Het miechelt in Gaza op het ogenblik van de journalisten en onderzoekers van diverse mensenrechtenorganisaties als Amnesty en Human Rights Watch. (Zie hier.) Zo snel mogelijk moet geprobeerd worden in kaart te brengen wat er werkelijk is gebeurd. Wat in ieder geval duidelijk is: dat de schade enorm is. Op geen enkele manier kan Israël nog volhouden dat de aanval op Gaza een aanval op Hamas was. Het was een massieve aanval op de bevolking van Gaza.

Voor wie er nog tegen kan, zie dit filmpje, Hier.

Tijdens de oorlog deden verschillende organisaties al pogingen om het aantal doden precies bij te houden. Die pogingen waren nog niet nauwkeurig genoeg, sommige doden werden dubbel geteld, zowel in het ziekenhuis als in de plaats waar ze vandaan kwamen, er zijn fouten gemaakt met de spelling van de namen, en er waren mensen vermist, waarvan het lichaam niet werd gevonden omdat het geheel aan stukken was of nog onder het puin verscholen lag. De registratie is nu gecoördineerd, en dit is de uitkomst, 22 januari, volgens journaliste Amira Hass. 1285 doden, van wie 1062 geen strijders waren, dat wil zeggen: 895 burgers en 167 burgerpolitie. Daarvan waren 281 kinderen en 111 vrouwen. Er waren 4336 gewonden, waaronder 1133 kinderen. Zie hier.

Ook de registratie van welke doden bij de strijdende partijen hoorden en welke burgers waren is nu verbeterd. Moeilijk is dat niet, zegt Hass. Families zijn er trots op als hun zoon in de strijd is gestorven in plaats van gewoon als burger te zijn omgekomen door een bom, en het cijfer, 223 strijders, is eerder te hoog dan te laag. Waarmee duidelijk wordt wat Israël probeert te ontkennen: er is geen kwestie van dat er geprobeerd is om Hamas te treffen maar burgers zoveel mogelijk te ontzien.

Dat wordt langzamerhand ook duidelijk uit andere berichten. Bekend is, zie het filmpje hierboven, dat Zeitoen een van de meest getroffen wijken is, de wijk waarin mensen werden opgesloten in een huis, dat vervolgens beschoten werd. Een van de zaken die worden onderzocht, en die vrijwel zeker onder de definitie van oorlogsmisdaad zullen vallen. Een van de soldaten van het beruchte Givati Shaked bataljon, al eerder in opspraak vanwege wreedheid tegen Palestijnen, doorbrak de censuur, en vertelde een journalist van de Times dat zij het bevel hadden gekregen om te schieten op alles wat bewoog. Wat ze gedaan hebben. In het huis waar de mensen opgesloten zaten stierven 29 leden van de Samoeni familie, van wie enkelen langzaam doodbloedden in de drie dagen dat er geen medische hulp werd toegelaten. hier.

Ook wordt er onderzoek gedaan naar de gebruikte wapens, waaronder wapens waarvan duidelijk is dat zij vooral burgers zouden treffen, zoals de fosforbommen, de gebruikte ‘flechettes’ – bommen waarbij duizenden kleine pijltjes alle kanten opschieten, en nog ander smerig wapentuig dat vooral bedoeld is om zoveel mogelijk schade aan te richten in het menselijk lichaam. Zie hier en hier.

Voor Uri Avnery leidt het geen twijfel dat er sprake is van oorlogsmisdaden. Niet alleen de ‘kleine’, zoals hierboven beschreven. Ook het beginnen van een aanvalsoorlog wanneer er andere alternatieven waren geweest valt onder de definitie, zoals die is neergelegd in Nuremberg. Zeker hoeft geen land het te accepteren dat er over zijn grenzen heen raketten worden afgeschoten. Maar waren er geen alternatieven om dit te voorkomen? Die waren er wel degelijk. Israël had zich aan het staakt-het-vuren kunnen houden. En de vraag gaat verder terug: hadden die raketten misschien iets te maken met de blokkade van Gaza, waarmee de bevolking van anderhalf miljoen mensen collectief betraft werd. En ligt de werkelijke oorzaak voor deze oorlog niet al bij de beslissing van Israël om Hamas te boycotten, nadat die in democratische verkiezingen aan de macht waren gekomen?

Israël had met deze aanvalsoorlog twee doelen, volgens Avnery: de ene was om dood en verderf te zaaien, ‘om ze een lesje te leren’, om ze te laten weten dat verzet een prijskaartje heeft, en vooral om de bevolking zover te krijgen dat ze zich tegen Hamas zouden keren. De aanval werd dus wel degelijk tegen de bevolking ingezet, en dat is een oorlogsmisdaad. Het tweede doel daarbij was om tot elke prijs te voorkomen dat er doden zouden vallen in het Israëlische leger zelf, en dat betekende, zie boven, schieten op alles wat beweegt, gehele gebouwen plat bombarderen, bombarderen vanuit de lucht waarbij zeker burgers getroffen zouden worden, geen enkel risico nemen voor de eigen troepen, en dus ook geen medische troepen toelaten waar slachtoffers dood lagen te bloeden. Ook dat valt onder oorlogsmisdaden. Dat in sommige gevallen de bewoners eerst werden gewaarschuwd dat ze moesten vluchten is niet meer dan het leger een alibi verschaffen, ze konden namelijk nergens heen.

Evenmin als de smoes dat de ‘Hamasstrijders zich verstopten tussen de bevolking’ en hen als ‘menselijk schild’ gebruikten enige andere waarde heeft dan een propagandistische, zegt Avnery. Israël wist dat ze niet vochten tegen een regulier leger, maar tegen mensen van een verzetsbeweging, die wonen tussen hun eigen mensen. Uit de verklaringen van soldaten zoals die inmiddels zijn uitgelekt is duidelijk dat de meesten van hen overtuigd waren dat hun opdracht was om Arabieren te doden, en geen onderscheid te maken tussen vechters en burgers.

Dat was dus illegaal, zegt Avnery, en hij somt de verdachten op: de politici, het leger, de legerrabbijnen en de juristen en adviseurs die nu bezig zijn aan de damage control. De autoriteiten doen er nu alles aan om degenen die schuldig zouden kunnen worden bevonden te beschermen: op de tv verschijnen ze alleen zonder hun gezicht te tonen. Er is een spoedwetje aangenomen om Barak carte blanche te geven mogelijke beschuldigingen tegen te gaan en de beschuldigden te ondersteunen. Barak herhaalde het nog een keer: Israël heeft er alles aan gedaan om te voorkomen dat er burgers werden getroffen.

Avnery zou er zeer de voorkeur aan geven als Israël zelf zijn rotzooi opruimde, en dat niet aan buitenstaanders over zou laten, dus zelf onderzoek deed en wanneer nodig de schuldigen aan zou wijzen en en berechten, in plaats van dat aan het buitenland over te laten. Het is in een ver verleden wel eens gebeurd, bijvoorbeeld toen de grenspolitie in 1956 een bloedbad aanrichtte onder de bewoners van Kafr Kassem – tientallen kinderen, vrouwen en mannen werden in koelen bloede neergeschoten omdat ze een curfew (verbod om buiten te komen) overtraden – waarvan ze niets hadden kunnen weten. Toen zei de Israëlische rechter nog dat de soldaten die een bevel opvolgden waarvan ze konden weten dat het verkeerd was ook strafbaar waren, er waaide een ‘zwarte vlag’ over hun illegale daden. Maar ik denk dat Avnery lang kan wachten tot Israël zelf de oorlogsmisdaden gaat onderzoeken en berechten. Het is al heel lang niet meer de gewoonte.
(Het stuk van Uri Avnery staat nog niet op de website van Gush Shalom, hier, maar dat zal vast spoedig gebeuren)

Zo is het nu Spanje dat een proces begint tegen de waarschijnlijk gepleegde oorlogsmisdaad in 2002, toen het Israëlische leger een aanslag pleegde op Hamas leider Saleh Shehade, door een zware bom te gooien op zijn woonhuis. Niet alleen hij kwam om, ook veertien familieleden, de meesten kinderen.

En in het geval van doodgeschoten cameraman James Miller, dat was in 2003, heeft Israël de zaak geschikt door de nabestaanden anderhalf miljoen Engelse ponden toe te kennen als schadevergoeding. Onderzoek is er niet geweest. En er zijn dus ook geen verantwoordelijken voor het gerecht gebracht. De legerwoordvoerder beweerde dat het niet duidelijk was of Miller door Palestijnse dan wel Israëlische kogels was gedood. Ooggetuigen gaven aan dat er op dat moment helemaal niet gevochten werd. En om mogelijk onderzoek tegen te gaan had het leger de geweerlopen van de soldaten die toen dienst deden maar vast vervangen. Hier.

En Tony Blair vindt nu opeens dat er wel met Hamas gepraat moet worden. Had ie dat niet beter een paar duizend doden eerder kunnen zeggen. Haaretz, hier.