De Engelse vakbonden hebben voor de boycot van Israëlische bedrijven gekozen. De “BDS beweging” begint momentum te krijgen. Hier. En hier.

Ik kijk wel eens jaloers naar Engeland, waar de beweging tegen Israëls apartheid zoveel sterker is dan hier: daar kun je voor een stevige petitie zo een indrukwekkende lijst van academici vinden die het willen ondertekenen, daar heb je de Guardian die erg veel dapperder en beter geïnformeerd is dan, zeg, onze Volkskrant. Daar zijn de demonstraties voor de Palestijnen groter. Ik had er nog niet zo over nagedacht hoe dat kwam. Dit is een idee: in Nederland leeft nog erg veel schuldgevoel tegenover de joden (en terecht!) dat vaak vertaald wordt als kritiekloze steun voor Israël. (En waar je Israël volgens mij niet mee helpt, maar dat is een ander punt.) Maar in Engeland voelen ze zich, historisch gezien, veel minder schuldig tegenover de joden – Britse joden werden niet weggehaald, de bevolking is niet medeplichtig geworden – maar nou weer wel over het Britse verraad aan de Palestijnen. Als koloniale mogendheid, voor 1949 in Palestina tussen de Arabische bevolking en de nieuw gearriveerde zionisten staand, koos Engeland vooral voor de zionisten. Ondanks het feit dat ze eens zelfbeschikkingsrecht en onafhankelijkheid aan de Palestijnen hadden beloofd. Engeland trok zich, toen ze klem zaten en er geen heil meer te verwachten was, terug uit Palestina, en liet de zaak over aan de VN en aan de plaatselijke krachtsmeting, die zoals we weten gewonnen werd door de zionisten. De vraag is – ik ben de laatste tijd veel in de geschiedenis gedoken – of de zionisten het zonder de steun van de Britten wel hadden gered.

Interessante kwestie, hoe in landen een soort collectief gevoel kan ontstaan over wat je nog goed te maken hebt, vaak zonder dat iedereen zich daarvan bewust is.

En hier , opmerkelijk: een joods blad dat een artikel publiceert over de BDS-beweging.