Te gast: Gideon Levy
Vertaling Anja Meulenbelt
Oorspronkelijke tekst: hier.

Deze oorlog tegen Gaza was een luxe oorlog. Vergeleken met vorige oorlogen was het kinderspel – piloten die bombardeerden alsof ze op oefening waren, tanks en artilleriesoldaten die schoten van achter hun pantsers, commando’s die hele straten verwoestten vanuit hun dreigende gepantserde voertuigen zonder enige ernstige tegenstand te ervaren. Een groot, breed leger vecht tegen een weerloze bevolking en een zwak, ongeregeld stelletje strijders die in het merendeel de gevechtszones al zijn ontvlucht, en nauwelijks in staat zijn om nog weerstand te bieden. Dit moet hardop gezegd worden, voordat we het zegevierend gaan hebben over onze heldhaftige overwinning.

Deze oorlog is ook kinderspel vanwege de slachtoffers. Eenderde van degenen die in Gaza zijn gedood zijn kinderen – 311, volgens het Palestijnse Ministerie voor Gezondheid, 270 volgens menrechtenorganisatie B’Tselem – op het totaal van duizend doden zoals die gisteren geteld waren. En ook van de 4500 gewonden bestond eenderde uit kinderen, 1550 volgens de cijfers van de VN. Waarmee het aantal kinderen dat sinds het begin van de grondoperatie was gedood is verdrievoudigd.

Dat is een te hoog percentage, welke ethische of humanitaire normen je ook hanteert.

Het is al genoeg als je de beelden ziet van Shifa ziekenhuis, en te weten hoeveel verbrande, bloedende en stervende kinderen daar liggen. We hebben in de geschiedenis vele wrede oorlogen meegemaakt met vele doden als gevolg. Maar dit slaat alles, eenderde van de slachtoffers kinderen, dat hebben we in de recente geschiedenis nog niet gezien.

God heeft geen erbarmen met de kinderen in de kleuterscholen van Gaza, en het Israelische leger heeft dat ook niet. Dat krijg je wanneer je een oorlog voert in een dichtbevolkt gebied met zoveel kinderen. Bijna de helft van de bevolking van Gaza is onder de vijftien.

Ongetwijfeld zal geen enkele piloot of soldaat de oorlog in gegaan zijn om kinderen te doden. Geen van hen was dat van plan, maar kennelijk was ook geen van hen van plan om dat niet te doen. Zij gingen de oorlog in nadat het leger al 925 Palestijnse kinderen en jongeren had gedood sinds mei 2000.

Het is onvoorstelbaar hoe groot de onverschilligheid is van het publiek voor deze cijfers. Geen duizend propagandisten en apologeten kunnen deze misdadige moordpartij nog goedpraten. Je kunt wel proberen om de schuld in de schoenen van Hamas te schuiven, maar geen mens die zijn verstand er nog bij houdt zal die idiote, foute propaganda nog geloven na de beelden en de cijfers te kennen die ons uit Gaza bereiken.

Je kunt beweren dat Hamas zich verschuilt tussen de plaatselijke bevolking, alsof het Ministerie van Defensie in Tel Aviv niet geplaatst is midden tussen de burgerbevolking, en alsof er nog plaatsen in Gaza te vinden zouden zijn die niet midden tussen de burgerbevolking zijn. Je kunt beweren dat Hamas kinderen gebruikt als menselijk schild, alsof wij in ons eigen verleden geen kinderen rekruteerden om te vechten toen we een staat stichtten.

Het overgrote deel van de kinderen van Gaza stierf niet omdat ze als menselijk schild werden gebruikt of omdat ze gerecruteerd waren door Hamas, ze stierven omdat het Israelische leger hun bommen afgooiden op iedereen. Omdat het leger schoot op hun families en hun flatgebouwen. En dat is waarom het bloed van Gaza’s kinderen aan onze handen kleeft, en we nooit meer ontkomen aan die verantwoordelijkheid.

De kinderen van Gaza die dit overleven zullen het niet vergeten. Je hoeft de prachtige film maar te zien van in Nazareth geboren Juliano Mer Khamis, “Arna’s children”, om te begrijpen wat we aan broeiplek in het puin en het bloed achterlaten. Die film toont hoe de kinderen van Jenin – die gruwelen hebben meegemaakt die nog minder erg waren dan die in Gaza – opgroeiden om strijders en zelfmoordactivisten te worden.

Een kind dat heeft meegemaakt hoe zijn huis werd verwoest, zijn broer vermoord en zijn vader vernederd, zal niet vergeven.

De laatste keer dat ik toestemming kreeg im Gaza te bezoeken, in november 2006. ging ik naar de Indira Ghandi lagere school in Beit Lahia. De kinderen maakten tekeningen van wat ze de vorige dag hadden meegemaakt: een Israëlische raket die was afgevuurd op hun schoolbus, waarbij hun lerares, Najwa Halif, voor hun ogen werd gedood. Ze waren in shock. Het is mogelijk dat een paar van hen nu zelf dood of gewond zijn.