Keef halek, Angie, zei Yusuf, de chauffeur die ons aan de andere kant van Erez op kwam halen.
We waren er zo op ingesteld dat we er niet in zouden komen dat het haast vreemd is als we het vertrouwde trapje van het NCCR oplopen en iedereen daar al op ons zit te wachten. We begroeten iedereen. Minder uitbundig dan anders. Het is alsof iedereen stiller is dan vroeger, alsof we dierbaren begroeten op een begrafenis. En zo is het eigenlijk ook wel. Zelf Ratiba, die er goed in is om in snikken uit te barsten huilt nu zachtjes als ik haar omarm.
We zijn gevraagd om een training te geven over rouw en verlies, en na een kopje koffie begint Jan meteen. Een simpel college. Het komt goed aan. In de pauze constateren we dat we de neiging hebben om heel zacht met de mensen om te gaan. Iedereen is beschadigd en in pijn.
Wat hebben jullie verloren, is een vraag die ze beantwoorden. Niet alleen familieleden, buren, hun huis. Hun hoop. Hun toekomst. Het geloof dat er nog zoiets is als rechtvaardigheid. En wat moet je doen als hulpverlener met clienten die zich machteloos en hopeloos voelen, als je jezelf machteloos en hopeloos voelt?
Skinny Mohammed kan niet meer ophouden met praten. De mensen doen zo raar, zegt hij. Je komt bij een man die zijn vrouw kwijt is, en drie van zijn kinderen, en hij is zijn bedrijf kwijt, weet je waar hij het over heeft? Dat hij zo boos is dat de Israeli’s zijn lamp stuk gemaakt hebben. Of een vrouw. Haar man kon niet op tijd wegkomen en stierf onder het puin. Het duurde een week voordat ze hem er onder vandaan konden halen. Ze hadden een kip. Die had elke dag een ei gelegd naast het hoofd van die man. Zeven eieren. Die vrouw had het niet over haar dode man. Ze had het alleen maar over die kip. Iedereen is in de war.
We gaan met het busje kijken naar een van de vele rampgebieden. Er hangt een vieze gele smog over Gaza, of is het stof. We hebben veel gezien in Gaza, maar zijn onthutst. Zoveel destructie. Op de foto kan ik nooit laten zien hoe ver dat gaat, de uitgestrektheid ervan. Misschien als ik duizend foto’s achter elkaar zou zetten. Kilometers. Alles kapot. Af en toe een huis dat nog overeind staat. Daar zaten de Israeli’s in. Tussen het puin tenten en hutjes, een familie die buiten zit terwijl moeder op een vuurtje uien bakt. Ze wijzen het aan, van hun huis staat nog een muur. Oma, in haar rolstoel, is dood.
Stank. Een man staat bij wat eens zijn bedrijfje was, we zien scheve rekken met eieren tussen het puin eieren die kuikens hadden moeten worden. Tien jaar heeft hij geinvesteerd in dat bedrijfje, kapot. Weg. Fabriekjes, een bedrijfje met een paar koeien. Koeien dood. Kapot, weg. Een hoog flatgebouw, totaal verwoest. We lopen mee met een mandie we kennen omdat zijn gehandicapte kind in het programma van het NCCR zit, op zijn dak mogen we kijken naar het wijkje beneden. Puin. Tussen het puin hebben mensen van stenen weer een hutje gebouwd, van een paar planken een bankje, met was kussens erop die ze nog hebben kunnen redden.
Als we weer beneden zijn staat er een vrouw te schreeuwen. Ze komen hier aapjes kijken, schreeuwt ze wijzend op ons, ze denken dat we hier een dierentuin zijn, foto’s maken en dan weer weg en ze doen niets en wij zitten hier in de ellende. Ramadan legt uit wie ze zijn, en blijft gelukkig rustig. Want die vrouw heeft gelijk en ze heeft er recht op woedend te zijn. Al die tijd heeft de wereld toegekeken en niets gedaan, en nu de oorlog is afgelopen komen we allemaal kijken. En foto’s maken.
Dank je wel voor je college van vanochtend zegt Ramadan tegen Jan, want nu begrijp ik dat ik niet terug moet gaan scheeuwen tegen die vrouw. Dat ze kwaad mag zijn. Dat dat goed is.
(Er zijn nog meer foto’s, hier)
Woorden schieten te kort. Mijn hart breekt bij zoveel ellende.
Pas goed op hen en jezelf.
alle liefs, Sahar
Ik ben er stil van. En voel me voor de zoveelste keer machteloos. Geen hoop meer hebben.. dat raakt me heel erg.
sterkte, meer weet ik niet te zeggen.
Zelf heb ik er geen (fatsoenlijke) woorden voor.
Ik sluit me derhalve aan bij Judith Weisman, een psychotherapeut wonend in Toronto, lid van ‘Independent Jewish Voices’, mede-oprichter van ‘Not In Our Name’, ‘Jews for a Just Peace’ en ‘The Jewish Women’s Committee to End the Occupation (of Palestine)’,
Hier –> http://www.youtube.com/watch?v=Nx1eRkBgzcA
Wat knap en moedig van de NCCR-mensen dat ze door blijven gaan. Zelf zoveel verdriet, verlies, ellende en dan toch overeind blijven en blijven helpen. Dat zou hier niet bestaan.
Hoop dat jullie wat kunnen betekenen.
Hartelijke groet aan allen. Ina
De mensen in Gaza hebben jullie nodig om luid te huilen en te klagen. Rouw weerklinkt in de hemel. Fijn dat jullie daar zijn.
Een warme groet
Antien Voigt
Zo veel ellende
zo veel moed om dat te veranderen
ongeacht de etniciteit
gewoon
we heben allemaal een plek op deze wereld
Een ongeletterde lezer
hello every body. wellcome in our new gaza with the war theme,we miss u here me ad my family i hope you are all doing greate and you had asafe trip to here, anja jan and jose i hope the spelling is right wellcome again and enjoy your time , by the way for mr jose , sir i have something to tell you its amessage frome jouris ur son, we hade alittle chat and he asked me to talke with you for him that he want to visit gaza soon and that he told you and you refused so please recnsider it ill make agreat program for him thats was our deal to have fun when he come to visit us and thnx and wellcome for the third time
Ik word intens triest van de foto’s en je verhaal.
Het gevoel bekruipt me “Hoe moet dit ooit nog goed komen…?”
En TOCH gaan jullie door…!
Veel kracht gewenst!!
Als Palestijndse jongen ben ik geboren in een vluchtelingenkamp in Libanon. Ik heb vaak met mijn vader, die in Haifa Palestina is geboren, discussies gehad, allemaal zo droevig en veel ellende voor de Palestijnen. Mijn eigen moeder is in Libanon doodgebombadeerd in Beiruth in 1988. Ik vond toen een heel grappig citaat van mijn vader die me op een cinische manier probeerde te troosten: gelukkig worden we vermoord door een heilig leger, aangezien onze israelische broeders afstammen van het heilige volk. Op het moment dat we tegenover God staan en we worden gevraagd over onze daden en misdaden op aarde, het wordt allemaal berekend, maar als we gevraagd worden hoe we dood zijn gegaan, dan geeft een Palestijn het antwoord: ik ben door een Israeliër vermoord. Dan is het antwoord duidelijk: dan wordt er misschien gezegd dat al jouw zonden vergeven zijn.
Dus ik wens mijn volk het beste, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Het komt misschien door het verdriet.
Judith Weisman (zie post 4) leest het gedicht Lamentations voor van Lawrence Boxall, dat hij was begonnen toen Israel in 2006 in de paar dagen nadat het staakt-het-vuren al was aangekondigd, nog even met onvoorstelbaar geweld tekeer ging. Ditzelfde gebeurde tijdens de laatste dagen voor de Israelische terugtrekking op 18 januari.
Hier de volledige tekst van het gedicht.
Lamentations
Listen, O Israel, for the dull, dim thud
of your hard’ning heart, drained of joy.
Amidst dying embers of compassion
for the orphans and the widows
whose protruding round eyes
stare from starved faces
at your abundant good fortune,
you offer the sulphurous fumes of arrogance
as a comfort.
Hear, O Israel, the stunned, dull tones of the father
wresting his dead baby from the cold arms
of his dead wife
Your soul, O Israel,
hard-immune to the suffering stranger,
chills my blooded veins, for you forget
“you were once a stranger in the land of Egypt”
was a reminder to take pity on the stranger.
Instead, you have become as Pharaoh and his hosts,
to escape the pain of the stranger that stares
accusingly at you.
Your young, full-bellied army tortures the stranger
even as you delight in the stranger’s humiliation
and witness your cruelty with banal calm eye, businesslike,
efficient, sophisticated, consummated.
My tears, O Israel,
flow hot and flow cold
as ice and fire dance, prance, tear through my mind
maddened, maddening to watch the soldiers of Pharaoh
emblazoned with Magen Dovid hardened like steel
against the vulnerable soft flesh of your victims,
all the while
oblivious to the lapping sound of the waters of the Red Sea.
I choke on the fear of what you have wrought
to open the flood of this sea
that will consume both you and me.
Hear, O Israel, All is Vanity and we are all one;
Humanity is all one.
http://palestinian.ning.com/profiles/blogs/lamentations-1
Wat moet het verpletterend zijn deze situatie tot je door te laten dringen, en je te verpaatsen in de mensen die er middenin leven. Alle gezichten op de foto’s spreken een zelfde mix van pijn en ongeloof.
Wat moet het mooi zijn voor deze mensen iets te kunnen betekenen.
Veel sterkte met jullie werk!
I love you , my NCCR . This is life which is rife of surprises. I would like to pass my sincere regards to Anja , Joes, Jan, and Deny for their unstoppable efforts despite all risks. Along with, I pass my truehearted HIs to all my friends the NCCR. And I see new faces for the first time. I wish I were there among you all .
Sarhan from Uppsala, Sweden
Weer kan ik mijn ogen niet drooghouden bij het lezen van dit verhaal en het zien van zoveel ellende en verdriet.
Israel heeft een ongelofelijke puinhoop en leed veroorzaakt en zoveel levens kapot gemaakt.
Dan moet ik even denken aan het debat van onze NL regering waarbij er gedurende een week, een hoop gesteggel was over woorden als proportionel of dispropotioneel ipv en duidelijke veroordeling van deze misdaden tegen de menselijkheid.
Hoe triest en wij kunnen ons dat helemaal niet inbeelden wat die mensen meemaken en ERGER NOG meedragen voor de rest van hun leven. Zo destructief en onrechtvaardig. Wat hebben deze onschuldige mensen (vrouwen, kinderen EN mannen) gedaan? Niets, niets, niets.
Abdallah, (hierboven 10.) de raad die je vader je gaf troost me, ik hoop dat deze mensen rechtstreeks naar de hemel gaan hierdoor(Incha’Allah).
amin