De Israëlische kranten staan deze zomer vol met kwade artikelen over de internationale boycotbeweging, schrijft Israëli Neve Gordon. Hij is een professor aan de Ben-Gurion universiteit in Israël. Het artikel verscheen in de Los Angeles Times. Eerst wat hij zegt, en dan nog een staartje.

Er zijn al films teruggetrokken van Israëlische filmfestivals, Leonard Cohen ligt wereldwijd onder vuur vanwege zijn voornemen om in Tel Aviv op te treden en Amnesty sponsort niet meer, en Oxfam wil niet meer werken met een actrice die ook cosmetica promoot die in de bezette gebieden is geproduceerd. De ‘bds’ beweging, (boycot, desinvesteer en sanctioneer) begint op de anti-apartheidcampagnes te lijken van destijds.

Het is niet verbazingwekkend dat er weinig Israëli’s zulke oproepen ondertekenen, zelfs geen peace-niks, schrijft Neve Gordon in de Los Angeles Times – een mondiale boycot ruikt ze teveel naar antisemitisme. Ook komen er vragen op als waarom wel Israël boycotten en niet China, die toch ook bepaald geen lichtend voorbeeld wat betreft mensenrechten.

Neve Gordon:
Het is voor mij als Israëli bepaald niet gemakkelijk om buitenlandse regeringen, lokale autoriteiten en internationale sociale bewegingen, kerkelijke organisaties, vakbonden en burgers op te roepen om de medewerking met Israël te staken. Maar terwijl ik naar mijn twee zoontjes kijk die op de binnenplaats spelen ben ik ervan overtuigd dat dat de enige manier is waarop Israël tegen zichzelf beschermd kan worden.

Dat zeg ik omdat Israël historisch gezien op een kruispunt is gekomen, en tijden van crisis vragen om dramatische maatregelen. En dat zeg ik als jood die besloten heeft om zijn kinderen in dit land op te voeden, en die al 30 jaar deel uitmaakt van de vredesbeweging en verschrikkelijk bezorgd is over de toekomst van mijn land.

De eenvoudigste manier om het Israël van nu te beschrijven is als een apartheidsstaat. Al meer dan 42 jaar overheerst Israël het gehele land tussen de Jordaanvallei en de Middellandse Zee. In dat gebied wonen ongeveer zes miljoen joden en bijna 5 miljoen Palestijnen. En van die bevolking wonen 3,5 miljoen Palestijnen en bijna een half miljoen joden in gebieden die door Israël bezet zijn in 1967, en hoewel die groepen in hetzelfde gebied zijn, zijn ze onderworpen aan totaal verschillende juridische systemen. De Palestijnen zijn statenloos, en ontberen de meest basale mensenrechten. In contrast daarmee zijn alle joden – ongeacht of ze in Israël of in de bezette gebieden wonen – staatsburgers van Israël.

En wat mij ’s nachts wakker houdt, als ouder en als burger, is hoe ik ervoor kan zorgen dat mijn kinderen en die kinderen van mijn Palestijnse buren niet op hoeven te groeien in een apartheids-regime.

Er zijn maar twee morele oplossingen om dit doel te bereiken.

De eerste is een een-staatsoplossing: om de Palestijnen burgerschap aan te bieden en daarmee een bi-nationale staat te maken in het hele gebied dat nu onder Israël valt. Gegeven de demografie, het aantal joden en niet-joden, zou dit de ondergang zijn van Israël als een joodse staat; voor de meeste Israelische joden is dat vloeken in de kerk.

De tweede manier om een eind te maken aan de apartheid is door een twee-staatsoplossing, wat inhoudt dat Israel zich terugtrekt tot de grenzen van voor 1967 (met de mogelijkheid tot enig ruil van gebied) met het delen van Jeruzalem en met de erkenning van het Palestijnse recht op terugkeer, met de afspraak dat er maar een bepaald deel van de 4,5 miljoen vluchtelingen terug kan komen naar Israel, en dat de rest terug kan gaan naar de nieuwe Palestijnse staat.

Geografisch is de een-staatsoplossing veel beter te doen omdat joden en Palestijnen al totaal met elkaar verweven zijn; je kunt zeggen dat de een-staatsoplossing, zij het als apartheidstaat nu al een realiteit is. Maar ideologisch is de twee-staatsoplossing meer realistisch omdat maar 1% van de joden en de minderheid van de Palestijnen binationalisme een optie vinden.

Dus voor nu lijkt het realistischer om de geografische realiteit te veranderen dan de ideologische. En als in de toekomst dan de twee volken besluiten om een staat te delen, dan kan dat, maar dit is niet wat ze nu willen.

Dus als de twee-staatsoplossing de manier is om de apartheid te stoppen, hoe komen we uit bij dat doel?

Ik ben ervan overtuigd dat druk van buitenaf de enige manier is. In de laatste dertig jaar is het aantal joodse kolonisten in de bezette gebieden dramatisch gestegen. De mythe van een ‘verenigd’ Jeruzalem heeft geleid tot het ontstaan van een apartheidsstaat waarbinnen Palestijnen geen volwaardige burgers zijn en niet de basale voorzieningen krijgen. Het Israëlische vredeskamp is geslonken tot het bijna niet meer bestaat, en de Israëlische politiek verschuift steeds verder naar rechts. Daarom is het voor mij duidelijk dat de enige manier waarop er een einde gemaakt kan worden aan de trend in de richting van meer apartheid internationale druk is. Tot nu toe hebben de woorden en de oordelen van de regering Obama en de EU niets opgeleverd, zelfs geen bevriezing van de nederzettingenbouw, laat staan een beslissing tot terugtrekking uit de bezette gebieden.

Daarom heb ik besloten om de bds beweging, boycot, desinvestering en sancties, te steunen die begonnen is door Palestijnse activisten in 2005 en die inmiddels wereldwijde aanhang heeft. Het doel is om Israël ertoe te brengen de verplichtingen onder het internationaal recht na te komen en de Palestijnen het recht op zelfbeschikking te geven. Lees het tien-punts programma, hier. Dat betekent dat het begint met sancties en druk op Israelische ondernemingen die opereren in de bezette gebieden, gevolgd met acties tegen de ondernemingen die de bezetting ondersteunen en versterken. En in die lijn zijn artiesten die naar Israël komen om aandacht te vestigen op de bezetting welkom, maar niet die, die alleen op willen treden.

Niets anders heeft tot nu toe gewerkt. Massieve en massale internationale druk op Israël is de enige manier om ervoor te zorgen dat de volgende generatie Israeli’s en Palestijnen, inclusief mijn twee jongens – niet in een apartheidsregime opgroeien.

Tot hier Neve Gordon.
Voor zijn artikel in het geheel en in het engels: hier.

En nu de grap. Neve Gordon is professor aan de Ben-Goerion universiteit. Hij is niet de enige Israëlische academicus die oproept om Israël te boycotten, voor hem waren dat al Tanya Reinhart, die naar de VS emigreerde en daar overleed, en Ilan Pappe, die uitgeweken is naar Engeland. Veel academici die zo’n oproep durven te steunen binnen Israël zelf zul je niet vinden. Pappe vertelde dat toen hij er nog werkte elke collega die een keer gezien werd terwijl hij koffie met Pappe dronk op het matje geroepen werd – en dat het niet meer te doen was.

En nu is er een joodse groep in Los Angeles zo kwaad op Gordon, dat ze overwegen om hun donaties aan de Ben-Gurion universiteit op te schorten. Wat exact is waar Gordon om vroeg!

Dus dit zou wel eens de beste strategie kunnen zijn voor de BDS-beweging: laat alle linkse academici aan de universiteiten (hoeveel zijn dat er?) oproepen tot een boycot, en boze joden zullen hun donaties intrekken – zegt Jerry Haber, de ‘Magnes Zionist”.
Hier.

De link naar de Global BDS movement, hier.
En voor Nederland naar het Palestina Komitee hier.