(foto november 2007)

We gaan vandaag niet naar Gaza. Vorige week kon het niet omdat niet iedereen van de ploeg toestemming had, het bekende ‘it is still under procedure’, nu kan het niet omdat voor iedereen de grens dicht is. Nog mazzel dat we dat nu al weten en niet pas wanneer we voor Erez staan. Ik pak mijn koffertje weer uit, en ga weer aan mijn gewone werk.

Gisteren Netwerk gezien. Een man van Human Rights Watch over de onderzoeken die plaats moeten gaan vinden. De lijst met mogelijke overschrijdingen van humanitair recht door Israël is lang, onder andere staan daar op het weigeren toe te laten van medische hulp aan mensen die gewond waren, het schieten op een huis waar mensen in zaten opgesloten, het gebruik van fosfor in dichtbewoonde gebieden, en nog een aantal zaken.

Het excuus dat Israël vaak gebruikte om op burgerdoelen te schieten – er werd van daaruit door Hamas geschoten – behalve de vraag of het waar was, is het nog steeds een overtreding, zei de man van Human Rights Watch. Na de eerste keer dat het leger op een school van de VN schoot, waar een massa burgers hun toevlucht hadden genomen, moest Israël de beschuldiging dat er Hamasmensen hadden geschoten, haastig weer inslikken. Hoe het ook zij: laat het vooral onderzocht worden.

En uiteraard heeft Human Rights Watch het ook over de overtredingen van de andere kant. Het afschieten van raketten naar bewoond gebied is niet toegestaan, dat hoeft niet meer onderzocht te worden.

Wat wel duidelijk is, is dat Hamas tijdens de oorlog aan de gang is geweest om collaborateurs en mogelijk mensen van Fatah op een onaccaptabele en wrede wijze te bestraffen – door ze moedwillig kreupel te schieten. Ik schreef daar op dit weblog al eerder over, hier en hier onder andere, omdat we met ons werk in Gaza na de strijd tussen Fatah en Hamas werden geconfronteerd met de wijze waarop Hamas tegenstanders uitschakelde. En dat niet in de strijd zelf, maar erna. Wanneer wij bij patiënten binnenkwamen en een man aantroffen met beide benen eraf dan wisten we: dat was Israël. Was het een man met een been eraf en het andere kapot, dan wisten we ook meteen: dat was Hamas. In de knieën geschoten, met opzet. (Zie mijn foto, hierboven)

Daar is geen enkel excuus voor, zelfs niet als je er begrip voor kunt hebben dat er grote woede is tegenover collaborateurs, en er geen gevangenissen zijn – allemaal gebombardeerd – om ze in op te sluiten. Wel is er nu in Israël een discussie gaande, zie hier, dat het Israëlische leger nogal slordig met hun ‘informanten’ is omgesprongen, en geen enkele poging is ondernomen om ze enige bescherming te bieden. Integendeel, het is door de ‘slordigheid’ van het leger dat ze bekend werden, en door Hamas konden worden opgepakt. Allemaal buitengewoon weinig fris.

In Netwerk werd ook nog even gezegd dat er onderzoek moest komen naar ‘het gebruik van Gazanen als menselijk schild’ door Hamas. Dat onderzoek lijkt me vooral belangrijk omdat iedereen die wat tegen Palestijnen in het algemeen of Hamas in het bijzonder heeft, dan wel Israel graag zo wit mogelijk wil wassen, als mantra herhaalt dat zij gebruik maken van menselijke schilden. Nu hebben we daar geen enkel betrouwbaar beeld van gezien, geen enkel verhaal over gehoord uit Gaza zelf, en geen enkele betrouwbare bron over vernomen. Het klinkt dus verdacht veel naar pure propaganda. En dus is het goed om dat uitgezocht te hebben, hoewel dat voor de Israël-verdedigers weinig uit zal maken, die herhalen bij voorkeur dezelfde mantra’s – ook als die allang door feiten zijn weerlegd.

De man van Human Rights Watch, die er volstrekt gelijk in heeft dat de schendingen van mensenrechten aan beide zijden onderzocht en veroordeeld moeten worden, liet er geen misverstand over bestaan dat de lijst aan de Israëlische zijde lang en ernstig is. Waarna de Nederlandse commentaar het snel weer in een tweetje schoof: ja, beide kanten hebben zich schuldig gemaakt. De bekende journalistenreflex, laten we vooral objectief blijven. Ik las net in een boek (Harms and Ferry, The Palestine Israel Conflict): “Objectiviteit is een woord dat zijn betekenis bijna is verloren, en dat meestal de betekenis heeft gekregen dat er een symmetrie wordt verondersteld ook waar er helemaal niet van symmetrie sprake is – waardoor de werkelijkheid feitelijk geweld wordt aangedaan”.

En er zijn nu ook boycotacties op Amerikaanse universiteiten. Hier.