We zijn weer eens bezig met toestemming te krijgen Gaza in te komen, en het valt weer eens niet mee. (Wij, dat is de ploeg van Stichting Kifaia.) Of liever gezegd: het wordt steeds moeilijker.

Tot op heden was het zo dat je na lang wachten, soms maanden, door de interne veiligheidsdienst van Israël ‘gecleard’ werd, en je daarna nog ruim een week de tijd had om je aan te melden bij de Liaison office van grenspost Erez – en dat je die procedure elk half jaar weer opnieuw door moest maar pas mocht beginnen als de vorige periode was verlopen, zodat je hoe dan ook enige maanden geen plannen kon maken. Nu is het nog ingewikkelder, en om te beginnen kost het ontzettend veel tijd om er achter te komen wat de procedure is en of er wel een procedure is, Erez stuurt ons door naar een ministerie en die sturen ons door naar weer een ander ministerie en die vertellen dat de nieuwe procedure nog niet in werking is maar dat de oude niet meer geldt, en wel krijgen we via via te horen dat de nieuwe procedure alleen geldt voor organisaties die een kantoor hebben in Israël – hoe dan ook, het wordt tamelijk onwaarschijnlijk dat het nog op tijd lukt. En we horen dat mensenrechtenorganisaties als Amnesty en Human Rights Watch ook meer moeilijkheden krijgen, om het nog maar niet te hebben over VN functionarissen als Richard Falk die er helemaal niet meer in mag.
Leuke lui daar in Israël.

Ondertussen moeten we het nieuws over Gaza weer uit de tweede hand hebben.

Zo lees ik in een artikel van Amira Hass (Haaretz, hier) dat er nu 600.000 ton aan puin, voornamelijk beton, in Gaza ligt dat opgeruimd moet worden, en ze waren nog niet eens klaar met de puinhopen die de kolonisten in 2005 hadden achtergelaten. Zelf gezien, op wat groentekassen die aan de Amerikanen verkocht waren was praktisch alles vernield en opgeblazen, tot en met de waterleidingen en de electriciteit – iemand zei dat kolonialen elders als ze vertrokken meestal nog wel iets achterlieten: kerken, scholen, maar niet de Israeli’s, die zijn meer van de verbrande aarde. Alles stuk. Dat die Palestijnen niet zouden kunnen profiteren van de bezetting, niet een klein beetje.

De VN gaat meewerken om al dat puin weg te ruimen – eerst moet alles verpulverd worden zodat het gebruikt kan worden, bijvoorbeeld voor de wegenbouw, maar de machine daarvoor, die al in 2005 uit Italie was gestuurd mocht nu pas de grens over en is nog veel te weinig. Het gaat minstens een jaar duren. Enige voordeel: er kunnen weer een massa Gazanen aan het werk. Zoals gewoonlijk betaalt het buitenland, onder andere Zweden en Canada, voor het opruimen van de rotzooi die Israel heeft gemaakt.

Puinruimen is een ding, weer opbouwen wat er kapot is een ander. Tot nu toe werd geen bouwmateriaal als buizen en cement de grens over gelaten, en zoals ik zelf heb gezien was de enige cementfabriek in Gaza door de grondtroepen opzettelijk en heel deskundig opgeblazen zodat er geen herstel meer mogelijk was. Wat er aan cement binnenkomt gaat via de tunnels met Egypte, zakje voor zakje, en kost tien keer zoveel als normaal. Het is nauwelijks voldoende voor de allernoodzakelijkste reparaties aan huizen die niet helemaal zijn verwoest.

Werk in de tunnelindustrie, die meteen na de oorlog weer volop in werking was, is trouwens levensgevaarlijk. Afgelopen week astierven er weer tien jonge mannen bij Rafah en raakten anderen gewond – de tunnels storten soms in en ook zijn benzinelekken gevaarlijk. Tot op heden zijn ruim honderd mannen en jongens omgekomen. Maar er is geen andere keuze, werk is er niet en er is voor veel noodzakelijke levensbehoeften geen andere manier om ze Gaza binnen te krijgen. Overigens is er voor het eerst sinds maanden weer wat benzine door Israel de grens overgelaten voor privegebruik, en niet alleen voor de VN. Ook werd er voor het eerst weer wat bouwmateriaal doorgelaten, na enigszins onder druk gezet te zijn door Tony Blair wordt er gezegd, maar mag alleen gebruikt worden voor door Israel goedgekeurde projecten zoals de reparatie van de riolering.

Ondanks de dagelijkse ellende, de werkloosheid, de armoede, het voedseltekort, de spanningen tussen Fatah en Hamas, de blokkade die nog steeds even erg is en het gevoel van isolement, van in een gevangenis zitten zonder vooruitzicht of dat ooit gaat veranderen, probeert Gaza zo goed en kwaad als het gaat door te leven. Ik maakte het al een keer mee: in de zomer worden de kinderen beziggehouden met ‘summercamp’, en eens per jaar is er een gigantische vliegerwedstrijd op het strand. Dit jaar namen een record aantal van 4000 vliegers mee, en nu komen ze in aanmerking voor het Guinness Book of World Records. De uitgenodigde waarnemer kwam niet, of hij niet mocht vanwege een negatief reisadvies of niet mocht van Israël is niet duidelijk. Maar er gaat toch geprobeerd worden of ze dat record erkend krijgen – winnen die kids tenminste iets.

(De foto’s maakte ik in 2005)
(En hier, uit de Guardian, foto’s van nu, dank je Christine)