Daan Beekers maakte me er met enige (gepaste) trots op attent: een nieuwe website, van de antropologen van de Vrije Universiteit. Erg goed, want we kunnen die antropologische visie goed gebruiken. Hier.

In de serie die ik schreef, gedachten over ‘cultuur’ kom je die antropologische visie ook tegen, al gebruikte ik die term niet (en ben ik van huis uit geen antropoloog maar een andragoog – niet dat iemand nog weet wat dat is). Antropologen proberen andere culturen te begrijpen en te beschrijven van binnenuit. Dat geeft niet alleen meer inzicht in ‘anderen’, maar met een bocht, haast als vanzelf, ook meer inzicht in onszelf, in onze samenleving, in de hier heersende culturen. Wie eenmaal ‘antropologisch’ leert kijken – hoe komt het dat mensen onder die omstandigheden denken zoals ze denken – legt die blik nooit meer af, ook niet als ze thuis zijn. Wat andere mensen als vanzelfsprekend gewoon vinden – zo is dat nu eenmaal bij ons – is voor een antropoloog net zo interessant als de gewoontes van ‘vreemde volken’.

Zo beschrijf ik ook hoe mijn intensieve verblijven in Gaza, een andere samenleving, met veel meer nadruk op familie dan op individu en veel meer sociale controle, maakt dat ik anders kijk naar mijn eigen samenleving. (Hier) Veel individuele vrijheid, zeker, maar ook een verlies aan geborgenheid en vanzelfsprekende zorg voor anderen. Met andere woorden: alle culturen hebben ook hun schaduwzijden, ook de onze.

Ik vind het dus spannend dat de studenten en docenten antropologie een eigen website hebben geopend, met visies op de actuele zaken hier, dat ‘vreemde volk van Nederland’.
Als smaakmaker hieronder een recent artikel van de website, over Ramadan de bruggenbouwer annex wolf in schaapskleren. Voor de vaste bezoekers van dit weblog een bekend onderwerp.
Maar op de website meer: een bespreking van het al geruchtmakende boek van Robert Vuijsje over hoe het is als je als jood wordt aangezien voor een Marokkaan, en zijn verontwaardiging opwekkende beschrijving van zijn zoektocht naar de perfecte ‘negerin’ in de Bijlmer, van Lenie Brouwer. En over gedwongen huwelijken, en het gebruik van camera’s in Israel en Palestina.

Goed initiatief.