(Dennis de Jong)

Update: nu met het goede partijenquadrant.

De feestelijke aftrap van de SP campagne: Nederland wil minder Brussel, ging op 1 mei niet door, vanwege de gebeurtenissen in Apeldoorn. Maar in Amersfoort, waar de SP gisteren de tweemaandelijkse partijraad hield, kon lijstrekker Dennis de Jong zijn eerste grote speech houden, en dat deed hij fantastisch, al ben ik als partijgenoot niet speciaal objectief. Zijn afdelingsgenoten uit Rotterdam waren trots op hem, dat is zeker.

De SP heeft een unieke boodschap, zei De Jong: “Als enige staan wij in de hoek van minder Brussel en een sociaal-economisch links beleid. Als enige! Dat betekent dat als je als kiezer zegt: ik wil weer een menselijk en sociaal beleid zonder neoliberale bemoeizucht uit Brussel, dat je dan maar bij één partij terecht kan en dat is de SP.”

Wat wij al wisten werd bevestigd door Trouw, die een grafiek publiceerde waarin alle partijen waren gerangschikt volgens twee criteria: meer of minder Europese integratie, en sociaal-economisch links of rechts.

(Zie hier). (Volgens mij klopt dit schema niet wat betreft de links/rechts plaatsing, alle partijen staan nu ongeveer in het midden, en dat verschil tussen SP en PVV is niet zichtbaar, maar klopt wel wat betreft de plaatsing op de minder of meer Brussel schaal.)(Hieronder het goede quadrant)

De SP kreeg bij het referendum een te simpel anti-Europa etiket opgedrukt, en vooral de andere partijen, die het maar matig beviel dat de SP met een overwinning wegliep wilden dat etiket nogal eens bevestigen. Dus kan het geen kwaad op nog eens uit te leggen: de SP is niet tegen samenwerking in Europees verband (zie de grafiek van Trouw), het gaat er alleen wel om hoe. En dat legde De Jong nog eens goed uit.

De Jong:
“Vier jaar geleden leidde het referendum over de Europese Grondwet in 2005 tot felle discussies op straat. Toen stemden 63% van de kiesgerechtigden: dat is veel meer dan bij verkiezingen voor het Europese Parlement. En 61,6% van de mensen stemde tegen. Waren al deze mensen nu eurofoob en wilden ze dat we zo snel mogelijk uit de Europese Unie zouden stappen? Welnee, iedereen besefte heel goed dat tot de jaren ’90 Europese samenwerking best goed liep: door de intensieve samenwerking tussen Frankrijk en Duitsland werd er gezorgd voor meer stabiliteit in Europa en waren er geen oorlogen tussen lidstaten meer. Het afschaffen van importtarieven tussen de lidstaten heeft ons meer welvaart gebracht. In die periode ging het om oprechte en doorzichtige samenwerking tussen gelijkgezinde landen.

Begin jaren ’90 veranderde de samenwerking echter. De interne markt moest verder worden uitgebouwd. In de praktijk betekende dit dat het beginsel van ‘eerlijke concurrentie’ alles ging bepalen. Het neoliberale Brussel vond dit een prima manier om de sociale rechten in Europa af te breken: hoe minder rechten voor werknemers, hoe beter de economie zou draaien, zo was de gedachte. Brussel werd de prooi voor lobbyïsten van grote bedrijven: de regeltjes – en dat zijn er heel veel – uit Brussel werden steeds meer gedicteerd door de belangen van die concerns.

Brussel bemoeit zich met heel veel dingen uit ons dagelijks leven, maar we krijgen er maar geen vat op. En dus stemden we massaal tégen de Europese Grondwet. Nu, vier jaar later, zien diezelfde kiezers dat de regering toch akkoord is gegaan met een nieuw verdrag, het Verdrag van Lissabon, waar alle elementen van de Grondwet instaan. Daar kunnen we 4 juni mee afrekenen.”

Op de nieuwe Europa website, hier., vinden we de standpunten verder uitgewerkt.

BRUSSEL: BESTEDINGSGEKTE
Brussel kost ons 250 euro per persoon per jaar, zonder dat daarover fatsoenlijk verantwoording wordt afgelegd. Er is maar één parlement ter wereld dat in twee landen vergadert, het Europees Parlement. Kosten van het maandelijks verhuiscircus van Brussel naar Straatsburg: zeker 200 miljoen euro. Dit belachelijke ritueel is symbool voor bureaucratie en verspilling. Nederland betaalt veel geld aan de EU, terwijl we blij mogen zijn als we er – onder voorwaarden – een deel weer van terugkrijgen. En omgekeerd: soms krijgt Nederland het EU-geld niet eens op omdat de voorwaarden zo streng zijn. Uw stem voor de SP is een stem tegen verspilling en eindeloos rondpompen van belastinggeld.

BRUSSEL: BIG BUSINESS
Brussel staat vooral voor steeds meer macht en vrijheid voor grotere bedrijven en hun aandeelhouders. Dat gaat ten koste van sociale rechten, lonen en werkomstandigheden voor werknemers, en een onnodige administratieve last voor de kleine zelfstandige ondernemer. Europa draait om big business. De SP biedt tegenwicht aan de belangen van banken, grote bedrijven, beurzen en beleggers. En dat is hard nodig tegen de Europese Ronde Tafel van Industriëlen, hun geheime adviseurs en hun leger van 12.000 lobbyisten.

BRUSSEL: BEMOEIZUCHT
De afgelopen twintig jaar is Brussel uit zijn voegen gebarsten. Europese samenwerking is prima. Maar de Europese Unie is steeds meer de baas speelt over zaken die niets met grensoverschreidende samenwerking te maken hebben: onderwijs, zorg, woningbouw openbaar vervoer, pubieke omroep en cultuur. Uw stem op de SP is een stem voor minder Brusselse bemoeizucht. Zaken die we in Nederland zelf beter kunnen regelen, moeten we niet aan Europa afstaan.

BRUSSEL: BIG IS BEAUTIFUL
Brussel gaat uit van ‘groot is mooi’. De uitbreiding met nieuwe lidstaten kan niet ver genoeg gaan, Brussel moet steeds meer bevoegdheden krijgen en in de Europese Unie moet er één grote arbeidsmarkt zijn. Hiermee streeft Brussel naar een superstaat die zich militair en economisch moet kunnen meten met de VS. De SP keert zich tegen een Europese Unie waar alle culturele, economische en sociale verschillen tussen lidstaten worden weggepoetst. De SP houdt waar kan zaken het liefst dicht bij de burger, kleinschalig en lokaal democratisch controleerbaar.

BRUSSEL: NEOLIBERAAL
Brussel is in de ban geraakt van het neoliberalisme; een heilig geloof in dat marktwerking goed is voor de burger. Onze zorg, ons onderwijs, onze energie, ons openbaar vervoer, Europa brengt het liefst alles naar de markt. Maar de markt denkt vooral aan de kortetermijnwinsten. De kredietcrisis laat zien waar dat toe leidt. Uiteindelijk moeten de burgers bloeden voor de extreme bonussen aan de top. De SP wil dat bedrijven die het publieke belang dienen, in publieke handen blijven. Dat is veelal goedkoper, efficiënter maar vooral beter voor iedereen.

En hier het quadrant zoals het hoort: