(Predikant Henri Veldhuis)

De kerken hebben het maar moeilijk, met Israel en Palestina. Zijn ze niet aan hun ‘onlosmakelijke band’ met Israel verbonden? Maar waar blijft te christelijke medemenselijkheid dan met het volk van de Palestijnen?

Verschillende christenen met een positie in de kerken hebben in de afgelopen tijd van zich laten spreken en hun nek uitgestoken. Zoals predikant Henri Veldhuis, in de Domkerk in Utrecht, op 10 januari. “We moeten eindelijk de verlamming van onze vrijblijvende voorzichtigheid overwinnen”.

Zouden wij geen verdriet hebben om al die mannen, vrouwen en kinderen van Gaza? Kunnen wij ons niet laten raken door mensen van dat andere Palestijnse volk, ook al voelenwe ons als kerk zo verbonden met Israël? Kunnen we niet zó geraakt worden, dat we de waarheid durven zeggen en daaruit handelen?

De raketten van Hamas moeten scherp veroordeeld worden, – de waarheid moet worden gezegd. Maar dan moeten wij even duidelijk spreken tegen het onrecht van Israël: 40 jaar meedogenloze bezetting als wortel van het hele conflict, structurele discriminatie van Arabische staatsburgers in eigen land, een muur over Palestijns land die zoveel kapot maakt. Israël beroept zich op het recht van zelfverdediging, maar welk recht van zelfverdediging mogen de Palestijnen uitoefenen tegen jarenlange bezetting en onderdrukking?

Elk mens telt, – om elk mens kunnen we vreugde hebben of verdriet, zoals de God van Jona dat heeft. Dat besef is het diepste motief achter de universele mensenrechten, en vanuit dat besef zouden we ons, ook als kerk, moeten bevrijden van emotionele banden met Israël voor zover die ons gijzelen. We moeten eindelijk de verlamming van onze vrijblijvende voorzichtigheid overwinnen.

Hier zijn hele speech, en hier zijn website.

En er zijn meer christenen die van zich laten horen. Dominee Snoek, hieronder, en Doekle Terpstra, hier.