Aangekomen op het kantoor, waar iedereen al op ons wachtte.
Khaled zag er zoveel beter uit dan de vorige keer, vlak na de oorlog. Nasreen die met een stevige post traumatische stoornis thuis zat is er weer, bleek en smal, maar ze is er. Tevreden vertellen ze over de interne reorganisatie, Mohammed is nu uitvoerend directeur, Nasreen algemeen directeur, Khaled als voorzitter trekt zich een beetje meer terug. Reem, die begon als secretaresse, heeft nu ook een belangrijker functie.
De teams. Blij om ons weer te zien. Een andere sfeer dan de vorige keer, minder rauw. Rustiger. Buiten leek het ook wel alsof alles weer bijna gewoon was, mensen buiten op hun stoepje in de zon, een fruithandelaar, veel ezelskarretjes en een paar auto’s.
Deels is dat schijn. Jan vroeg de teamleden te vertellen op welke manier ze nog dagelijks de oorlog ervaarden, waar ze last van hadden. Er was niemand zonder verhaal. Veel ’s nachts wakker worden, niet kunnen slapen, nachtmerries, tobben, angstaanvallen – wanneer komt de volgende oorlog. Algemeen het gevoel dat dit alleen maar een pauze is en dat de volgende aanval nog erger gaat worden.
Heel veel zorg om de kinderen – ik weet dat ik ze niet kan beschermen, zegt Dia, ze zijn nergens veilig, het is toch vreselijk dat ik als vader weet dat ik niets kan doen? Elke keer als ze hun klanten opzoeken, a die nieuwe gehandicapten, moeten ze weer aan de oorlog denken.Ik kan niet meer tegen bloed, zegt Yasmin, een ander zegt: ik durf niet meer naar het ziekenhuis, ik val bijna flauw als ik die lucht ruik, als ik mensen zie liggen. En meer: bang voor de toekomst, tobben midden in de nacht: hoe moet het verder met ons. Ik word wakker en denk alleen maar, als er weer een aanval komt, waar moet ik dan heen met de kinderen, ik heb er drie, waar moeten we naar toe en hoe. Overberzorgdheid. Een andere vader gaat ’s nachts wel drie keer bij zijn kinderen kijken.
Ik kom op bezoek bij een man die gewond is geraakt als verzetsstrijder, zegt een vrouw. Zijn benen zijn er af. Hij draagt het blijmoedig, want zo wou God het, zegt hij. Dan denk ik: zou ik dat kunnen. Een ander komt bij een tienermeisje thuis, ook de benen eraf, ze denkt: dat kan mijn dochter ook gebeuren. En wat moet er dan met haar toekomst? Hebben we wel een toekomst?
Angstaanvallen kennen ze allemaal. Vooral bij het geluid van een vliegtuig, van een ‘drone’ – onbemande vliegtuigjes die tijdens de oorlog bommen afwierpen. Hassan zegt: ik verstijf helemaal van de schrik elke keer als mijn mobiel gaat.
En dit is een algemeen punt: bijna niemand praat er over. Je woelt alleen in je bed, je vertelt niemand over je nachtmerries, je praat niet over je angsten voor de toekomst, je gaat toch niet klagen bij andere mensen die het net zo moeilijk hebben, of misschien nog wel moeilijker. Oorlog isoleert. Je kunt wel denken dat het ene gedeelde ervaring is, maar zo werkt het niet. Iedereen lijdt alleen en in stilte.
We gaan een oefening doen, zegt Jan.
Vorige keer hebben we gewerkt aan agressie, nu gaan we werken aan angst. Iedereen kent het: je handen worden koud, je bevriest, je kunt niet meer denken. Wat je kunt doen: schreeuwen, trillen. Hij doet het voor: huuuuu! Hassan mag hem komen helpen, Hassan die elke keer bevriest als zijn mobieltje gaat. Het mobieltje wordt op tafel gelegd, Dia mag hem bellen, ding gaat af, schreeuw! zegt Jan tegen Hassan. Die probeert het: hu! Boe! Harder zegt Jan. En, altijd bereid om zich voor de goede zaak als een malloot te gedragen schreeuwt hij het uit. De mensen uit de keuken komen kijken wat er aan de hand is. En iedereen moet verschrikkelijk lachen, tranen over hun wangen, Dia valt bijna van zijn stoel.
Toch begrijpt iedereen hoe serieus het is. We hebben de neiging een bang kind te troosten, zijn geschreeuw te sussen, zijn huilen te stelpen. Waarom? Omdat wij er niet tegen kunnen een kind te zien lijden. Probeer het eens anders, zegt Jan. Als er een vliegtuig komt, schreeuw met je kinderen, maak er een wedstrijd van, rotvliegtuig! Boe!
Hassan is weer helemaal warm, hij heeft gezweet als een otter. Vanmiddag huisbezoeken en gesprekken. Morgen verder met de training.
Geweldig Anja, deze foto’s. Ik moet erom lachen en huilen tegelijk. Prachtig.
ik moest huilen van hun lachende foto’s.
zo simpel[nou, ja] en zo’n goed werk dat jullie doen!!!!
En gaat U nu ook naar Sderot in Israel om daar met mensen te praten en oefeningen te doen?
Of te praten met die duizenden kinderen die ‘s-nachts niet kunnen slapen,in hun bed plassen, nachtmerries hebben, na 8 jaar raketten en mortieren op hun stad?
anja, het voorjaar is aangekomen, ik hoop bij jullie ook.
alle goeds voor jullie!
Prachtige foto’s van lachende mensen, die even de spanning van de oorlog kunnen vergeten.
Want de oorlog gaat door. Dit kun je zelfs geen pauze noemen.
Hoe gaat het met Fatma en haar kinderen?
John, ook dát is afschuwelijk en dat zal niemand ontkennen. Ik geloof onmiddellijk dat de kinderen bang zijn daar, maar als je dit weblog goed leest, dan weet je ook dat de verhouding toch wel ver zoek is, als het gaat om angst aanjagen en geweld. Alleen al deze laatste oorlog is griezelig: 1300 doden, waarvan 400 KINDEREN aan Gazaanse kant en 13 dozen, waarvan 4 burgers aan Israëlische kant. Daarnaast zijn opzettelijk mensen dood geschoten en hun bezittingen opzettelijk vernield. En wel zo dat ze er niets meer mee kunnen. B.v. grond om voedsel te verbouwen is moedwillig vervuild door het Israëlische leger, hoorde ik. Er is nog nooit een evenwicht geweest en deze mensen hebben ook nooit echt een kans gekregen. Ze zijn onder de voet gelopen. Mede dankzij de Britten en de Amerikanen.
John, wil je misschien even uitleggen wat er mis mee is om deze mensen te helpen? En waarom volgens jou mensen in Gaza het niet verdienen in en in Sderot blijkbaar wel?
Jullie nemen John erg serieus, Lydia en Christine.
Het lijkt me niet nodig.
Er is om te beginnen geen enkele reden voor waarom ik me zou moeten verantwoorden dat ik voor een Palestijnse club werk. En waarom ik dat ‘goed zou moeten maken’ door ook in Israel te werken.
Verder heeft Sderot ons als hulpverleners niet nodig, ze leven daar niet in een gevangenis zoals de mensen van Gaza wel, als ze hulp nodig hebben kunnen ze dat in Israel makkelijk krijgen.
John’s suggestie dat er iets mis mee zou zijn als wij niet ook in Sderot zouden werken hoort bij het vaste repertoire van de Israel-apologeten, net als de dooddoener dat we niets doen aan Darfur.
Fatma hebben we deze keer niet gezien.
Die man in dat witte hemd is duidelijk niet helemaal goed bij zijn hoofd. Moeten
jullie uit Nederland daar naar toe om je vrolijk te maken over andermans leed?
Schaamt U!
Die man met dat witte overhemd heet Hassan, Wim, hij is licht gehandicapt (spastisch), buitengewoon goed bij zijn hoofd en verder een zeer gewaardeerd hulpverlener. Er is dus iets met jouw hoofd niet helemaal lekker als jij zonder er bij geweest te zijn en zonder tot je door te hebben laten dringen wat hierboven geschreven staat denkt dat wij daarheen gaan om ons vrolijk te maken over het leed daar. Wil jij je ogenblikkelijk gaan schamen voor je vooroordelen!
Jammer, ik hoop dat zij en haar gezin het naar omstandigheden goed maken.
Anja, als je er een of twee ooit nog in Nederland kan laten komen, dan bied ik ze tenminste twee Reiki behandelingen gratis aan. Genezen zal het waarschijnlijk niets, maar je ontspant even een kwartiertje tot een half uur echt heel erg lekker….
bedankt. ja, erg mooi verslag en mooie foto’s, ontroerend om te lezen en te zien hoe de spanning langzaam van hen afglijdt… maar ook als lezer zijnde 🙂
echt goed werk wat jullie daar doen!!
kan alleen maar hopen dat Merlijn Twaalfhoven en de muziek hetzelfde voor de kleintjes kan betekenen. er is ondertussen wel weer goed nieuws, want in Denemarken wordt de opbrengst van het Roskilde Festival aan de bouw van een Hip Hop centrum in Gaza gegeven. Wij hadden ondertussen contact met de staf van de A.M. Qattan Foundation, de organisatie achter de Gaza Muziek School en toen ik het nieuws van Denemarken aan Omar Al-Qattan (zoon van de oprichter en bestuurslid van deze culturele organisatie) in London mailde, kon hij me de dag erna met een lach antwoorden dat hetzelfde weekend toevallig contact was gelegd door de Deense coordinatoren, met Ziad Khalaf, de directeur van de A.M. Foundation in Ramallah. En dat ze dus gaan samenwerken!
Het doet me zo goed om die mensen te zien lachen. Wat een geweldig goed werk doen jullie. En wat verdienen die mensen dat.
Afgelopen zaterdag ben ik naar Utrecht geweest. Naar de studiedag van Sabeel. Het was een fijne dag. Fijn om al de (zo zachtjes aan)bekenden weer te zien. Heb Susan Nathan gezien en gehoord. Wat een geweldige vrouw. Jammer dat mijn engels niet zo goed is. Zij verdient veel bewondering. Zij wordt wel eens moedeloos van het vechten tegen de bierkaai vertelde ze. Ik hoop dat ze weer een beetje kracht van ons gekregen heeft om door te gaan.
Ook was het goed om Tineke Bennema haar verhaal over de grootvader van haar man weer te horen vertellen. De eerste keer was vorig jaar op de internationale vrouwendag.
En Yoni Espar van Zochrot, die de verdwenen Palestijnse dorpen onder de aandacht van de Israeliers wil brengen.
Anja, nog een goede tijd in Gaza.
Om te reageren op de vragen in de reacties op mijn mail, het volgende.
Ik heb in mijn mailtje gevraagd of Mevr.Meulenbelt ook naar Sderot gaat, en niet gezegd dat dit moest om “het goed te maken” zoals mevr. Meulenbelt schrijft. Mijn woorden zijn dan ook verdraaid.
Ik heb er niets op tegen dat er hulp wordt geboden aan de mensen in Gaza, integendeel, alleen wordt er altijd erg veel nadruk op gelegd.
Niemand staat er bij stil dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten, zo ook hier.
In het kort, Israel heeft zich in 2005 eenzijdig uit Gaza terug getrokken, Egypte wil Gaza niet hebben, de Palestijnse regering is uit Gaza weggejaagd, Hamas, gesteund door Iran heeft Gaza overgenomen.
En wat het aantal slachtoffers betreft, ieder mens die wordt gedood is teveel, maar de feiten zijn dat er geen 400 kinderen zijn gedood. Zover nu bekend zijn er 1166 slachtoffers, 709 daarvan behoorden tot Hamas, 295 burgers zijn er gedood, waaronder 89 minderjarigen en 49 vrouwen. Van de overige 162 mannen moet de identiteit nog worden vastgesteld.
Misschien herinnert U zich nog het bloedbad van Jenin, 550 doden volgens Palestijnse media, uiteindelijk waren het er 55.
Ik wil hier niet Israel schoon pleiten, ik wil alleen opmerken dat er ook begrip moet zijn, daarvoor heb ik mevr. Meulenbelt gevraagd of ze nu ook naar Sderot gaat om daar met eigen ogen te aanschouwen hoe men daar op dit moment leeft.
Ik kan U verzekeren het is geen pretje, inwoners gaan snel boodschappen doen en dan weer naar binnen in hun versterkte kamer waar dan hele gezinnen in leven en slapen. Dag in en dag uit. Van enig normaal leven is geen sprake.
O ja, gisteren weer 4 raketten in de omgeving van Sderot neer gekomen. Israel heeft daar niet op gereageerd.
Wat zou men in Nederland doen als een van de buurlanden ruim 8 jaar lang raketten en mortieren op Nederland afvuurt? Wat zou U doen?
Geheel zoals te verwachten was doe je weer een paradigma eentje (hier), John, het vaste repertoire van de Israel apologeten.
Niemand, ook ik niet, vergeet dat er twee kanten zijn aan ‘het conflict’. Maar anders dan jij vergeet ik niet dat dat die twee kanten bestaan uit een bezettende mogendheid met een gigantisch militair overwicht aan de ene kant en een in een gevangenis opgesloten bevolking aan de andere kant die geen verweer heeft tegen de vernietiging waarmee ze worden bedreigd, behalve wat stomme raketten die in de afgelopen tijd geen enkele dode hebben veroorzaakt.
Hartstikke vervelend dat er mensen in Sderot bang zijn voor raketten, maar ook volstrekt achterlijk om daar dan met kinderen te blijven zitten. Zij kunnen, anders dan de mensen in Gaza, weg. En ik verdenk de Israelische regering ervan dat ze met opzet die mensen daar in Sderot laten zitten, zodat ze door kunnen gaan om zichzelf af te schilderen als de slachtoffers die zich verdedigen moeten. Gelukkig dat er steeds minder mensen zijn die daar nog intrappen, behalve de Israel apologeten heeft iedereen inmiddels wel door dat er geen enkele verhouding is tussen het aantal Israelische burgerslachtoffers en dat aan Palestijnse kant, en dat dat iets zegt over de ware verhoudingen.
Ik ga het niet herhalen: Israel heeft ruimschoots de kans om er voor te zorgen dat de raketten ophouden. Dat cliche van wat zouden we in Nederland doen als er raketten op ons afgeschoten zouden worden? Misschien eens nadenken hoe dat komt, John, maar dat hoeven we niet want wij zijn niet bezig met een moorddadige bezetting van een ander volk. Wij hebben, anders dan israel, de laatste tijd geen enkele massamoord op ons geweten.
Je wou mij even uitleggen dat het wel meevalt met het anatal dode kinderen, John, terwijl ik hier met eigen ogen kan zien dat er een massamoord heeft plaatsgevonden, dat het wel degelijk de bedoeling was om de burgerbevolking te raken, en jiij wou mij wijsmaken dat alle organisaties, Palestijnse zowel als internationale, zitten te liegen over het aantal doden, de burgers die zijn geraakt, de oorlogsmisdaden die zijn gepleegd, de smerige wapens die zijn gebruikt, jij verwacht dat wij de Israelische regering die er bekend om staat stelselmatig te liegen nu gaan geloven? En dan te denken, o, maar 89 kinderen, nou dat valt dan toch ontzettend mee? (Je moet je eens voorstellen dat het joods-Israelische kinderen waren!)
En je wou mij, die in Gaza zit, even uitleggen dat het geen pretje is om in Sderot te wonen en snel je boodschappen te moeten doen? Heb jij eigenlijk al door dat er twee kanten zitten aan de zaak, John? Zou jij, in plaats van zielig te doen over Sderot eens een weekje in Gaza rond willen kijken, zodat je begrijpt wat het essentiele verschil is?
Dus dank je wel, dat je ons er nog even aan herinnert dat er nog steeds mensen zijn met een dik bord voor de kop, die ondanks alle overweldigende feiten doorgaan met het verdedigen van een moorddadig en misdadig regime. Maar val ons daar maar verder niet mee lastig, met die troep.
Wat weet je dat weer duidelijk neer te zetten Anja! Daar kan ik nog veel van leren.
In de De Brug van maart 2009 staat een verslag van Amira Hass. Zij schrijft: het PCHR (Palestinian Center forHuman Rights) had op 22 januari de volgende gegevens : 1285 doden, onder wie 1062 niet- strijders (895 burgers en 167 politiemensen) Onder deze doden waren 281 kinderen (12,8%) en 111 vrouwen. Er zijn 4335 gewonden van wie 1133 kinderen.
En dan hebben we het nog niet over de kapotgeschoten gebouwen. En het vee. Amira schrijft nog dat Palestijnse strijders door niemand te laag wordt ingeschat. Integendeel, iedere familie is er trots op dat hun zoon vocht en gedood werd in de strijd . Zo kan het gebeuren dat de overdrijving juist naar de andere kant toe plaatsvindt. iemand wordt een strijder genoemd en ingelijft door een bepaalde organisatie, terwijl hij in feite thuis gedood is en zelfs geen geweer kon afvuren. Maar of het er nu 1285 zijn of 1166. Het blijft even verschrikkelijk.
Tegen die John zou ik willen zeggen: Laten de mensen van Sderot eens naar Gaza gaan en eens bekijken hoe de toestand daar is.
Ik heb me de hele dag moeten inhouden om niet te reageren op John, maar na nog eens gelezen te hebben wat hij heeft geschreven, moet ik gewoon schrijven. John, in Jenin zijn “maar” 55 mensen omgekomen, dus waar zeuren die palestijnen over. Wat een aanstellers zijn het toch he. Ik heb hieronder een link geplaatst. Het is een artikel wat ik geschreven heb precies 7 jaar geleden over jenin.Direct nadat de bombardementen afgelopen waren, zijn we naar binnen geslopen. Lees het even, wil je?
http://vredessite.nl/middenoosten/2002/ooggetuigen/04-29_trees.html
In Jenin is op kleinere schaal gebeurd van wat er nu in Gaza is gebeurd.
Dan wil ik je ook nog een link geven naar een ander artikel. http://www.counterpunch.com/heller04012009.html
Het heet, Thank God, it was only rumors.
Ik denk dat jij totaal geen benul heb, of wil hebben wat zich al jaren afspeelt in de bezette gebieden , westbank en Gaza.
Ik heb niet de illusie dat mensen zoals jij ooit eens willen begrijpen, je blijft het zien alsof er twee gelijke partijen aan het knokken zijn. Maar ik doe toch nog deze poging, wie weet,gaat er iets dagen.
Wat Sderot betreft, ik heb contact met Noam Bedein van het Sderot Media Center, er wordt druk en heftig gelobbyed op hoog niveau, in o.a. Amerikaanse senaat en congres, er worden mensen uitgenodigd om te komen kijken, dus internationale en vooral Amerikaanse aandacht is er genoeg, daar is Noam zeer bedreven in, dat pakt hij professioneel aan. Hij is een Amerikaanse Jood wiens ouders ooit naar Israel geemigreerd zijn. Noam is in Sderot ‘beland’ nadat hij een tijd in Azie heeft gereisd, het welbekende verhaal, de periode als IDF soldaat verwerken. Ik weet nog niet hoe hij die IDF tijd ervaren heeft of wat hij precies heeft moeten doen of heeft gedaan. Wel weet ik dat hij zeer begaan is met het lot van de Tibetanen en in diverse Aziatische landen, moslimlanden geweest is, met de bevolking kennis gemaakt en mooie foto’s meenam, ik heb ze gezien.
Wat het punt is, Anja gaf dat ook al aan, er is uit Israel zelf niet eens voldoende aandacht voor Sderot. En misschien precies om wat Anja ook aangeeft… het is de ideale manier om de slachtoffer positie mee te onderstrepen, ten aanzien van de wereld. Ik heb een stuk gelezen van Bernard-Henri Levy, de Franse filosoof (in Haa’retz geloof ik) waaruit duidelijk bleek hoe onverschillig de gezaghebbende figuren zijn ten aanzien van het menselijk lijden. Al beschreef Levy het met een glimlach, koketterie.
Een van de eerste dingen die Noam deed en schreef op een hasbara website, was gewag maken van die situatie, dat Israeli’s pas interesse hebben als er bloed en geweld aan te pas komt, maar dat de humanitaire gevolgen, kapotte huizen, trauma’s bij kinderen hen niet zo boeit… de doorsnee Israeli kan daar ook niet mee zitten. Wat dat betreft is het niet anders dan hier of elders, als het om ‘de massa’ en ‘de meerderheid’ gaat. Dus voelde hij zich geroepen om Sderot te helpen.
Noam en ik zijn het op een aantal punten verre van eens, maar we kunnen tot op zekere hoogte respect opbrengen voor de manier waarop we ons inzetten voor mensen en zaken waar we in geloven. In Sderot wonen mensen soms maandenlang in beschadigde huizen, simpelweg omdat de Israelische regering geen haast maakt om bedrijven te sturen of te regelen dat er iemand is die voor reparaties zorgt. Er zijn ook niet heel veel mensen gedood, al is elk slachtoffer er 1 teveel… er is meer materiele en vooral psychische schade. Er is veel angst.
http://sderotmedia.blogspot.com/
Op dit weblog kun je een en ander nalezen… probeer hun acties niet meteen te veroordelen, maar kijk vooral hoe ze het aanpakken… ook op de gewone website staan artikelen en zaken die instinctief mijn maag doen kantelen, maar sommige dingen houden steek, in die zin, ze zijn vanuit HUN perspectief logisch opgebouwd en beargumenteerd. Het is leerzaam om te lezen.
Je kunt namelijk niet elke Israelische student of persoon met een behoorlijke intelligentie beschuldigen van “kortzichtigheid” of minachting voor Arabieren of Palestijnen. Zo was er ook eens een demonstratie van Joodse studenten, gericht op de Palestijnen om toch vooral de gewelddadige leiding/Hamas ter verantwoording te roepen voor hun acties… een demonstratie die dus niet gericht was tegen alle Palestijnen, maar tegen diegenen die in de optiek van deze jonge Israeli’s verantwoordelijk zijn… voor het geweld en de boodschap dat alle Joden vernietigd moeten worden, en de opvatting dat de staat Israel geen bestaansrecht heeft.
Ik weet het, de vraag waarom Israel op haar beurt de bezetting niet opschort of stopt rijst dan onmiddellijk als reactie en als vraag aan diezelfde Israelische studenten. Hun afkeer wat betreft Hamas is oprecht. Ook Noam vroeg me in een van de eerste emails of ik wist wat Hamas in het handvest heeft staan, dat alle Joden moeten worden uitgeroeid. Hij neemt dat soort overtuigingen serieus. De angst is serieus. De Nederlandse regering neemt het serieus.
En dan blijf je steken in de complexiteit van de hele kwestie. Want voor Noam en alle anderen is de dreiging van Hamas gewoon realiteit. Het heeft geen zin om te zeggen dat voor elke raket die vanuit Gaza werd afgevuurd sinds het zogezegde unilaterale cease fire bestand, ook in Ni’Lin de ellende niet aan een eind is gekomen, met onlangs dus de verwondingen die Tristan Anderson opliep…
Het blijft kringetjes draaien.
En ik ben het ook met Anja eens… de mensen in Sderot kunnen weg, kunnen vrij bewegen in hun land. Als de toekomst of het leven van je kinderen je lief is, dan ga je toch weg? Lijkt mij instinctief zelfbehoud. Maar misschien ook makkelijker gezegd dan gedaan. Veel inwoners hebben ooit al eens hun schepen achter zich verbrand in de landen waar ze vandaan komen.
http://ministerievanagitatie.wordpress.com/2009/01/07/waarom-raketten-op-sderot-en-askhelon/
En dit geeft ook meer achtergrondinformatie.
Een tip, Anja, als je schrijft ‘…doe je weer een paradigma eentje’, zet er dan even een link bij naar je uitleg daarover. Kan geen kwaad, als je hoopt dat je verhaal ‘binnenkomt’.
Ik heb dat zo eindeloos herhaald, Jov, dat ik soms denk dat mijn weblogbezoekers het nu wel weten. Maar je hebt gelijk, er kan altijd iemand tussen zitten die nog nieuw is, dus ik heb weer een verwijzinkje gemaakt.
Ik vind dat je wel een mooi stuk hebt geschreven, Gina. Maar om in ieder geval te proberen een einde te maken aan dat ‘kringetjes draaien’ is het denk ik toch erg nodig om helderheid te blijven verschaffen over de werkelijke gang van zaken. Het is duidelijk dat Israeli’s bang worden gemaakt voor de Palestijnen, die nu al gereduceerd zijn tot Hamas, wat weer gereduceerd is tot het handvest dat geen enkele funktie meer heeft. De echte vraag is dus niet of we die angst serieus moeten nemen, alsof het een ‘feit’ zou zijn, maar hoe je mensen aan het denken zet dat ze bezig zijn om hun eigen ergste nachtmerrie te scheppen – door Palestijnen eindeloos en steeds erger als vijand te behandelen heb je dus een vijand. Hoe slechter je ze behandelt, hoe minder ze te verliezen hebben, hoe radicaler ze worden. Een kind kan het begrijpen.
Niet dat ik weet hoe je die draai in het Israelisch bewustzijn kunt veroorzaken, Gina, wist ik het maar, maar wel is het mij duidelijk dat de Israelische bevolking heel erg dringend van dat slachtoffergedoe af moet, waarmee ze voor rechts en nog rechtser zo verschrikkelijk manipuleerbaar zijn.
En de Nederlandse regering mag ondertussen wel eens de angst van de Palestijnen serieus gaan nemen. Wie wordt er nu in werkelijkheid met vernietiging bedreigd? Wil iemand nu eens hardop zeggen dat die raketten weliswaar rottig zijn en angst oproepen, maar dat er in werkelijkheid niet in de verste verte sprake van is dat de staat Israel er door wordt bedreigd, terwijl het glashelder is dat de Palestijnen niet alleen geen staat hebben, maar voortdurend letterlijk worden bedreigd in hun naakte bestaan? Ook als de Israeli’s in de war zijn, het is geen reden om daarom in hun kringetjes mee te gaan, en te roepen dat het ‘zo gecompliceerd’ is. Het is helemaal niet gecompliceerd. De oplossing is al vele jaren bekend, de vraag is alleen nog of het nog kan.
En dus Anja is het zoals je schrijft:
” Het is duidelijk dat Israeli’s bang worden gemaakt voor de Palestijnen, die nu al gereduceerd zijn tot Hamas, wat weer gereduceerd is tot het handvest dat geen enkele funktie meer heeft. De echte vraag is dus niet of we die angst serieus moeten nemen, alsof het een ‘feit’ zou zijn, maar hoe je mensen aan het denken zet dat ze bezig zijn om hun eigen ergste nachtmerrie te scheppen – door Palestijnen eindeloos en steeds erger als vijand te behandelen heb je dus een vijand. Hoe slechter je ze behandelt, hoe minder ze te verliezen hebben, hoe radicaler ze worden. Een kind kan het begrijpen”.
dat het ook deze bang makerij is die het stemgedrag van de Israeli’s bepaald heeft. Is het niet dit wat Serge onlangs bedoelde en waar ik het mee eens was ? De Israeli’s zouden zo langzamerhand hun gekregen verstand eens moeten gaan gebruiken, eerlijkheid en rechtvaardigheid boven aan hun lijstjes moeten gaan zetten met als gevolg het komen tot handhaving van de mensenrechten.
Als ze dat eerder hadden gedaan dan zou de nieuwe Israelische regering er heel anders hebben uitgezien. Maar nu zit iedereen met de “gebakken peren”.
Groet Gerrie
Maar dat is dus de hamvraag, Gerrie. Hoe krijg je mensen die vooral vastzitten in hun angst zover dat ze eindelijk eens hun verstand gaan gebruiken.
Inderdaad, de hamvraag.
Ik kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze angstig zijn.
Ik woon in een land waar honderdduizenden, misschien wel miljoenen denken dat “we” worden overlopen door “de islam” . Nu is dat uiteraard waanzinnig, maar als zovelen daar in Nederland bang voor zijn, wie ben ik dan om Israëli’s te verwijten dat ze bang zijn?
Moedeloos wordt je er wel van: het van vaak verder redelijk weldenkende Israëli’s steeds weer moeten horen “everyboby hates us” , ” we are surrounded by people that want to kill us” “the europeans have always been and will always be antisemites”.
Ik kan het niet veroordelen, ook Israëlis zijn gewone mensen die uiteindelijk een gewoon leven willen leiden.
Ik kan niet anders dan de lijdende Palestijnen begrijpen, die in iedere Israëli een onderdrukker zien. Die, nadat alles is mislukt en niets iets heeft opgeleverd, doodmoe en murw zijn. Of radicaal.
Wie moet je dan veroordelen?
Israëlische politici, met name de “linkse” à la Barak, en ook Peres, mensen die de macht, invloed hersens en mogelijkheden hadden om mensen ervan te overtuigen dat ze niet bang hoeven te zijn. Dat, wanneer er wordt teruggetrokken tot achter de Groene Lijn het niet zo is dat de hel meteen losbarst. Dat gebieden als de Golan geen enkele strategische waarde meer hebben. Dat, mocht na de stichting van een Palestijnse staat een klein groepje diehards vinden dat ze toch aanslagen moeten plegen, de militaire macht van Israël net zo verpletterend is als nu en dat het land net zo goed in staat zal zijn z’n burgers te beschermen met een Palestijnse staat naast zich.
Dat het dan juist veel minder waarschijnlijk is dat de conflicten verergeren en dat er juist veel minder reden tot angst zal zijn.
Je kunt het Europa en de VS verwijten dat er niet véél meer druk is uitgeoefend om hier een eind aan te maken. Je kunt het de buurstaten verwijten die het soms heerlijk lijken te vinden dat er een “Palestijnse kwestie” is waarmee ze het eigen falen kunnen verdoezelen. Een land als Syrië waar een lekke band en ook slecht weer de schuld van de joden is.
Zou het te laat zijn? Kan er nog iets veranderen?
Het lijkt alweer geen prioriteit meer.
In de aanloop naar “Cast Lead” was het heel duidelijk dat Israël acties aan het voorbereiden was. Het werd gewoon gezegd door o.m. Livni,en het stond in de krant. Er werd niets gedaan.
Het zou hoog tijd worden dat Europa en de VS in beweging komen en niet wachten tot de volgende klap. Moord en brand schreeuwen tijdens zo’n klap helpt niet veel, zo is in Libanon en Gaza gebleken. Maar als je zoiets van mijlenver ziet aankomen ben je medeschuldig als je niet vooraf keihard aan de bel trekt.
Hoe krijg je mensen die vooral vastzitten in hun angst zover dat ze eindelijk eens hun verstand gaan gebruiken?
Ik denk alleen door grote collectieve druk op de politici van Israël. Het is essentiëel dat die druk ook vanuit de VS komt.
Dat is volgens mij minder onwaarschijnlijk dan je op het eerste gezicht zou denken. Nog niet heel lang geleden weigerde de VS het concept van een Palestijnse staat te overwegen. Misschien kunnen we iets verwachten in de komende paar jaar. Hoop doet leven.
“Hoe krijg je mensen die vooral vastzitten in hun angst zover dat ze eindelijk eens hun verstand gaan gebruiken.”
Ze zouden wat vaker naar een musical moeten gaan…
Oscar Hammerstein schreef voor South Pacific (1949):
“You’ve got to be taught to be afraid
Of people whose eyes are oddly made,
And people whose skin is a diff’rent shade,
You’ve got to be carefully taught.
“You’ve got to be taught before it’s too late,
Before you are six or seven or eight,
To hate all the people your relatives hate,
You’ve got to be carefully taught!”
Op In These Times ook een interessant debat met Naomi Klein over de voors en tegens van het boycotten van Israelische producten:
http://www.inthesetimes.com/article/4311/to_boycott_israel…or_not/
Hello Anja, Jan and Youth. it has been great honor meeting and working with you. i feel envy from the NCCR group that i wasn’t with them on your second visit to Gaza. I’m Heba Abu Hamda, the translator, i see the pictures and feel that you had a very interesting training, i’m so glad to see them smiling & laughing. i would like to deeply thank you 4 your great efforts, u r doing great work. if i knew that u will be in Gaza i would come to see u. but i knew after u left. i’m no longer in the center since i work now with UNRWA as translator and interpreter at the Legal Office. but you still have my friend Asma there, she is very nice and good person, she can help u in anything u want.
hope to see you again, if you come to Gaza. Wish u all the best.