Ik loop zo achter. Hierbij de foto’s van een indrukwekkende wake in Utrecht, in de Domkerk. Dat was zaterdag. Tekst komt nog.
5 gedachten over “Wake voor Gaza in Utrecht”
Een Kaarsje voor Gaza
Moge dit licht je bereiken
je steunen en bemoedigen
in moeilijke tijden
je liefde geven
je troost brengen
je hoop geven
en je leiden op je pad
naar vrede en vrijheid
Prachtig gedicht Jessi.
Godverdomme !!!, zeg ik en ik schiet vol bij het zien van die foto’s en het gedicht van Jessi. Die machteloosheid hè!
Jan
Anja,
ik volg al lange tijd je weblog en wil nu toch eens mijn bewondering uiten voor je inzet en tomeloze moeite om ons te informeren. En je foto’s zijn steeds prachtig en zeggen soms meer dan woorden!
Dank voor je waardevolle berichtgevingen en sterkte!
Nou dank je wel, Marjan. Hoewel mijn energie niet zo tomeloos is als ik zou willen, en ik regelmatig wordt overvallen door het hopeloze gevoel dat ik maar een beetje wat zit te prutsen achter mijn PC terwijl er daar weer een paar dode kinderen en ontroostbare ouders bij komen. Maar dat is geloof ik het lot van iedereen die zich inzet en de ogen niet sluit – dat intense gevoel van machteloosheid – we zien het gebeuren – we hebben het niet tegen kunnen houden.
Dus om maar wat te doen en zelf niet gek te worden en geen moord te plegen en ook mijn tv niet door het raam te gooien ga ik nog maar even door met dit weblog.
En fijn om van jou te horen, het helpt wel (een beetje).
Een Kaarsje voor Gaza
Moge dit licht je bereiken
je steunen en bemoedigen
in moeilijke tijden
je liefde geven
je troost brengen
je hoop geven
en je leiden op je pad
naar vrede en vrijheid
Prachtig gedicht Jessi.
Godverdomme !!!, zeg ik en ik schiet vol bij het zien van die foto’s en het gedicht van Jessi. Die machteloosheid hè!
Jan
Anja,
ik volg al lange tijd je weblog en wil nu toch eens mijn bewondering uiten voor je inzet en tomeloze moeite om ons te informeren. En je foto’s zijn steeds prachtig en zeggen soms meer dan woorden!
Dank voor je waardevolle berichtgevingen en sterkte!
Nou dank je wel, Marjan. Hoewel mijn energie niet zo tomeloos is als ik zou willen, en ik regelmatig wordt overvallen door het hopeloze gevoel dat ik maar een beetje wat zit te prutsen achter mijn PC terwijl er daar weer een paar dode kinderen en ontroostbare ouders bij komen. Maar dat is geloof ik het lot van iedereen die zich inzet en de ogen niet sluit – dat intense gevoel van machteloosheid – we zien het gebeuren – we hebben het niet tegen kunnen houden.
Dus om maar wat te doen en zelf niet gek te worden en geen moord te plegen en ook mijn tv niet door het raam te gooien ga ik nog maar even door met dit weblog.
En fijn om van jou te horen, het helpt wel (een beetje).