Te gast: Amira Hass
Vertaling: Ria van Minnen. Met dank!

De geschiedenis is niet begonnen met de Qassam-raketten. Maar voor ons Israëli’s begint de geschiedenis altijd wanneer de Palestijnen ons pijn doen, en vervolgens wordt de pijn volledig van zijn context ontdaan. We denken dat als we de Palestijnen nog veel méér pijn doen, dat ze uiteindelijk hun lesje wel zullen leren. Sommigen noemen dit een “prestatie”.

Desondanks blijft datgene wat die “les” inhoudt voor de meeste Israëli’s een abstract gegeven. De Israëlische media hebben hun consumenten op een dieet gezet met een laag informatie- en waarheidsgehalte en een hoog gehalte aan generaals en meer van dat slag. Het is nogal bescheiden en er wordt niet opgeschept over onze prestaties: de afgeslachte kinderen en de lijken die onder het puin liggen te rotten, de gewonden die doodbloeden omdat onze soldaten op het ambulancepersoneel schieten, de kleine meisjes waarvan de benen zijn geamputeerd vanwege gruwelijke wonden veroorzaakt door uiteenlopend wapentuig, ontroostbare vaders die bittere tranen huilen, de met de grond gelijk gemaakte woonwijken, de vreselijke brandwonden door witte fosfor, en de mini-transfer – de tienduizenden mensen die uit hun huizen zijn verjaagd en op dit ogenblik nog altijd worden opgejaagd, gesommeerd om weg te gaan, naar een overvol gebied dat steeds kleiner wordt en bij de onophoudelijke bombardementen en beschietingen evenmin met rust wordt gelaten.

Sinds de Palestijnse Autoriteit tot stand is gekomen, is de Israëlische PR-machine aan het werk om het gevaar van de militaire dreiging van de Palestijnen te overdrijven. Toen ze de stap zetten van stenen naar geweren en van Molotov-cocktails naar zelfmoordaanslagen, van bermbommen naar Qassams en van Qassams naar Grads, en van de PLO naar Hamas, zeiden we triomfantelijk, “Zie je wel. Het zijn antisemieten.” En dat geeft ons het recht om zo tekeer te gaan.

Wat het Israëlische leger in staat heeft gesteld om zo tekeer te gaan (ik kan de juiste woorden om dit te beschrijven, niet in mijn woordenboek vinden), was de stapsgewijze isolatie van de Gaza-strook. De isolatie maakte van de inwoners van Gaza abstracte objecten, zonder naam en adres, afgezien van de mannen van de gewapende strijd, en zonder geschiedenis, afgezien van de data die door de Israëlische geheime dienst Shin Bet zijn geprikt.

De belegering van Gaza begon niet toen Hamas de controle overnam over het veiligheidsorgaan van de Gaza-strook, of toen Gilad Shalit gevangen werd genomen, of toen Hamas werd verkozen in democratische verkiezingen. De belegering begon in 1991 – vóór de zelfmoordaanslagen. En sindsdien is die belegering steeds verder opgevoerd, tot het uiterste in 2005.

De Israëlische PR-machine presenteerde de terugtrekking met genoegen als het einde van de bezetting, in weerwil van de feiten. De isolatie en afsluiting werden gepresenteerd als een “militaire noodzakelijkheid”. Maar we zijn grote jongens en meisjes, en we weten dat het belang van de staat gediend is bij die zogenaamde militaire noodzakelijkheid en consequente leugens. Israël had tot doel de twee-staten-oplossing te blokkeren waarvan de wereld had verwacht dat die zou worden gerealiseerd tegen de tijd dat de Koude Oorlog afliep in 1990. Dit was geen perfecte oplossing, maar de Palestijnen waren er toen klaar voor.

Gaza is geen militaire macht die zijn kleine, vredelievende buurland Israël heeft aangevallen. Gaza is een regio die Israël heeft bezet in 1967, samen met de Westelijke Jordaan-oever. De inwoners van Gaza maken deel uit van het Palestijnse volk, dat zijn land en zijn vaderland kwijtraakte in 1948.

In 1993 had Israël een eenmalige gouden kans om de wereld te bewijzen dat datgene wat mensen over ons zeggen, niet waar is, dat Israël helemaal niet van nature een kolonialistische staat is. Dat het verdrijven van een natie van haar land, de verdrijving van mensen uit hun huizen en het roven van Palestijns land ten gunste van zich nieuw te vestigen joden, niet de basis en de essentie vormen van het bestaan van de staat Israël.

In de jaren 1990 had Israël een kans om te bewijzen dat 1948 niet zijn paradigma is. Maar Israël heeft deze kans gemist. In plaats daarvan zijn de technieken waarmee land wordt geroofd en mensen uit hun huizen worden verdreven, geperfectioneerd, en zijn de Palestijnen bijeengedreven in geïsoleerde enclaves. En nu, in deze donkere dagen, bewijst Israël dat 1948 nog steeds voortduurt.