Algemene beschouwingen: een zitting van tien tot tien, waar in principe alle ministers plus stassen bij aanwezig moeten zijn, al heeft alleen Balkenende wat te doen. Een dag voor de helft bestaande uit ritueel, en erg, erg veel handen geven. Alle senatoren geven alle ministers een hand, en ook nog de voorzitter en de griffiers, en dan na de verkiezingen van de eerste en de tweede vicevoorzitter die ook nog eens een keer.

De ministers maken er het beste van. Omdat de tafel voor de bewindslieden te klein is voor de hele ploeg moeten de laatkomers en de stassen uren op een stoeltje zitten zelfs zonder een steuntje voor hun ellebogen, zoals ik die als kamerlid bij al die lange uren gelukkig wel heb. Ik daarentegen mag geen koffie drinken in mijn bankje, ik denk dat ze bang zijn dat we dan gaan picknicken, en flessen rose en kouwe kip, dat staat natuurlijk slordig. De ministers en stassen krijgen hun kopjes en glaasjes gebracht, en af en toe ontsnappen ze even.

We hadden tussen de beschouwingen door nog even een ander ritueel klusje: de verkiezing van de eerste en tweede ondervoorzitter, nu onze nieuwe voorzitter Renee van der Linden vorige week al gekozen was, en ons tracteerde op een wagonlading vlaaien. Ik had het hem al gezegd, bij de felicitaties vorige week, dat ik wel hoopte dat hij niet ging bezuinigen op de bitterballen – de voorzitter die afscheid nam, Yvonne Timmerman-Buck liet ons altijd erg goed verzorgen. Bij overwerk altijd een aangeboden diner. Na die vlaaien had ik er helemaal vertrouwen in.

Dat de verkiezingen voornamelijk bestonden uit ritueel had een reden: er was voor elke functie maar een kandidaat, Heleen Dupuis en Klaas de Vries. Toch mocht de voorzitter niet zeggen jongens we weten het al, zullen we deze overslaan? Dus ging alles volgens de voorschriften, speech van de kandidaten, iemand nog vragen, nee, dan stembriefjes rondgedeeld, iedereen zet daarop de naam van de kandidaat, briefjes opgehaald in een soort urn, en dan het tellen. Dat gebeurt aan een tafeltje, en ik had dienst, en mocht op een vel papier met potlood turven: Heleen Dupuis, mevrouw Dupuis, professor Dupuis, Dupuis, blanco, Heleen Dupuis. 62 voor en 2 blanco. Bloemen, en dan feliciteren en vervolgens nog eens Klaas. Doodmoe van deze zware taak ging ik weer in mijn bankje zitten voor het verhaal van Balkenende en alle interpellaties.

Tien uur ’s avonds waren we klaar. Buiten stonden de journalisten te wachten in de hoop nog een minister te vangen over de AOW.

Het ging ook nog ergens over, hoor, maar de gedegen speech van Tiny Kox stond er gisteren al op, hier.