(Palestijnse demonstrant neergeschoten in Hebron)

Niet alleen Israël lijdt stevig aan imageschade, na de oorlog tegen Gaza, en de ruk naar nog rechtser. Ook de Palestijnen liggen niet geweldig in de markt. Onderling verdeeld, een slappe kwart-president op de Westoever die aan de leiband van Israël en de VS loopt en niets voor elkaar krijgt, en Hamas aan de andere kant, die weliswaar stand heeft gehouden tegenover een veel machtiger leger, maar zelf de mensenrechten schendt door politieke tegenstanders en collaborateurs zonder proces te executeren of verminken.

Wat zou het voor de mensen die opkomen voor de rechten van Palestijnen toch veel makkelijker zijn wanneer ze een Mandela hadden – die zelf eens zei dat het ook niet zo moeilijk is om onkreukbaar te blijven als je een groot deel van je leven in de gevangenis hebt gezeten – wat zou het simpeler zijn wanneer de Palestijnse slachtoffers niet terugvochten met middelen waar we het niet mee eens kunnen zijn. En ze de buitenstaanders geen excuus gaven om ze weg te zetten als terroristen, in plaats van als de slachtoffers van verdrijving en bezetting door een veel machtiger koloniale staat. Maar wacht even, is dit beeld wel waar, is het niet op zijn minst incompleet? Hoeveel horen wij van het geweldloze verzet van de Palestijnen, op de Westoever in in Israël zelf?

Om weer even terug te halen waar het om ging, een artikel van Mustafa Bargouthi.

Standvastig tegenover Goliath
Vertaling Anja Meulenbelt
Origineel hier.

Toen ik werd gevraagd naar het wezen van de Palestijnse identiteit was er een gedachte die het eerste bij me opkwam. Ik heb me laten vertellen dat je dat het beste kunt vertalen als ‘standvastigheid’. Ik keek in het woordenboek wat ‘steadfastness’ betekende en kwam op een persoon die gekenmerkt wordt door vastberadenheid en een onwrikbaarheid in overtuiging en voornemens. Een onbuigzaam persoon dus, krachtig in zijn loyaliteit.

Dat komt wel in de buurt van wat ik bedoelde, maar het is niet volledig – het is ook niet zo eenvoudig om een heel volk te vatten in één woord. Standvastigheid verwijst naar het Palestijnse karakter; nooit opgeven. Het verwijst naar onze strijd, steeds weer opnieuw opstaan tegen een overweldigende overmacht, zonder maar één vriend aan onze zijde. Het gaat over het vermogen om na elk pak slaag en elke vernedering die een mens maar mee kan maken weer op te staan -met opgeheven hoofd.

Dat is indrukwekkend, maar wanneer je het op deze manier opvat kan het makkelijk verward worden met een ander, minder aantrekkelijk begrip: koppigheid. Op zichzelf gezien is de weigering om op te geven geen eigenschap die bewondering op hoeft te wekken. Ten slotte kunnen de nogal onsmakelijke en racistische groepen kolonisten in Hebron net zo goed omschreven worden als vastberaden. Ook zij geven blijk van een onwrikbaarheid in hun overtuigingen en hun krachtige loyaliteit, en het ziet ernaar uit dat ook zij nooit op zullen geven.

Wat maakt dat onze vastberadenheid over de hele wereld bewonderd wordt is niet onze volharding, maar de rechtvaardigheid van onze zaak: het gaat om vrijheid, democratie en pluriformiteit. Het is belangrijk om deze bredere definitie van ons karakter en onze standvastigheid niet te vergeten. En nog belangrijker is het om dit luid en duidelijk aan de wereld te verkondigen.

De reden daarvoor is simpel: Israël doet geweldig veel moeite om onze identiteit en het karakter van onze strijd te vervormen. Israël heeft grote invloed op de media, vooral in het Westen. En het heeft deze invloed aangewend om de werkelijkheid te verdraaien en te manipuleren voor hun eigen doeleinden. Zo kan het gebeuren dat terwijl onze mensen afgeslacht werden in Gaza, wij daar zelf de schuld van krijgen, en dat de belegering waaraan we onderworpen worden niet de moeite van een internationale interventie waard wordt gevonden.

Ondanks het feit dat er duizenden van onze burgers, onze broers, zonen, vaders, zusters, moeders en dochters in Israëlische gevangenis routinematig worden mishandeld, krijgen wij het bevel om die ene gevangen genomen soldaat vrij te laten of anders opnieuw te worden onderworpen aan een golf van hoog-technisch geweld.

Ondanks het feit dat wij het internationale recht en de mensenrechtenverdragen aan onze kant hebben, wordt beweerd dat wij ‘koppig’ zijn omdat we weigeren om het laatste beetje van ons geboorterecht dat nog over is op te geven onder de Israëlische bezetting. In de media wordt onze standvastigheid tegen onrecht vooral omschreven alsof we barbaars, irrationeel en gewelddadig van nature zijn.

Vanaf 1920 was het Palestijnse verzet overwegend geweldloos. Het aantal slachtoffers dat is gevallen onder de vreedzame en ongewapende Palestijnen overstijgt verre het aantal strijders dat is gesneuveld bij het inzetten van geweld. Wij Palestijnen hebben eindeloos geprotesteerd tegen de bezetting van ons land en de permanente aantasting van onze waardigheid en onze veiligheid, met boycot, hongerstakingen tot en met demonstraties en het inzetten van diplomatie.

Maar daar zijn de internationale media natuurlijk niet in geïnteresseerd, die vestigen liever de aandacht op die momenten dat het Palestijnse geweld zo uit de hand loopt dat die lijkt te kunnen concurreren met het massieve geweld van de bezetter. Er is daarvoor geen beter voorbeeld dan de verslaggeving over de manier waarop onze broeders en zusters zijn afgeslacht in Gaza.

Dit is wat de wereld wordt verteld, en wat ze vaak nog geloven ook: dat het gaat om een strijd tussen twee gelijken, in plaats van een volledig asymmetrische en moorddadige aanval uitgevoerd door het op vier na grootste militair-industriële complex op een van de laatste statenloze volken.

Israël heeft niet alleen honderden vrouwen, kinderen en burgermannen vermoord, het heeft ook systematisch de economie en de infrastructuur van dat minuscule kuststrookje vernietigd. Het heeft illegale wapens ingezet in overbevolkte buurten, munitie die door onze huid heen brandt, tot op het bot. Israël heeft artsen gedood, journalisten en hulpverleners, in zijn ‘oorlog tegen Hamas en het terrorisme’ – en heeft daar geen moment spijt van.

Ons dodental is boven de duizend gestegen, terwijl de agressor er nauwelijks meer dan tien telt, de meesten van hen soldaten, en velen van hen nog gedood door eigen vuur. En nog steeds wordt de wereld verteld dat het gaat om een oorlog, in plaats van om een massaslachting.

De belangrijkste reden dat er zoveel moeite wordt gedaan om een karaktermoord te plegen op de Palestijnen, is dat de wereld niet mag zien wat hier werkelijk gebeurt. Zouden ze dat weten, dan zou de collectieve opinie verschuiven van onverschilligheid ten opzichte van onze strijd naar woede tegen onze onderdrukker. Israël weet dat wanneer de wereld ziet wat er in Palestina gebeurt, men vergelijkingen zou maken en conclusies zou trekken. Wanneer Amerikanen zouden zien aan welk brutaal geweld mensen die vreedzaam protesteren worden onderworpen zouden ze wel eens een overeenkomst kunnen zien met hun eigen Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging uit de jaren vijftig en zestig.

Als de Afrikanen werkelijk zouden zien wat de onderdrukkende omstandigheden zijn waaronder de mensen op de Westoever moeten leven, zou het onmogelijk zijn om niet herinnerd te worden aan de anti-apartheidsstrijd van de jaren zeventig en tachtig – die uiteindelijk leidde tot de overwinning van het ANC en Nelson Mandela.

Als de wereld werkelijk tot zich door liet dringen wat er nu in Gaza gebeurt, zouden ze niet meer kunnen vermijden om de overeenkomsten te zien met de gettoisering van de joden door de nazi’s in de jaren dertig en veertig – voorafgaande aan hun systematische uitroeiing. Maar de wereld mag deze waarheid niet zien, in plaats daarvan worden ze dagelijks opgescheept met retoriek, losgemaakt uit de context, of beelden van die Palestijnen die zich weren met geweld omdat ze niets meer te verliezen hebben.

Ondanks het feit dat al ons vreedzame protest onopgemerkt blijft door de buitenwereld die op de hand is van de onderdrukker, gaan we onvermoeibaar door. We gaan door omdat geweldloos verzet en de vastberaden strijd voor gerechtigheid een ‘strategie’ is waarvan we hopen dat die op een dag de ogen opent van de internationale publieke opinie, we gaan ermee door omdat dit is wat wij zijn. Het is onze integriteit die ons uiteindelijk leidt – en niet de voordurende vernederingen en provocaties van onze onderdrukkers.

Deze integriteit, de rechtvaardigheid van onze zaak, en de manier waarop we daarvoor vechten zijn de grootste dreiging voor Israël en de zionistische agenda – veel gevaarlijker dan zelfgemaakte raketten en zelfmoordaanslagen. En dat weet Israël heel goed, en dat is de reden waarom ze er zoveel aan doen om de waarheid te verdraaien en de Israëli’s en het internationale publiek een rad voor ogen te draaien.

Hun angst wordt duidelijk in de manier waarmee ze de geweldloze volksprotesten op de Westoever onderdrukken. In Ni’lin zijn in het afgelopen halve jaar vier jonge, ongewapende mannen gedood door het Israëlische leger. Ontelbare anderen zijn gewond geraakt, door het inademen van traangas tot het neergeknuppeld worden, tot kogels – zowel de zogenaamde rubberkogels als de gewone.

Onlangs droegen in Bi’lin de demonstranten de gestreepte kleding die de joden in het getto van Warschau droegen, om Israël eraan te herinneren hoeveel hun daden lijken op de misdaden die destijds zijn gepleegd door de nazi’s tegen de joden. Daar werden de soldaten zo woest van dat ze hun posities verlieten en de demonstranten tot ver binnen Bi’ilin achterna zaten. Een aantal van hen werd brutaal in elkaar geslagen – als straf voor het feit dat ze de Israëli’s herinnerden aan hun eigen verleden, en hen kwetsen in hun overgevoeligheid.

De vredesactivisten worden standaard en dagelijks vernederd, geblinddoekt, beschoten, bedolven onder chemische en andere troep, verdoofd en ge-‘microwaved’ met de allernieuwste en sadistische snufjes op het gebied van ‘massacontrole’, ze worden opgesloten en mishandeld. Maar ze houden niet op, en blijven protesteren, meestal op vrijdag, maar ook door de week. Ze houden het leger meer bezig dan welke andere militie dan ook, en vechten ongewapend of hoogstens met stenen tegen Goliath.

Uit angst en uit wraak vallen de Israëli’s terug op het enige wapen van diegenen die geen integriteit hebben noch voor een rechtvaardige zaak vechten: geweld. Ze gebruiken geweld in de hoop dat we met geweld zullen reageren. Ze hopen erop dat wij daardoor verliezen wat nu juist zo Palestijns is: dat we vechten voor een rechtvaardige zaak. Hun pogingen falen en zullen blijven falen. Ons karakter en onze standvastigheid zijn onwrikbaar – en eens zullen we de gerechtigheid krijgen die we verdienen – in dit leven of het volgende.

Israëls meest recente misdaad tegen onze mensen in Gaza is niets meer of minder dan de zoveelste poging om onze identiteit te ondermijnen en ons van onze manier van verzet plegen af te krijgen. De onderdrukker schreeuwt het ons toe vanaf hun wachttorens en F16’s: “Wij begrijpen alleen maar geweld! Vecht! Vecht!” Ze smeken ons om in de val te lopen en hen net zo te ontmenselijken als zij het met ons doen.

We zijn standvastig in onze zaak en in onze methoden. We zijn gewapend met de waarheid, met gerechtigheid, met vlaggen en soms met stenen. Vrijdag demonstreren we weer op de Westoever, en de vrijdag erna weer en die erna en die erna … tot we Goliath hebben verslagen. Een nederlaag die niet alleen de Palestijnen maar ook de Israëli’s zal bevrijden van de kanker van de bezetting en de apartheid, en daarmee de droom zal verwezenlijken, waarin alle mensen, Palestijn of Israëli, gelijk zullen worden behandeld, met waardigheid en zonder vooroordelen.

Mustafa Barghouti is van huis uit arts, lid van het Palestijnse parlement en was presidentskandidaat bij de laatste verkiezingen. Hij is vooral vredesactivist, en staat voor geweldloos verzet.