(Koning Abdullah in het midden, Jeruzalem)

Het is fascinerend, als je je er eenmaal in verdiept, hoeveel over de ontstaansgeschiedenis van Israel al vroeg bekend was, feiten die zijn verdonkeremaand achter het heroische verhaal dat Israel zelf verspreidde, en dat in de westerse landen zolang als de enige versie van de geschiedenis de ronde deed. Naar de Arabische kant wordt nog steeds slecht geluisterd, net als toen.

En we hebben het nu niet over de historische documenten die lang verborgen zijn gehouden en nu langzamerhand worden vrijgegeven, en die voor de ‘nieuwe historici’ de aanleiding waren om de fictie van Israels ontstaan grondig te herzien. Het gaat soms om volstrekt openbare en voor iedereen te lezen publicaties. Zoals de waarschuwende brief van een aantal vooraanstaande Amerikaanse joden in december 1948, waaronder Hannah Arendt en Albert Einstein die in een Amerikaans dagblad te lezen was. (hier). Nog een onthullend document: een open brief aan het Amerikaanse publiek, geschreven door koning Abdullah, de grootvader van koning Hussein, gepubliceerd zes maanden voor de staat Israel werd uitgeroepen. In de brief doet koning Abdullah een beroep op de redelijkheid van het Amerikaanse publiek – het heeft niet mogen baten. Hier

Onze zaak is simpel, zegt Abdullah. Palestina is een klein land. Het is al bijna tweeduizend jaar Arabisch. Op het moment dat hij de brief schrijft is dat kleine land al bijna onder de voet gelopen door een stroom van zionistische joden en joodse vluchtelingen, die al een derde van de bevolking uitmaken. En naar het zich laat aanzien komen daar nog honderdduizenden bij. En waarom?

Wij zijn niet anders dan jullie, zegt de koning. Jullie voelen net als wij mee met de Europese joden die zijn vervolgd, maar net als wij willen jullie ze ook niet opnemen. We willen er niet nog meer opnemen, niet omdat het joden zijn, maar omdat ze buitenlanders zijn, we zouden ook geen honderdduizenden buitenlanders op willen nemen als dat Engelsen, Noren of Brazilianen waren. Denk eens na, zegt hij, de afgelopen 25 jaar is een derde van onze bevolking ons opgedrongen. Wat zou Amerika doen als er zo’n mensenmassa hun grenzen overtrok. Zouden zij dat zonder protest hebben geaccepteerd? En omdat wij dat ook niet accepteren zijn wij nu opeens blinde nationalisten of harteloze antisemieten?

Geen volk is minder antisemitisch dan de Arabieren. De vervolging van de joden is een zaak van de christelijke naties in het westen. Joden zelf zullen de eersten zijn die toegeven dat ze zich nergens zo vrij hebben kunnen ontwikkelen als in het Spanje toen dat Arabisch was. Op een paar uitzonderingen na hebben joden al eeuwenlang in het Midden Oosten kunnen wonen, in vrede met hun Arabische buren. Damascus, Baghdad, Beiroet en andere Arabische steden hebben al heel lang welvarende joodse gemeenschappen geherbergd – het valt niet te ontkennen dat de joden in Arabische landen heel veel beter zijn behandeld dan in het christelijke Europa. Nu pas, voor het eerst in de geschiedenis, hebben de joden redenen om zich in het nauw gedreven te voelen door het effect van het Arabische verzet tegen de zionistische aanval. De meesten van hen zouden net als de Arabieren de zionisten tegen willen houden, en ze vrezen net als wij de komst van deze vreemdelingen.

Ik begrijp niet goed, vervolgt Abdullah, waarom zoveel mensen in Amerika denken dat Palestina op een of andere manier altijd al een joods land is geweest. Het was een Amerikaan die me er op wees dat het enige wat veel Amerikanen over Palestina weten afkomstig is uit de bijbel. Eens was het een joods land, redeneren ze, dus is het nog steeds een joods land. Maar niets is minder waar. Eigenlijk is het absurd dat we daarvoor zover terug moeten in de geschiedenis, en ik excuseer me ervoor, maar ik kan niet anders als ik antwoord wil geven op hun ‘historische claim’. Waar komen we anders groepen mensen tegen die serieus beweren dat een land van hen is omdat hun voorvaderen er tweeduizend jaar geleden leefden?

Dit is wat we van de geschiedenis weten: eens overheersten de joden het merendeel van het land, gedurende een periode van zeventig jaar. Tweehonderdvijftig jaar later was het koninkrijk Judah niet meer dan een provincie, nauwelijks een kwart van het huidige Palestina. Het is niet voor niets dat het land niet heet naar de joden, maar naar de Philistijnen. Na vele verschillende overheersingen is er geen enkele reden om aan te nemen dat joden een grotere claim zouden hebben op het land dan de mensen die er wonen.

Volgens diezelfde redenatie zouden de Italianen nu Engeland kunnen claimen, omdat de Romeinen naar eens overheersten. Engeland kan Frankrijk claimen, eens het thuisland van de Noormannen, en de Franse Normandiers kunnen nu Noorwegen opeisen, waar hun voorvaders vandaan komen. En uiteraard kunnen de Arabieren dan Spanje weer innemen.

En de Mexicanen kunnen Spanje ook voor zich opeisen, of zelfs Texas, dat tot honderd jaar geleden Mexicaans was. Of stel dat de Amerikaanse Indianen het land terug willen hebben waarvan zij tot 450 jaar geleden de enige bewoners waren. Feitelijk is dat net zo onzinnig als de argumentatie dat de joden de enige echte claim zouden hebben op het huidige Palestina, dat al vele eeuwen lang Arabisch was.

De joden hebben gelijk als ze zeggen dat Palestina de geboortegrond is van hun religie. Het is ook de geboortegrond van het christendom. Maar zou een christelijk land op grond daarvan het land voor zich claimen? Ook de christelijke Arabieren zijn overigens tegenstander van de zionistische invasie in Palestina. De religieuze claim op het land is net zo absurd als de historische. De heilige plaatsen, heilig voor de drie grote godsdiensten, horen open te zijn voor iedereen, en niemand heeft het recht het voor zich alleen op te eisen.

Wij krijgen te horen dat wij inhumaan en harteloos zijn omdat we de ongeveer 200 duizend joden die zo zwaar geleden hebben onder de wreedheid van de nazi’s, en die nu nog, drie jaar na het einde van de oorlog, in koude, deprimerende kampen zitten niet met open armen willen ontvangen. Maar laat me nog een paar feiten onder de aandacht brengen: de onvoorstelbare vervolging van de joden was niet het werk van Arabieren, maar van de christelijke naties, naties die rijk zijn en nog veel leeg land hebben. En toch willen die westerse christelijke naties hun geweten sussen door Palestina, een arm en klein islamitisch land, de gehele last te laten dragen. “Wij hebben deze mensen ontzettend veel pijn gedaan” roept het westen, “dus willen jullie niet voor ze zorgen?” Wij zien de logica hier niet van in, en ook niet de rechtvaardigheid. En wij zijn dan “wreed en harteloos”?

Wij zijn een gastvrij volk. Wij zijn er trots op dat de spreekwoordelijke Arabische gastvrijheid de gehele wereld over bekend is. We zijn ook een humaan volk, wij waren geschokt door de terreur van Hitler. We leven mee met de wanhopige Europese joden. Maar Palestina heeft al 600 duizend vluchtelingen opgenomen, en we vinden dat dat al meer is dan we aankunnen. We vinden dat het nu tijd wordt dat de rest van de wereld hun aandeel doet.

Laat ik eerlijk zijn. Er is een ding dat de Arabische wereld werkelijk niet begrijpt. Van alle naties op deze aarde is Amerika het meest insistent dat er iets gedaan moet worden voor de lijdende joden van Europa. Dat zegt iets over de humaniteit waar Amerika beroemd om is, en dat terug te vinden is in de woorden op het Vrijheidsbeeld. En toch weigert ditzelfde Amerika, dit rijkste, machtigste, grootste land om meer dan een symbolisch handjevol van diezelfde joden op te nemen.

Misschien is jullie argument dat de Europese joden naar geen enkel ander land willen dan naar Palestina. Het punt is dat het henzelf nooit is gevraagd! Het hoort bij de best geslaagde staaltjes propaganda van het Joodse Agentschap dat de emigratie van joden naar Palestina wil bevorderen, dat niemand zich afvraagt wat de joodse vluchtelingen zelf hadden gewild.

Moeten we blij zijn met nog meer Europese joden die naar Palestina komen, omdat, zoals gezegd, dat de levensstandaard ook voor Arabieren zou verhogen? Voor het geval dat al waar zou zijn: dan zijn wij liever een beetje armer, maar wel baas in eigen huis. Zou dat voor de Amerikanen niet net zo zijn?

Hadden de naties van de Volkenbond (de voorloper van de VN) het recht om een Arabisch land weg te geven aan een ander volk? Niet één Arabisch land heeft daarover mee mogen beslissen.

De Amerikanen zijn schuldig aan wat er nu gebeurt, schrijft Abdullah. Het is Amerika dat er op aandringt dat er nog honderdduizenden nieuwe vluchtelingen naar Palestina worden gestuurd, terwijl zij zelf de grenzen dichthouden. Het is Amerikaans geld dat de schepen huurt of koopt waarmee de illegale immigratie plaats vindt. Het zijn de Amerikaanse dollars waarmee de terroristen worden ondersteund die schieten op Britse soldaten – jullie bondgenoten, en op Arabische burgers – jullie vrienden.

Wat zouden jullie doen in onze plaats, wanneer jullie land onder de voet werd gelopen door vreemdelingen, in zo’n aantal dat je moet vrezen geheel gedomineerd te worden, alleen maar omdat hun voorvaders eens tweeduizend jaar geleden in jullie land gewoond hadden? Jullie zouden hetzelfde doen als wij.

Ik heb het verhaal van koning Abdullah samengevat. De originele, engelse complete tekst is hier te vinden.

Er is door de westerse wereld niet naar koning Abdullah geluisterd. En hoe dat verder ging, dat weten we nu.