De korte documentaire van Bob Simon is al enige keren op dit weblog aanbevolen (hier). Terwijl de gehele wereld naar Gaza keek, ging de filmploeg van 60 minutes naar de Westoever. Met een goede reden: wanneer we het hebben over een mogelijke oplossing ligt de sleutel op de Westoever. Want daar wordt bepaald of er nog een twee-staten oplossing mogelijk is. Voor wie het nog niet heeft gezien: hier. Het belangrijke van deze documentaire is dat die op CBS is vertoond, zulke kritische geluiden zijn op de Amerikaanse mainstream media buitengewoon zeldzaam.

Bob Simon is een belangrijke journalistieke stem, hij weet waar hij het over heeft. Hij woonde zelf tien jaar in Tel Aviv. In een gesprek met Charlie Rose, Hier, gehouden op 6 januari jl toen de oorlog tegen Gaza nog in volle gang was, legt hij uitvoeriger uit wat hij ziet: dat de twee staats-oplossing feitelijk een gepasseerd station is. Wie werkelijk kijkt naar de ‘facts on the grounds’, en naar de macht en de mentaliteit van de kolonisten, begrijpt ook dat geen enkele Israelische regering de moed zal hebben om werkelijk te proberen om de nederzettingen nog te ontruimen. En dan blijven er drie mogelijkheden over: Israel wordt ook formeel een apartheidsstaat, of ze gaan over tot nieuwe etnische zuivering, of ze worden een werkelijke democratie met gelijke burgerrechten ongeacht etniciteit of geloof. En dat is dan het einde van de joodse staat.

Simon is dus buitengewoon pessimistisch. Het enige wat nog verandering kan brengen, en wat een einde kan maken aan het conflict, en aan de bezetting, is een Amerikaanse president die Israel een dictaat oplegt: zonder de ontruiming van de nederzettingen geen Amerikaanse steun meer. Is het waarschijnlijk dat dat gaat gebeuren? Ook niet, zegt Simon. Tot nu toe was de vader van Bush de enige die het probeerde: geen financiele steun als de nederzettingen niet worden ontmanteld, en dat was in een tijd dat het nog had gekund. Maar ook hij heeft dat niet doorgezet, en de Amerikaanse steun aan het nederzettingenbeleid van Israel is doorgegaan. En het is onwaarschijnlijk dat een Amerikaanse president het nu wel aan zal durven, gezien de weerstand die dat op zal roepen in de VS zelf.

Simon komt nog steeds regelmatig in Tel Aviv. Zijn oude vrienden daar zijn allemaal ‘voor de vrede’ en ’tegen de nederzettingen’, maar het liefst hebben ze het daar helemaal niet over. Ze hebben in tel Aviv een goed leven, en verkiezen in een ‘state of denial’ te leven, in complete ontkenning.

Ondertussen kan iedereen met eigen ogen zien dat Gaza de grootste gevangenis ter aarde is geworden. En laat de wereld dat gebeuren? Tot nu toe hebben ze niets anders gedaan, zegt Simon.

Er zijn weinig Amerikaanse journalisten die zo goed gedocumenteerd en zo scherp hun stem laten horen, en die het huidige conflict in een context zetten. En de vraag durven stellen: waar moet dit heen gaan? Israël heeft geen antwoord meer, behalve meer oorlog. Het spreekt vanzelf dat Simon kon rekenen op grote weerstand van de pro-Israelische kant. Bijvoorbeeld op de site van Israel Newsletter,hier. of een van die sites die onder de eufemistische titel “Committee for Accuracy in the Middle East Reporting in America” – Camera – in de tegenaanval gaat op Simon. ‘Eenzijdig”, “Palestijnse propaganda”, enzovoorts. (hier.)

Maar ook aan de kant van de kritische joden komen er steeds meer groepen en sites bij, en zij willen Simon juist ondersteunen. J-Street, bijvoorbeeld. Hier

Bij de SHIT-list, de erelijst van achtduizend ‘zelfhatende en Israël bedreigende joden’ lopen ze een beetje achter (hier“>hier). Bob Simon staat nog niet op de lijst.