Een kleine, simpele film van de Guardian, het verhaal van een gewone familie in Gaza. Hier.

De familie leeft in een tent, en eet van de noodhulp en wat ze krijgen van de buren. Dat is in Beit Lahiya, in het noorden van de Gazastrook. Ik ken het daar goed, we komen er vaak op huisbezoek. Eens was het een vriendelijk en welvarend dorp. De grond is daar vruchtbaar, er was water genoeg, de mensen leefden van hun boomgaarden, mooie tuinen waar mango’s en vijgen groeiden, en bijna iedereen hield kippen en geiten. Ik heb daar vaak met mensen op een mat op de grond gezeten en een van die heerlijke maaltijden gedeeld, bijna alles zelf verbouwd, de tomaten, de avocado’s, de cactusvruchten, de olijven.

Veel daarvan was bij vorige aanvallen al verwoest. Een groot deel van het noorden, vlak tegen de grens met Israël aan, is niet meer dan een barre zandvlakte, met puin waar eens huizen stonden. Ik heb de vernielde kippenhokken gezien, een dode waakhond, de afgezaagde olijven- en sinaasappelbomen, de handtekening die een soldaat in een muur had gezet met een mitrailleur. Toen wij er met een auto doorheen reden werden ook wij vanuit een helicopter beschoten. Israel noemt dat een ‘veiligheidszone’.

Nu is er nog meer verwoest.
Een gewone familie. Een paar doden maar, een broer, een paar vrienden. Vader, moeder en de kinderen leven nog. Maar het huis, dat de vader met eigen handen had gebouwd, met het geld dat hij als bouwvakker in Israel had verdiend, is weg. De kinderen gaan weer naar school en leren daar hoe ze niet ontplofte bommen moeten herkennen.

Als het goed gaat gaan wij woensdag weer naar Gaza.