Vandaag maak ik me er van af: te druk met mijn boek. In plaats daarvan verwijs ik jullie naar een van de columns van Toine van Teeffelen, die met zijn Palestijnse vrouw Mary in Bethlehem woont. Bethlehem, dat net als de Olijfberg voor christenen hier zo’n ander beeld oproept dan de werkelijkheid van nu: een Palestijnse stad, omringd door de muur en de Israëlische controleposten.

DE VILLA EN DE RAP MUZIEK

Mary leunt met gevouwen armen op de vensterbank voor het raam in de slaapkamer van waaruit zij en ik vaak naar buiten kijken. Soms om te dromen, meestal om te kijken naar de realiteit. We wonen langs een van de drukste straten in Betlehem. Vanwege het congres van de Palestijnse beweging Fatah, met een paar duizend deelnemers, is de stad vol. In onze oprit staat zomaar een televisiewagen geparkeerd. Buiten op straat is het vol politieagenten. Mary merkt op hoe groot en duur de auto van menig congresbezoeker is. “Degenen die uit Libanon, Syrië en Jordanië komen, mochten zelfs van Israël hun auto de grens overnemen.”

Hier in Betlehem zijn de mensen niet echt bezig met het congres, maar meer met de verkeersproblemen als gevolg ervan. Of met het nijpend tekort aan water. (Mijn Arabische lerares kan haar mooi verzorgde tuin niet meer bewateren, en ook Mary en ik hebben het maar opgegeven onze plantjes water te geven). Voor zover er interesse is in het congres lijkt het vooral te gaan over personen, schandalen en machtsstrijd. Er is niet veel hoop dat het congres een open discussie oplevert over visie en strategie. Is Fatah een beweging van het verleden? Op de lokale internetsite van het nieuwsagentschap Ma’an wordt een foto van een vrouw getoond die huilt bij het graf van Arafat in Ramallah. Je mag als lezer invullen wat de vrouw denkt. De meeste reacties suggereren dat het in de tijd van Arafat veel beter was.

Lees verder op de website van UCP, hier.