(Peyman Jafari)

Wat zei ik – ik ga bijna nooit naar boekpresentaties en vernissages en andere gelegenheden waarbij je met een glas in de voorpoot staat te keuvelen en de neiging krijgt om alle bakjes met pinda’s leeg te eten. Maar dit ging over Peyman Jafari, met zijn eerste boek: Het andere Iran. En dat vond ik interessant genoeg, zowel Peyman als het onderwerp, om te gaan.

Toeval of niet: alweer dezelfde uitgeverij, Ambo/Anthos. En kijk, daar hadden we Stine weer, want die bleek Peyman weer te kennen, en de uitgever Haye Koningsveld nog getipt te hebben dat die rijp was voor een boek. Zei Tucholsky het niet: er zijn maar duizend mensen op de wereld. Want daar hadden we Paul Aarts. En René Danen.

(Haye Koningsveld)

Jafari vertelde waarom hij dit boek, over de recente geschiedenis van Iran had geschreven: in de eerste plaats uit irritatie om het karikaturale en kwaadaardige beeld dat er in de westerse wereld verspreid wordt over Iran. Als het land van de gekke ayatollahs, als een land dat alleen nog maar over islam gaat, alsof er niet massa’s mensen leven die ondanks alle obstakels proberen vooruit te komen, alsof er geen sterke en moedige vrouwenbeweging is, alsof er niet heel erg veel schuil gaat achter de façade.

En uit bezorgdheid. De dreiging van een oorlog tegen Iran is reëel, en het lijkt er zwaar op alsof het westerse publiek wordt klaargestoomd voor een aanval op Iran, Israel staat al bijna klaar, als de VS toestemming geven. En dat is heel slecht nieuws voor het land dat al genoeg problemen heeft, en er niet nog eens een bombardement en opnieuw koloniale overheersing bij moet hebben: zie Afghanistan, zie Irak.

Iran is een land van paradoxen, zegt Jafari, zoals ik dat ook van andere in Nederland levende Iraniers heb gehoord (zie hier, bijvoorbeeld, en hier en hier) een land waarin je moderne jonge vrouwen – met hoofddoek – ziet luisteren naar westerse muziek.

Ik sprak een paar dagen geleden met mijn partijgenote Sharon Gesthuizen, net, en alleen, op bezoek geweest in Iran en erg onder de indruk. Zelfs als je denkt dat je politiek gezien wel een beetje op de hoogte bent merk je nog hoeveel vooroordelen je had als je er bent, zegt zij, en schreef er een mooie column over, Verliefd, hier.

(Eefje Blankevoort)

Net als Eefje Blankevoort (hier) die er langere tijd was en er ook een boek over schreef, Stiekem kan hier alles, die sprak op de boekpresentatie: we zien de beelden van een duistere mensenmassa, chadors, baarden, die scanderend achter godsdienstfanatici aanlopen. Een eng land, denken veel mensen. Alle mannen zijn vrouwenhaters, gaat het verhaal. De meeste mensen willen niet van die beelden af, ze willen die vooral bevestigd zien en het vijandbeeld blijven koesteren. En inderdaad, dan heb je altijd president Ahmadinejad die altijd goed is voor een paar oneliners om dat beeld te bevestigen.

Twee boeken en een column, als poging om dat eenzijdige en gitzwarte beeld eens wat te nuanceren en te verlichten.