Een tijd geleden plaatste ik op dit weblog de lezing van Ahmed Marcouch, Mijn vader kwam te voet, hier. Geheel voorspelbaar kwam er veel commentaar op, en niet altijd van het vriendelijkste soort. Maar er kwamen ook oprechte vragen. Op de islamwijzer een uitvoerig interview met Marcouch, om alles nog eens helder op een rij te zetten. Hier
Heldere uiteenzetting en welkome toevoeging. Ik blijf me erover verbazen dat iets wat in de samenleving t.a.v. christelijke orthodoxie allang een plek heeft gekregen, t.a.v. de islamitische orthodoxie nog zo zwaar bevochten moet worden. Een goede vriend van mij leest bij wijze van experiment dagelijks Het Nederlands Dagblad en valt van de ene schrik in de andere verbazing. Over orthodoxie gesproken. Maar daar hoor je zelden iemand over.
In elk geval goed dat dit interview heeft plaatsgehad. Het ruimt de rommel op en consolideert de uitgangspunten voor de noodzakelijke vervolggesprekken, binnen en buiten de PvdA.
Intussen is binnen de PvdA een heftige discussie losgebarsten over de integratie-resolutie ‘Verdeeld verleden, gedeelde toekomst’. Het ding komt op de agenda van het partijcongres medio maart.
De discussie speelt zich deels in de media af, maar ook – en breed – binnen de afdelingen en gaat over verschillende zaken tegelijk. Over de toon en de woordkeuze, maar ook over de inhoud. Voornamelijk dus over de vraag HOE integratie aan de basis moet liggen van ons partijprogramma.
Onze afdeling heeft er de vraag aan toegevoegd die de leden eigenlijk helemaal niet is gesteld, namelijk OF integratie wel aan de basis moet liggen van ons partijprogramma. Wij hebben argumenten om dat juist niet te doen.
In de discussies die we daarover met partijgenoten voeren wordt ons verweten dat we wegkijken, dat we de problemen niet willen benoemen. Maar dat is met nadruk niet het geval.
We hebben geprobeerd er een begrip aan te plakken dat helder aangeeft dat er voor de (door ons niet ontkende) problemen meerdere oplossingsrichtingen mogelijk zijn en hebben het oude begrip ‘inclusief denken’ van Feitse Boerwinkel weer van de plank gehaald. Gezien vanuit dat perspectief kun je de oplossingsrichting die in de resolutie wordt voorgesteld ‘exclusief denken’ noemen. Ik schreef er hier al eerder over n.a.v. de Midden-Oosten-crisis. Hier.
Wij zijn ervan overtuigd dat de manier waarop je maatschappelijke problemen benoemt en presenteert in wezen los staat van de manier waarop de problemen worden aangepakt. De wijze van presenteren is een puur politieke keuze, de manier van oplossen de meest praktische en effectieve.
Vertaald naar de problemen die integratie in de samenleving veroorzaakt en die in de integratie-resolutie rijp en groen, groot en klein door elkaar heen worden opgesomd, betekent de inclusieve oplossingsrichting dat je problemen aan de voorkant benoemt en presenteert in algemene termen die alle burgers insluiten en dat je vervolgens aan de achterkant voor de specifieke groepen burgers die met de problemen te kampen hebben of die de problemen veroorzaken, specifiek beleid ‘op maat’ maakt. De taalachterstand of het analfabetisme van ome Piet die nooit zijn lagere school heeft afgemaakt vergt een andere aanpak en discussie dan bijvoorbeeld een Marokkaanse kleuter die met een achterstand in de Nederlandse taal de Nederlandse kleuterschool binnen komt huppelen. In de praktijk van vandaag valt ome Piet in de beleving van het publiek in de categorie ‘jeetje, wat erg voor ome Piet en wat fijn voor hem dat prinses Brinkhorst er iets aan doet’ en onze kleuter in de categorie ‘schande, een bedreiging voor de samenleving’. Waarom eigenlijk?
Enfin, daarover hebben we nu een brief aan het partijbestuur geschreven. Hier en hier.
Als iemand erop wil reageren, heel graag, maar dan liefst niet op onze afdelingswebsite maar hier. Dit om praktische redenen: de PvdA gaat binnenkort over op een ander systeem en daarmee gaat een eventuele discussie verloren.