht in ‘de zionistische canon’, te vinden in het dossier dat door de drukte nog steeds niet af is. Hier. En ik heb de kern van die verschillende manieren van kijken – met de bijbehorende polarisatie die werkelijke discussie vrijwel onmogelijk maakt – omschreven in de paradigmastrijd, hier. Of kijk bij Clara Legene, voor een korte, heldere introductie: waarom we denken wat we denken. Hier.
En voor een frisse inventarisatie van de nieuwste leugens waarmee de Israëlische propagandamachine probeert de oorlog tegen Gaza goed te praten, die komt er aan.
En dan hoop ik dat er spoedig tijden aanbreken dat we het op dit weblog ook weer eens kunnen hebben over andere zaken.
dag Anja, een heldere uiteenzetting en positiebepaling, waarvoor dank.
Ik maak van de gelegenheid gebruik iets anders onder de aandacht te brengen.
In deze dagen van verschrikkelijke verwoesting zie ik, als webmaster van het ‘georganiseerd verzet’ binnen de PvdA, vele steunbetuigingen en goedbedoelde protestbrieven aan de overheid langskomen, waarin verwezen wordt naar WOII. Het varieert van ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt doe dat dan ook een ander niet’ tot en met theorieën over hoe Israël van slachtoffer dader heeft kunnen worden.
Bij mij groeit ongerustheid over deze manier van discussiëren – die ik ook op jouw weblog tegenkom. Ik kan me de emoties van waaruit mensen zulke dingen schrijven heel goed voorstellen. Maar door telkens opnieuw op deze manier te verwijzen naar de holocaust bereik je volgens mij het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken.
Ook al bevindt de protestbriefschrijver zelf zich in paradigma 2 of 3, de discussie en de manier van kijken naar het MO-conflict blijft op deze manier telkens opnieuw hangen binnen de contouren van paradigma 1 (joden, holocaust, klein land bedreigd door vijanden).
Daarnaast wordt de suggestie gewekt dat je de verschrikkingen van de holocaust kunt extrapoleren naar de verschrikkingen van nu. Dat kan niet. En wat mij betreft mag dat ook niet. Wat de joden is aangedaan in de vorige eeuw is met niets te vergelijken en de erkenning daarvan is wereldwijd.
Door daaraan te refereren en de verschrikkingen van de holocaust te extrapoleren naar vandaag wek je bovendien de indruk dat de omvang van het leed, de joden aangedaan in WOII, onderhandelbaar is. En dat is het niet.
In het verlengde daarvan vind ik ook het voortdurende afwegen van het leed van Israël tegen het leed van de Palestijnen niet vruchtbaar. Door dat te doen geef je als briefschrijver in feite het signaal af dat het leed van Israël te verwaarlozen is, of door jou ontkend wordt. Maar het leed en de angst in Israël bestaat, is reëel, is begrijpelijk en moet erkend worden. Wie het ontkent of er geen begrip voor op kan brengen, zal met zijn boodschap de burgers in Israël nooit kunnen bereiken. En toch is dat nodig. Wij in Nederland moeten hoognodig in gesprek met burgers in Israël.
Ik vind daarom dat dit een niet vruchtbare manier van discussiëren of protesteren is. Het helpt de oplossing geen stap dichterbij. En toch zal die oplossing moeten komen van de druk van de internationale gemeenschap. Elke protestbrief van elk individu tegen het geweld dat Israël gebruikt, draagt daaraan bij. Elke druppel die de steen uitholt moet daarom zo effectief en productief mogelijk zijn.
Ikzelf ben ervan overtuigd dat er maar één productieve en effectieve weg is: als burger in de vrije westerse democratie Nederland Israël en zijn burgers zonder ophouden aanspreken als vrije westerse democratie. Want dat is wat het land pretendeert te zijn. Onze binding en verbondenheid met Israël is daarop ook gestoeld. Velen in Nederland, van ministers tot voor- en tegenstanders van Israël, herkennen zich nou eenmaal stukken beter in de burgers van Israël dan in de burgers van Gaza. Dat is droevig, maar een feit. En tegelijkertijd ligt daar de sleutel.
Dat betekent bijvoorbeeld dat we druk moeten uitoefenen op onze eigen regering en Balkenende en Verhagen en al die andere mannetjes en vrouwtjes zonder ophouden moeten wijzen op de enorme risico’s die ze veroorzaken met hun paradigma 1 en 2-opstelling. Om een paar voorbeelden te noemen: het failliet van de Verenigde Naties, het failliet van de internationale rechtsorde, het aanjagen en uitvergroten van culturele en religieuze verschillen.
Maar het grootste risico is, dat als de Nederlandse overheid Israël steunt in het blinde geweld tegenover een ander land, en steunt in het naast zich neerleggen van resoluties, en zelfs in EU-verband beloont met extra voordelen via een vriendschapsverdrag, de Nederlandse overheid in feite aan zijn eigen burgers het signaal afgeeft dat dit allemaal geoorloofd is in een vrije westerse democratie. En dat betekent uiteindelijk het morele failliet van onszelf.
Beste Anja,
Ik ben een van de velen die versterk voelt door jouw artikelen in deze website.
Bedankt Anja, en ga door met goede werk.
Groet,
Teguh
Scherpe analyse van Clara, de schijnwerpers net even uit een andere hoek. Dat is wat mij betreft zeer welkom.
“Ikzelf ben ervan overtuigd dat er maar één productieve en effectieve weg is: als burger in de vrije westerse democratie Nederland Israël en zijn burgers zonder ophouden aanspreken als vrije westerse democratie.” schrijft Clara.
Het spijt mij Clara, ik geloof daaraan niet meer.
Als je gisteravond weer de leugens van Rabbijn Evers bij Pauw en Witteman hebt gehoord, als je zonet bij EO-Netwerk “Hamas verschuilt zich achter burgers?”, de Israëlische ambasadeur met zijn “bewijzen” hebt gezien en gehoord (quote uit de reportage: “Ze willen misbruik maken van onze normen en waarden!”). Dan weet je eens te meer, dat met de tegenstanders eenvoudig niet te discussiëren valt.
Wat trouwens ook onbegrijpelijk is, is de indruk die onze regering nu via de media verspreidt dat het Turken en Marokkanen zijn die demonstreren tegen Israël en dat vanwege het antisemitisch karakter daarvan, eventuele joodse doelen extra bescherming nodig hebben. Hoever reikt toch de invloed van Israël in ons land?
Ik kan mij geheel vinden aan het artikel van Avi Schlaim hierboven.
“Deze oorlog, misschien nog meer dan die welke daaraan voorafgingen, legt de ware diepe aard van de Israëlische maatschappij bloot” schrijft Gideon Levi ten overvloede.
Misschien echter kunnen de vele slachtoffers in Gaza eindelijk een ommekeer bewerkstelligen in de houding van het Westen tegenover Israël.
En als die invloed ook nog eens zou kunnen doordringen in de VS, dan zou er nog hoop zijn.
Want alléén de VS is in staat aan deze voortdurende ellende een eind te maken.
Zonder de druk van het machtigste land ter wereld, is “het zonder ophouden aanspreken van Israël en zijn burgers als vrije (?) westerse democratie”, na 40 jaar pogen, een hopenloze zaak.
Hallo, toch ook maar even een snelle reactie in deze enerverende dagen. Ben per toeval helemaal betrokken geraakt bij Music For Gaza van musicus Merlijn Twaalfhoven, na het zien van het filmpje ‘Carried by the Wind’. In een filmpje van 10 minuten zie je hoe muzikanten zich voorbereiden op een concert aan beide kanten van de muur die bewoners in de stad Bethlehem.
Maar het ging niet alleen om muzikanten, er werden ook kinderen uit de vluchtelingenkampen bij betrokken. Dat vond ik zo geweldig, dat ik prompt naar de website van Music For Gaza ben gegaan en mijn hulp aanbood.
Ben niet gaan zitten wachten op antwoord en eigenlijk meteen aan de slag gegaan door in Facebook een group pagina te maken voor Music For Gaza. Ik ‘netwerk’ er voornamelijk met muzikanten, maar kon me ook levendig voorstellen dat als je mensen op internationaal niveau wilt bereiken, zo’n Facebook lidmaatschap wel erg handig kan zijn.
Dat is nu dus zo’n week geleden en de respons is heel positief. Ook blijkt Facebook, net als dit weblog van Anja Meulenbelt, een bron vol informatie en ‘food for thought’, zoals dat heet.
En ik heb in een hele korte tijd enorm veel mensen ontmoet, in geschreven of vertaald woord. Want ik lees helaas geen Arabisch of Hebreeuws. In eerste instantie wou ik absoluut geen partij kiezen, maar was ik louter tegen het geweld en maakte ik me zorgen vanuit humanitaire redenen. Dat heeft zich niet gewijzigd, er zijn wel enkele nuances aangebracht, ondertussen.
Gisteren heb ik, via digitale weg, kennis mogen maken met Clara Legene en dat is een heel prettige kennismaking gebleken. Vandaar dat ik nu hier ook een krabbeltje achterlaat. En ben het roerend met wat Clara schreef eens. Mijn ouders zijn Indische Nederlanders en na WOII noodgedwongen naar Nederland verhuisd. Dat heeft ook de nodige littekens en (nieuwe) wonden achtergelaten. Maar het leven gaat door. Dus je maakt er wat van.
Dat eeuwig op schuldbesef en/of schuldgevoel inspelen waar het Israel en Joodse medemensen betreft, is niet meer van deze tijd, vind ik. Het is niet gezond om dat generatie na generatie te blijven herhalen. Hoe wil je het dan ooit achter je kunnen laten en verder met je leven?
Alweer enkele jaren geleden zag ik een reportage over een Joodse Fries, of een Friese Jood die als jongeling in een concentratiekamp had gezeten. Hij had de oorlog overleefd, vele van zijn familie en vrienden niet. De goede man emigreerde naar Nieuw-Zeeland en was in mijn optiek de EERSTE Jood die op een normale gezonde verstandige en intelligente wijze met het verleden omging.
Niet, namelijk.
In die zin dat hij zich bezighield met het heden, de oorlog en alle bijbehorende verschrikkingen had hij een plek gegeven. Deze man leefde zonder haat jegens Duitsers, ging niet gebukt onder het juk van slachtoffer zijn en was enorm nuchter. Ja, het zal ook zijn persoonlijkheid en karakter zijn geweest die hem een dusdanige houding verleende, maar toch, het deed mij bijna opspringen van vreugde. Zo moesten er meer zijn, dacht ik.
Morele chantage, dat is het begrip wat in me opkomt. Durf geen kritiek te hebben op Israel, of iemand van Joodse afkomst, want dan raak je een gevoelige snaar. “Ons volk heeft zo enorm geleden”. Zij zijn de enige niet! En om het maar met de woorden van de Tzipi Livi, de Israelische minister van Buitenlandse Zaken te besluiten, “het aantal doden doet niet terzake”…
@Clara
Vind je niet dat de PvdA uit het kabinet moet stappen? Door niet uit het kabinet te stappen is de PvdA medeverantwoordelijk voor de steun van deze regering aan Israël. Wat individuele leden zeggen maakt uiteindelijk niks uit. Het gaat erom wat de PvdA leiding doet en die stappen niet uit het kabinet. Is wat gebeurt in Gaza geen kabinetscrisis waard? Als dit geen kabinetscrisis waard is wat dan wel?
@6
Anneke: ja.
@6
Anneke, nog even een aanvulling. Er spelen twee dingen tegelijk. De regeringsdeelname én een verdeeldheid in de PvdA. Beide verlammen elkaar, maar versterken elkaar ook. De PvdA als partij zit voor mijn gevoel roerloos te wachten tot het over is. Daar valt veel meer over te zeggen, maar daar laat ik het even bij.
Maar het aantal individuele leden, met name politiek actieve in de hoogste, hoge en lagere regionen, zoals partijbestuursleden, kamerleden, wethouders, statenleden, fractievoorzitters, deelraadvoorzitters, afdelingsvoorzitters, bestuursleden, raadsleden, etc. en mensen die een functie hebben bekleed, zoals oud-ministers, -wethouders, -kamerleden, -ambassadeurs groeit met het uur. Hier een overzicht.
Ik ben het niet met je eens dat wat individuele leden zeggen niet uitmaakt. Het maakt wel uit, de druk wordt voelbaar groter.
Maar Clara uiteindelijk gaat het erom wat de PvdA als partij doet en die blijven in de regering zitten en steunen daarmee het beleid van Israël in Gaza. De PvdA kabinetsleden zitten daarmee automatisch in paradigma 1 en de PvdA Tweede Kamer fractie(zie Mariette Hamer bij Pauw & Witteman vanavond) zit in paradigma 2. Je pogingen om de PvdA voor paradigma 3 te laten kiezen hebben dus niet geholpen en daar moeten conclusies uit worden getrokken. Als de PvdA nu niet voor paradigma 3 kiest wannneer dan wel?
Wat wil je dat ik zeg, Anneke? Of doe? Maar ophouden met proberen mensen over de streep te halen?
Clara, ik vind dat al de personen die je lijst hebben ondertekend(en tal van PvdA prominenten zie ik er niet op staan) een ultimatum aan de PvdA leiding moeten stellen: de PvdA stapt uit dit kabinet vanwege Gaza of ze stappen zelf uit de partij. Woorden alleen helpen niet, het gaat om daden.
Anneke, het is a. niet mijn lijst en b. ik begin er een beetje genoeg van te krijgen dat je je steeds tot mij richt. Ik zou zeggen, stuur de PvdA een protestbrief. Of beter: onderteken ons manifest als je dat nog niet hebt gedaan. Want dit schiet niet op.
Anneke, ophouden. Je herhaalt jezelf en het wordt erg vervelend, dat jij denkt de mensen die zo hun nek uitsteken en zoveel goed werk doen – naar mijn oprechte mening – gaat vertellen wat zij doen moeten. Doe het zelf beter, zou ik zeggen. Laat jij eens wat zien.
Beste Anja,
In 1971 heb ik 3 maanden in een kibboets in Israel gewerkt en gelift door het land.Ik werd toen ook besmet met arabierenhaat als een soort psychische virusinfectie.
Hoe kon ik zo gehersenspoeld zijn in zo´n korte tijd? Niet dat ik daardoor pro Israel werd.De Israelische bevolking was toen al en nu nog erg nationalistisch wat volgens mij altijd gevaarlijk is. Persoonlijk geloof ik in een familie der mensheid.
Sinds 20 december 2008 heb ik toegang tot http://english.aljazeera.net/ op internet en op de kabel.Ik had steeds al het idee dat ik niet het hele plaatje kreeg van de westerse media.Dat bleek toen ook waar te zijn.
Nu heb ik het lijden van de oorspronkelijke palestijnse bevolking van de andere kant gezien en mijn hart breekt bij het zien van zoveel onrecht.