Bij het lezen van het interview met de Israeli en militair-historicus Martin van Creveld in De Groene (hier), moest ik denken aan het jongetje dat tot zorg van zijn ouders urenlang achter de pc gewelddadige spelletjes zat te doen. Tot hij een keer van een andere jongen een flinke oplawaai kreeg, en verontwaardigd riep: “Au! Dat doet pijn!”
Voor Van Creveld is oorlogvoeren een natuurlijk ‘spelelement’ dat hoort bij echte mannelijkheid. Dat er mannen zijn die het doden van mensen seksueel opwindend vinden, en vechten zien als ‘de grootste lol die je kunt hebben met je broek aan’ vindt hij niet alleen geheel natuurlijk, maar ook wenselijk. Wanneer een samenleving geen mannen meer produceert die willen vechten en doden, kan zo’n land zich niet voldoende verdedigen, is zijn stelling. Hij is dan ook een groot bewonderaar van Yigal Amir, die in 1995 Rabin vermoordde. Een echte romanticus, die Van Creveld.
“Oorlog wordt door strategen vaak niet goed begrepen. Het gaat in de oorlog niet om het doden, maar om de bereidheid gedood te worden. Dat is essentieel. Wanneer je alleen anderen wilt doden en niet accepteert dat jij ook gedood kunt worden, dan is dat geen oorlog maar massamoord. Dat is Auschwitz.”
Zo, nou horen jullie het ook eens van een ander. Want in de oorlog tegen Gaza, die dus geen oorlog was, werd door Israël zo veel mogelijk vermeden dat de eigen soldaten gevaar zouden lopen, onder andere door vooral te schieten en te bombarderen vanuit de lucht, en tanks in te zetten tegen milities die niet meer hadden dan geweren. En van de tien Israëlische soldaten die omkwamen waren dat er vier door eigen vuur. Dat op meer dan 1300 doden aan Palestijnse zijde, dat was dus, in de woorden van Van Creveld zelf, massamoord.
Ik schreef er ook al eerder over, dat het voor de Israelische legerleiding een grote zorg is dat de ‘sneuvelbereidheid’ bij de jonge Israeli’s aanzienlijk is afgenomen. En er zijn steeds meer jongeren die proberen aan de dienstplicht te ontkomen, desnoods door maar naar het buitenland te vertrekken. (hier). Ze hebben geen zin meer om dood te gaan voor het vaderland. Ook Van Creveld ziet het als een probleem: in 1948 werd de staat Israël geconfronteerd met een enorme numerieke overmacht van de Arabische buurlanden, zegt hij, en hij beschrijft de oorlog tegen die overmacht als een verdedigingsoorlog, het ging om het voortbestaan van Israël. Even buiten beschouwing gelaten dat de nieuwe historici allang hebben vastgesteld dat de Israelische troepen ruimschoots beter gewapend, beter getraind en numeriek groter waren dan de Arabische, en dat het bovendien niet ging om een verdedigingsoorlog, maar om verovering van land op de inheemse bevolking; het was wel duidelijk er op of eronder, en de ‘sneuvelbereidheid’ was toen nog groot. Er werd ook flink gesneuveld. Israëlische kindertjes werden nog groot, schreef Uri Avnery, met de spreuk van Trumpeldor, een van de eerste ‘martelaars’ aan Israëlische zijde, aan de muren van de scholen: ‘het is goed om voor zijn land te sterven’.
Dat is nu anders, want Israel is niet meer zwak, vooral niet meer sinds er vrede is met Egypte. Na de invasie van Libanon in 1982 hebben we alleen oorlog gevoerd tegen zwakkere partijen en tegen zielepoten als terroristen, zegt Van Creveld. En daarmee is het gevoel van en brera – ‘we hebben geen keus’, verdwenen. “Onze troepen marcheerden Libanon binnen alsof ze gingen picknicken”, constateert Van Creveld misprijzend. “De huidige generaties hebben geen idee meer wat oorlog betekent. We staan naakt tegenover onze vijanden. Ik vrees de dag waarop Israëls leger weer een echte oorlog tegen een echte sterke vijand zal moeten voeren”.
Arm Israël, met al die watjes die hun seksuele opwinding alleen kunnen bevredigen door de druk op de knop vanuit hun cockpit waarmee er weer een paar families in Gaza aan gort worden gebombardeerd, daar kan een normale man toch niet op klaarkomen.
Nu wordt wel begrijpelijk waarom het vijandbeeld zo vergaand moet worden gecultiveerd. Als er aan de oorlog geen lol meer kan worden beleefd, en de jonge mensen in Israel niet meer het gevoel hebben dat hun land werkelijk bedreigd wordt, moet je ze op een andere manier motiveren om te doden. Dat doe je dus door de Palestijnen, en met name Hamas, als absolute monsters af te schilderen, als Untermenschen, en rabbijnen het leger in te sturen om de soldaten ervan te overtuigen dat het volgens de Thora hun plicht als jood is om de Arabieren te doden. Het werkt aardig. Het is zelfs besmettelijk, dat door Israël verspreidde vijandbeeld, alsof de Palestijnen, per definitie, genetisch, een minderwaardig mensensoort zijn, je komt dat ook hier in het beschaafde westen tegen. Zo hoorde ik onlangs kamerlid Voordewind, van de Christen Unie, in volle ernst beweren dat de Palestijnen mensen zijn die bereid zijn om hun kinderen op te offeren, en als menselijk schild te gebruiken in de oorlog. Of hij daar ook enig bewijs voor had, vroeg ik, ja dat had hij, hij had zelf films gezien waarin Palestijnse kinderen demonstreerden. Daar heb je dus moeders die hun kinderen opvoeden tot zelfmoordenaars, uit haat tegen de joden die ze allemaal willen vernietigen, en dit is dus het kenmerk van Palestijnen: the spirit of death , zei hij.
Het gaat dus nog steeds goed met Israël, ondanks de vrees van Van Creveld dat die jongelui niet meer eerlijk dood willen gaan voor hun land, het gaat nog wel zolang je er maar voor zorgt dat die watjes flink racistisch worden, zelf geen risico lopen en zich verder nog steeds gesteund weten door het westen in hun strijd tegen terreur en barbarij. Je kunt het natuurlijk ook anders aanpakken. Geef die Palestijnen eens een fatsoenlijk leger, Van Creveld, dan kan die slappe hap in Israël ook weer leren hoe een echte man moet vechten en sterven. Laat het sterven toch niet zo laf over aan de Palestijnen waar ze nog echte mannen hebben.
Beste Anja Meulenbelt,
Ik zou het op prijs stellen wanneer je zou willen reageren op de hetze van uw partijgenoot Karabulut tegen Tariq Ramadan.
Link: http://www.sp.nl/integratie/nieuwsberichten/6569/090324-karabulut_stop_subsidie_ramadan.html
Zij reageert op louter een gerucht in de Gay Krant (i.s.m. anti-islam prominenten), en geeft Ramadan geen wederhoor. Hopelijk wil de SP die hem alsnog geven, net als de Gay Krant heeft gedaan. Anders zal mevrouw Karabulut zich toch moeten verontschuldigen, na het lezen van Ramadan’s weerwoord. Of niet?
bij voorbaat dank,
Henk van Loon, Almere
Ramadan reageert op commotie (Gay Krant)
In een uitgebreid persbericht probeert de islamitische wetenschapper Tariq Ramadan, verbonden als hoogleraar aan Oxford (Engeland), Doshisha University (Japan) en de Erasmus Universiteit in Rotterdam, vanuit Londen alle beschuldigingen aan zijn adres te weerspreken.
Ramadan schrijft dat hij zes dagen lang heeft gezwegen in afwachting van het verschijnen van de waarheid en het verdwijnen van de controverse.
Volgens hem zijn er individuen en groepen die proberen te profiteren van de ontstane verwarring. Daarom voelt hij zich verplicht om in te grijpen en om het een en ander recht te zetten.
Ramadan: “Er wordt gemeld dat ik onaanvaardbare dingen heb gezegd tegenover moslims, tijdens besloten bijeenkomsten, met name over homo’s en vrouwen. Daarbij wordt opgemerkt dat ik met dubbel tong zou spreken.” Ramadan stelt dat zijn tegenstanders daarbij wijzen maar citaten op vijf cassettebanden uit zijn omvangrijke repertoire van meer dan 15 jaar. Ook wordt gesteld dat enkele van die banden inmiddels niet meer te koop zijn en daaruit zou men concluderen dat Ramadan iets te verbergen heeft.
Ramadan: “Laten we starten vanaf het prille begin: alle beschuldigingen en de citaten zijn afkomstig uit een en hetzelfde boek, Frère Tariq, geschreven door Caroline Fourest.” Volgens Ramadan was dit boek in Frankrijk een mislukking en werd het nadat het vertaald was in het Engels overal belachelijk gemaakt.
Ramadan stelt dat de inhoud ervan nu eindelijk is doorgedrongen tot Nederland. Dat gebeurde eerst en vooral bij Frits Bolkestein tijdens een debat op 11 september 2008. Volgens Ramadan zou de oud Eurocommissaris daarbij publiekelijk hebben toegeven dat hij wel dat boek, maar niet de boeken van Ramadan had gelezen.
“Nu zijn het homoseksuelen en politieke partijen die mij met behulp van dit boek aanvallen”, aldus Ramadan. “Daarbij controleren ze de feiten niet en missen de essentie van wat ik heb gezegd.”
Ramadan: “In tegenstelling tot wat werd gezegd in de krant (hij ontwijkt de naam van de krant: te weten de Gay Krant) zijn al mijn lezingen op het internet, voor iedereen beschikbaar. Zowel moslims als niet-moslims kunnen er naar luisteren.”
De hoogleraar daagt iedereen uit er verborgen boodschappen uit te halen.
Ramadan stelt in zijn persverklaring dat de islam homoseksualiteit verbiedt, net als het jodendom en het christendom. Toch zou hij de afgelopen 25 jaar altijd hebben benadrukt dat we homoseksuelen niet moeten veroordelen zelfs als we het niet eens zijn met hun gedrag.”
”Je kunt die regels van de godsdiensten niet verbloemen, enkel en alleen om je gehoor te plezieren. Wat wel belangrijk is, is wat je meegeeft aan je gehoor over de behandeling van mensen die anders zijn. Daarbij heb ik elke veroordeling altijd afgewezen. Ik heb zelfs met kracht geprotesteerd tegen de Egyptische regering toen ze 20 homo’s opsloot en veroordeelde en daarbij deed voorkomen dat dit islamitisch zou zijn. Ik liet toen weten dat het meer islamitisch zou zijn als men oog zou krijgen voor
meer sociale rechtvaardigheid en democratisering.”
Ramadan wijst erop dat hij als voorzitter van het Europees Moslim Netwerk vorig jaar een ontmoeting organiseerde met vijf homo- en lesbische organisaties in Brussel voor een open dialoog.
De hoogleraar vindt dat zijn uitspraken verkeerd zijn weergegeven, vervormd en zelfs af en toe lachwekkend zijn gemaakt. Ramadan: “De initiatiefnemers van deze campagne moeten ofwel Frans leren (of Engels) of ze moeten hun berichten van het scherm verwijderen.” Hij verwijt zijn critici dat ze last hebben van gedachten vol met vooroordelen die hen verhinderen goed te luisteren en te begrijpen wat ik zeg. ‘Homoseksuelen zijn ziek’ of ‘vrouwen moeten kijken naar de grond als ze wandelen op straat’ worden gepresenteerd als mijn exacte citaten, maar toch heb ik ze nooit gezegd. Dit zijn gewoon leugens.”
Ramadan vindt het beroep doen op deze zogenaamde ‘citaten’ menselijk en intellectueel onaanvaardbaar.
Ramadan vindt het ook onaanvaardbaar dat hij getroffen wordt door een stortvloed van leugens, roddels en persoonlijke aanvallen zonder dat hij daarop kan reageren. Dat wil hij nu doen ‘in kalmte en waardigheid’.
Ramadan schrijft in zijn persverklaring dat ‘de mensen achter deze schandalige campagne gevaarlijk zijn, niet alleen voor mij(of de moslims), maar voor de toekomst van onze samenlevingen. Ze zijn bereid verkeerde citaten te gebruiken en ongegrond campagnes in de media te lanceren om zo hun doelen te bereiken.” Volgens Ramadan is hun doel een “nieuwe vijand” te creëren, daarbij zouden ze hem gebruiken als symbool.
Ramadan voorspelt dat de controverse slechts enkele dagen zal duren. Hij is er zeker van dat hij uiteindelijk zal zegevieren.
“Ik ben blij te horen dat zowel de Gemeente Rotterdam als de Erasmus Universiteit de feiten willen controleren door zelf naar de tapes te luisteren. Het zal snel blijken dat ik altijd consistent en duidelijk in mijn verklaringen ben geweest.”
http://www.gk.nl/index.php?id=9&a=bericht&bericht=6058
BAH! Ik moet dit nog een paar keer lezen, voor ik minder misselijk word over het fenomeen ‘man’…. Gelukkig maar dat volgens mij nog altijd de meeste mannen een zeer gezonde weerzin hebben tegen het doden van een ander mens, zelfs tegen het doden van dieren. Nouja, de meeste…. veel mannen dan. Maar die Van Creveld lijkt me lichtelijk ‘ziek’ in de bovenkamer. 🙁
Henk, het is nogal ‘off-topic’, maar ik moet zeggen dat ik ook niet gelukkig was over de uitspraak van Sadet Karabulut hoe zeer ik haar anders ook waardeer. Ik volg Ramadan nu al jaren, ik ken zijn werk. Ik weet ook hoe er eindeloos geprobeerd wordt om hem in kwaad daglicht te plaatsen, en buiten te sluiten.
Het is heel goed mogelijk dat we over een aantal zaken verschillend denken, Ik heb het er al eens eerder over gehad (ik zit nu in Jeruzalem, geen tijd om dat nu op te zoeken) maar Ramadan is absoluut niet iemand die ‘spreekt met dubbele tong’ – er valt heel erg goed met hem te praten en te roepen dat zijn subsidie moet worden ingetrokken is veel te haastig. Ik kan Sadet aanraden om een keer met hem te spreken,en niet te snel achter beweringen aan te rennen.
Daar wil ik het nu bij laten, want het gaat hier over andere zaken, en ik heb hier in Jeruzalem andere dingen te doen,
Zo Anja, Stilletjes er tussenuit gepiept en ons in de regen achtergelaten.Haha!!
Ik wens je een goede en fijne tijd toe, voor zover dat mogelijk is, met je familie en doe hen vooral de hartelijke groeten!!!!
Gerrie
Anja, over de heer van Creveld gesproken …
Hier nog even een stukje dat ik 5/8/2006 schreef n.a.v. de Libanon oorlog:
Final solution denken in Israel?
Ik heb alhier reeds het nodige neergeschreven over het in mijn ogen volstrekt disproportionele optreden door het Israëlische leger in Libanon. Ook heb ik al eens opgemerkt dat Israel in moreel opzicht aan het afglijden is, en in hoog tempo verwordt tot een lelijke apartheidsstaat. Maar er is meer.
Zo schreef Martin van Creveld, hoogleraar militaire geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, in NRC van 5/8/2006 het volgende:
… het probleem in Libanon is niet dat de Israëliërs buitensporig geweld gebruiken. Integendeel, het is de verregaande onwil (…) waarvan zij in de loop der jaren telkens weer blijk hebben gegeven om genoeg geweld te gebruiken om het probleem voor eens en voor al op te lossen – om te doen wat er gedaan moet worden, zonder uitleg en excuses.
… Ze berust echter grotendeels op het simpele feit dat het Israëlische leger, dat bestaat uit gewone Israëlische burgers, domweg niet capabel is om te doen wat koning Hoessein van Jordanië in 1970 jegens de Palestijnen heeft gedaan, en president Hafez Assad van Syrië in 1982 jegens zijn eigen onderdanen – beide malen met veel succes. (…)
Hij pleit dus voor “de Hamah methode” als oplossing voor het “probleem” met Hezbollah. Ik zal uw geheugen even opfrissen: In Hamah (Syrië) werden in 1982 tijdens een (religieus geïnspireerde) opstand 10000-den mensen over de kling gejaagd.
Kortom: De heer van Crevelt, niet de eerste de beste in Israel, (her)introduceert – 64 jaar na dato – in een tamelijk verontrustende mate het denken in termen van “final solutions”. Immers: Hoe stelt hij zich zo’n “oplossing” volgens “de Hamah methode” voor? In zuid Libanon 100000 à 200000 shi’ieten over de kling jagen?
We zijn getuige van een wel heel bittere ironie. Na de 2e wereldoorlog, met al het vreselijks wat daarin plaats had, heeft Duitsland zich uiteindelijk tot één van de minst geweldadige en meest beschaafde landen ter wereld ontwikkeld. Tegelijk zien we, na de cesuur van 1967, dat Israel zich in een omgekeerde richting ontwikkelt, met als nieuw dieptepunt de – in zekere mate – (her)introductie van het “final solution denken” van de zijde van de heer van Creveld.
Mazzel & broge, Evert
Heel goede leestips in dit verband: “Walgelijk” Zie http://www.volkskrantblog.nl/blog/28364 en “Vrouwen en oorlog” http://www.volkskrantblog.nl/bericht/248783
En hier een nog wat radicalere uitspraak van Martin van Creveld: de atoombom is het beste wat de mensheid tot nu toe is overkomen.
En: Wie niet bereid is om wreed te zijn kan beter burgemeester van disneyland worden.
Ik vraag me af of Martin van Creveld zelf ooit zijn militaire dienstplicht heeft voltooid (als ik hem zo zie zitten lijkt het me eerder dat hij voor de dienstplicht is afgekeurd met de “stempel S5” op zijn keuringsdossier)
Hier een item over en met hem bij eenvandaag:http://player.omroep.nl/?aflID=4690535&start=0:16:2&end=0:26:15
kijk en huiver!!!!!!