Huisbezoeken. Ik heb het al zo vaak gedaan, mee met het team in het busje, je klopt ergens aan, voordeel van gehandicapten: zijn zijn altijd thuis. En dan stap je weer binnen, soms in een krot, soms in een mooi huis. Aan wat er aan de muren hangt weet je al veel, is het Arafat, hangen er foto’s van de martelaren, zijn die van Fatah of van Hamas.

Eerste huis: jongetje dat in de laatste aanval geraakt is door een granaat. Been er af, scherven in zijn hoofd. Zijn hersens lagen bloot en zijn vader dacht dat hij het niet zou overleven. Maar behalve dat je de deuk in zijn hoofd nog steeds kan zien gaat het wel, de stomp van zijn been is goed genezen en hij leert weer opnieuw praten. De psychologe test zijn geheugen, weet je nog hoe ik heet? Ze is de bruinste in het team en de kinderen mogen haar Chocola noemen. Galaxy, zegt de jongen, naar een populaire reep. Daar gaat het nog wel goed mee komen.

Tweede huis. Oud klantje. Ook met granaatscherven in zijn hoofd. Minder fortuinlijk dan de andere jongen, hij kan niet zoveel meer. Maar zit als een poes in de zon, en vindt het leuk dat we komen.

Derde huis. Ook een nieuwe klant. Een jongen, een puber. Boven zijn bed hangt een gigantische poster van zijn broer die is omgekomen. Ik vraag me af hoe dat moet voelen voor zo’n jongen, leven in een huis waar je dode broer een held is en je moeder om hem blijft huilen. De dode broers vrouw was zwanger toen hij stierf. Het babietje is nu geboren, en zijn moeder stort zich op het kleinkind. De jongen heeft een voet en een been eraf, onder de knie. Hij is in een snerthumeur, want hij heeft net in het ziekenhuis te horen gekregen dat hij opnieuw geopereerd moet worden, er moet nog een stuk van een van zijn benen af, het is makkelijker voor hem om twee dezelfde protheses te krijgen. Chocola praat op hem in, om hem een beetje op te vrolijken. Als we weggaan kan er bijna een lachje af.

Vierde huis. Hier hebben ze wel drie klanten. Deze familie vluchtte het huis uit toen hun huis werd gebombardeerd, om vervolgens door de tanks te grazen genomen te worden die op de vluchtende mensen schoten. Twee zoons zijn dood, de moeder en een van de twee dochters gewond, gecompliceerde beenwonden. Die helen. Ook de dochter zal waarschijnlijk straks weer kunnen lopen, misschien zelfs weer zonder krukken. Met de vader is het gecompliceerder. Niet alleen granaatscherven in zijn lichaam, maar ook zijn hoofd is geraakt. Hij lag een paar weken in coma in een ziekenhuis in Egypte. Toen hij bijkwam bleek hij zijn spraak en geheugen kwijt. Hij is net een kind, best een vrolijk kind. Hij leert weer spreken, hij begint zijn vrouw en zijn dochters weer te herkennen, en af en toe daagt hem dat hij ook zoons had en vraagt waar ze zijn. Helemaal goed zal het niet meer met hem komen.

Ons team doet het fantastisch, ik zie hoe liefdevol de fysiotherapeuten met de kinderen omgaan, hoe de arts, een oudere man, even zo’n jongen knuffelt, ik zie hoe Chocola een band maakt met de kinderen, grapjes met ze maakt, hoe de verpleegster die een stomp opnieuw verbindt vraagt doet het pijn, en even iemands hand vasthoudt, hoe er ook aandacht is voor een moeder die zachtjes zit te huilen. Al jaren is dit een thema in de trainingen, dat het allerbelangrijkste is om een band aan te gaan met de patiënten, om hun vertrouwen te winnen, en in deze laatste training hebben we het er ook over gehad hoe belangrijk aanraking is, waar juist mensen met een handicap vaak ontzettend tekort aan komen. Niet alleen het uiten van gevoelens is een medicijn tegen de angst, ook het geruststellende van de warmte van een ander mens.
Ik ben ontzettend trots op onze mensen.