Deel 3 van het artikel van Noam Chomsky
Vertaling Engelbert
Vorige delen hier en hier.

De bewering dat “onze kant” nooit burgers als doelwit kiest is een vertrouwd dogma onder hen die het geweld monopoliseren. En er zit enige waarheid in. Over het algemeen proberen we geen specifieke burgers te doden. We voeren liever moorddadige acties uit waarvan we weten dat die vele burgers zullen doden, maar zonder de duidelijke bedoeling om er sommigen in het bijzonder te doden. Wettelijk zouden deze bekende praktijken onder laaghartige onverschilligheid kunnen vallen, maar dat is geen adequate benaming voor standaard imperialistisch handelen en doctrine. Het lijkt meer op het lopen over straat, in de wetenschap dat we mieren vertrappen, maar zonder de bedoeling om dat te doen, aangezien ze zo’n lage status hebben dat het niets uitmaakt. Dat geldt ook voor Israel wanneer het acties uitvoert waarvan het weet dat ze de “sprinkhanen” en “tweepotige beesten” zullen doden die het land infecteren dat het wil “bevrijden”. Er is geen goed woord voor deze vorm van moreel verval, aantoonbaar erger dan weloverwogen moord, en maar al te bekend.

Wellicht gunnen de rechtmatige eigenaren (bij goddelijk besluit, volgens de “heren van het land”) in het voormalige Palestina het verdoofde ongedierte enkele verspreide stukken land. Echter niet omdat ze er recht op hebben: “Ik heb altijd geloofd, en geloof nog steeds, in het eeuwige en historische recht van ons volk op dit gehele land”, informeerde premier Olmert het Congres in mei 2006 onder luid applaus. Tegelijkertijd maakte hij zijn “convergentie”-programma bekend om dat wat van waarde was in de West Bank te confisqueren en de Palestijnen te laten wegrotten op geïsoleerde eilandjes. Hij was niet duidelijk over de grenzen van het “gehele land”, maar de zionistische onderneming is dat ook nooit geweest en voor goede redenen: permanente expansie is een zeer belangrijke interne dynamiek. Als Olmert nog steeds trouw is aan zijn wortels in de Likud-partij, dan bedoelde hij misschien aan weerszijden van de Jordaan, inclusief het huidige Jordanië, of op zijn minst de waardevolle delen ervan.

Het “eeuwige en historische recht op dit gehele land” van ons volk vormt een schril contrast met de afwezigheid van elke vorm van zelfbeschikking voor de tijdelijke bewoners, de Palestijnen. Zoals eerder opgemerkt werd die visie herhaald door Israel en z’n baas Washington in december 2008, zoals gebruikelijk in complete isolatie en vergezeld van een oorverdovende stilte.

De plannen die Olmert in 2006 uiteenzette zijn sindsdien aangezien ze niet extreme genoeg waren. Maar wat het convergentieprogramma vervangt, en de acties die dagelijks ondernomen worden om het te implementeren, zijn min of meer gelijkwaardig. Ze zijn terug te voeren tot het begin van de bezetting, toen minister van defensie Moshe Dayan op dichterlijke wijze verklaarde dat “de situatie van vandaag veel weg heeft van de complexe relatie tussen een Bedoeïen en het meisje dat hij ontvoert tegen haar zin.. Jullie Palestijnen, als een natie, willen vandaag niets van ons weten, maar wij zullen jullie houding veranderen door onze aanwezigheid aan jullie op te dringen”. Jullie zullen “leven als honden en wie vertrekt, vertrekt”, terwijl wij nemen wat we willen.

Dat dit misdadige programma’s zijn is nooit betwijfeld. Direct na de oorlog van 1967 werd de Israëlische regering ingelicht door haar hoogste rechterlijke autoriteit, Teodor Meron, dat “burgerlijke nederzettingen in de bezette gebieden druist expliciet in tegen de bepalingen van de Vierde Geneefse Conventie”, de basis van internationaal humanitair recht. Israëls minister van justitie beaamde dit. Het Internationaal Gerechtshof heeft de essentie unaniem bekrachtigd in 2004 en het Israëlisch Hooggerechtshof was het er technisch mee eens, maar niet in de praktijk, zoals gebruikelijk.

In de West Bank kan Israel met Amerikaanse steun ongestoord doorgaan met z’n programma’s, dankzij de efficiënte militaire overheersing en nu ook de hulp van de collaborerende Palestijnse veiligheidstroepen, bewapend en getraind door de Verenigde Staten en hun dictatoriale bondgenoten. Het kan ook regelmatig moorden en andere misdaden plegen, terwijl kolonisten zich uitleven onder bescherming van de IDF. Maar terwijl de West Bank metterdaad onderworpen is met behulp van terreur, is er nog steeds verzet in de andere helft van Palestina, de Gazastrook. Ook dat moet gesmoord worden om het mogelijk te maken dat de Amerikaans-Israëlische programma’s van annexatie en vernietiging van Palestina ongestoord uitgevoerd kunnen worden.

Vandaar de invasie van Gaza

Het tijdstip van de invasie werd vermoedelijk beïnvloed door de komende verkiezingen in Israel. De Israëlische commentator Ran HaCohen berekende dat Ehud Barak, die het niet goed deed in de peilingen, won een zetel per 40 gedode Arabieren tijdens de eerste dagen van de slachtpartij.

Dat kan echter veranderen. Naarmate de misdaden aan de zorgvuldig geslepen Israëlische propagandacampagne ontglipten, werden zelfs overtuigde Israëlische haviken bezorgd dat het bloedbad “[Israëls] ziel en imago vernielt. Vernielt op de televisies van de wereld, in de huiskamers van de internationale gemeenschap en bovenal in Obama’s Amerika” (Ari Shavit). Shavit was in het bijzonder bezorgd over Israëls “beschieting van een VN-installatie… op de dag dat de algemeen-secretaris van de Verenigde Naties Jeruzalem bezoekt”, een daad van “complete waanzin” volgens hem.

Een paar details. De “installatie” was het VN-terrein in Gaza Stad waar zich het depot van de UNRWA bevond. De beschieting vernietigde “honderden tonnen aan noodhulp, voedsel en medicijnen, die klaarstonden voor transport naar schuilplekken, ziekenhuizen en voedselcentra”, volgens de directeur van de UNRWA John Ging. Tegelijkertijd vernietigden militaire aanvallen twee verdiepingen het het Al-Quds ziekenhuis, dat in vlammen opging, en ook een tweede magazijn, van de Palestijnse Rode Halve Maan. Het ziekenhuis in de dichtbevolkte wijk Tal-Hawa werd door Israëlische tanks vernietigd “nadat honderden angstige Gazanen daar hun toevlucht hadden gezocht toen de Israëlische grondtroepen de wijk binnentrokken”, aldus AP.

Er kon niets gered worden uit de walmende ruïnes van het ziekenhuis. “Ze beschoten het gebouw, het ziekenhuis. Het vloog in brand. We probeerde de zieken, gewonden en anderen te evacueren. Brandweermannen kwamen om het vuur te blussen, maar het laaide opnieuw op en ze blusten het opnieuw en voor de derde keer laaide het weer op”, vertelde hulpverlener Ahmad Al-Haz het persbureau AP. Men vermoedde dat de gloed het gevolg was van witte fosfor, vermoedelijk eveneens verantwoordelijk voor vele andere branden en ernstige brandwonden.

Deze vermoedens werden bevestigd door Amnesty International die onderzoek deed na afloop van het intense bombardement. Israel had van tevoren wijselijk alle journalisten de toegang ontzegd, zelfs Israëlische, terwijl het met overgave zijn misdaden beging. Het gebruik van witte fosfor tegen de burgerbevolking van Gaza is “duidelijk en onbetwistbaar”, berichtte Amnesty International. Het herhaaldelijk gebruik ervan in dichtbevolkte gebieden met burgers “is een oorlogsmisdaad”, was de conclusie van AI. Ze vonden stukjes witte fosfor verspreid in woonwijken, nog steeds brandend en “nog steeds de bewoners en hun bezittingen bedreigend”, met name kinderen “die aangetrokken worden door de rommel van de oorlog en zich vaak niet bewust zijn van het gevaar”. Het belangrijkste doel, meldden ze, was het UNRWA-terrein, waar “de witte fosfor vlakbij enkele tankwagens landde en een enorme brand veroorzaakte die de vernietiging van tonnen aan humanitaire hulpgoederen tot gevolgd had” , nadat de Israëlische autoriteiten “hadden verzekerd dat er geen nieuwe aanvallen op het terrein zouden plaatsvinden”. Dezelfde dag nog “landde een witte-fosforbom in het Al-Quds ziekenhuis in Gaza Stad die ook een brand tot gevolgd had, waardoor het personeel gedwongen was de patiënten te evacueren… Witte fosfor die met de huid in aanraking komt kan dwars door de huid branden tot op het bot, en blijft branden zolang het in contact blijft met zuurstof”. Met voorbedachten rade of erger dan laaghartige onverschilligheid, deze misdaden zijn onvermijdelijk als zo’n wapen wordt ingezet tegen burgers.

Het is echter een vergissing om te veel aandacht te besteden aan Israëls grove overtredingen van jus in bello, de wetten die zijn ontworpen om al te wrede praktijken te verbieden. De invasie zelf is een veel ernstiger misdaad. En als Israel deze onvoorstelbare schade met pijl en boog had aangericht, dan zou het nog steeds een extreem verdorven misdaad zijn.

Agressie heeft altijd een smoes klaar: in dit geval dat het geduld van Israel “op was” met betrekking tot de raketbeschietingen van Hamas, zoals Barak het uitdrukte. Het mantra dat uitputtend herhaald werd is dat Israel het recht heeft om geweld te gebruiken om zich te verdedigen. De stelling is gedeeltelijk te verdedigen. De raketbeschietingen zijn misdaden en het is waar dat een staat het recht heeft zich te verdedigen tegen criminele aanvallen. Maar er volgt niet uit dat het het recht heeft om zich met geweld te verdedigen. Nazi Duitsland had niet het recht om geweld te gebruiken om zichzelf te verdedigen tegen het terrorisme van de partizanen. De Kristallnacht wordt gerechtvaardigd door Herschel Grynszpans moord op een Duitse diplomaat in Parijs. De Engelsen hadden niet het recht om geweld te gebruiken ter verdediging tegen de (zeer reële) terreur van de Amerikaanse kolonisten die onafhankelijkheid wilden, of om de Ierse katholieken te terroriseren in antwoord op de terreur van de IRA – en toen ze uiteindelijk het beleid volgden om legitieme klachten serieus te nemen, eindigde de terreur. Het is geen kwestie van “proportionaliteit”, maar allereerst de keuze van de actie: Is er een alternatief voor geweld?

Elke toevlucht tot geweld draagt een zware bewijslast met zich mee en we moeten ons afvragen of die wel gedragen kan worden door Israëls poging om elk verzet tegen z’n dagelijkse criminele activiteiten in Gaza en de West Bank – waar ze al 40 jaar onvermoeibaar doorgaan – de kop in te drukken. Misschien mag ik mijzelf citeren uit een interview in de Israëlische pers over Olmerts aangekondigde convergentieplannen voor de West Bank: “De VS en Israel dulden geen verzet tegen deze plannen, geven er de voorkeur aan te veinzen – onterecht natuurlijk – dat er ‘geen gesprekspartner is’, terwijl ze hun programma’s uitvoeren die al een lange historie hebben. We kunnen ons wellicht herinneren dat Gaza en de West Bank een erkende eenheid vormen, dus als verzet tegen de Amerikaans-Israëlische annexatie- en versnipperingsprogramma’s legitiem is in de West Bank, dan is het dat ook in Gaza”.

De Palestijns-Amerikaanse journalist Ali Abunimah merkte op dat “Er geen raketten op Israel zijn afgeschoten vanaf de West Bank en toch zijn Israëls onwettelijke moorden, het stelen van land, pogroms van kolonisten en ontvoeringen nog geen dag gestopt tijdens het bestand. De door het westen gesteunde Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas heeft toegegeven aan alle eisen van Israel. Onder het trotse oog van de Amerikaanse militaire adviseurs heeft Abbas ‘veiligheidstroepen’ samengesteld om het verzet ten behoeve van Israel aan te pakken. Niets van dat alles heeft geholpen om ook maar een enkele Palestijn op de West Bank te vrijwaren van Israëls tomeloze kolonisatie” – dankzij stevige steun van de Verenigde Staten. De gerespecteerde Palestijnse parlementariër dr. Mustapha Barghouti voegt hieraan toe dat na de uitspatting van Bush in Annapolis in november 2007, met veel verheffende retoriek over toewijding aan vrede en gerechtigheid, de Israëlische aanvallen op Palestijnen flink toenamen, met een bijna 50% toename op de West Bank, tezamen met een toename in het aantal nederzettingen en checkpoints. Deze criminele acties waren overduidelijk niet het gevolg van raketten uit Gaza, maar het omgekeerde zou wel eens waar kunnen zijn suggereert Barghouti overtuigend.

De reacties op misdaden van een bezettende macht kunnen veroordeeld worden als crimineel en politiek onverstandig, maar zij die geen alternatief aanbieden hebben geen morele basis om een dergelijk oordeel te vellen. Die conclusie heeft met name betrekking op diegenen in de Verenigde Staten die ervoor kiezen om direct betrokken te zijn bij Israëls doorlopende misdaden – door hun woorden, hun acties, of hun zwijgen. Des te meer omdat er duidelijk niet-gewelddadige alternatieven zijn – die evenwel het nadeel hebben dat ze de programma’s van illegale expansie belemmeren.

Israel bezit een eenvoudig middel om zichzelf te verdedigen: stop de misdadige activiteiten in de bezetten gebieden en accepteer de oude internationale consensus van een tweestatenoplossing die al sinds 30 jaar wordt tegengehouden door de Verenigde Staten en Israel, vanaf het moment dat de Verenigde Staten voor het eerst hun veto gebruikten tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die in deze termen opriep tot een politieke oplossing in 1976. Ik zal niet opnieuw de beschamende lijst aflopen, maar het is belangrijk te beseffen dat het Amerikaans-Israëlisch rejectionisme vandaag de dag zelfs opvallender is dan in het verleden. De Arabische Liga ging zelfs verder dan de consensus met een oproep tot volledige normalisatie van de betrekkingen met Israel. Hamas heeft herhaaldelijk gevraagd om een tweestatenoplossing in overeenstemming met de internationale consensus. Iran en Hezbollah hebben duidelijk gemaakt dat zij akkoord gaan met elke overeenkomst die de Palestijnen accepteren. Dat isoleert de VS-Israel volkomen, niet alleen in woorden.

Naar deel 4, slot. Hier