(Foto hoort niet bij het verhaal)

Anderhalf miljoen mensen die in Gaza onder bezetting leven. Kunnen we ons dat voorstellen? Dat is anderhalf miljoen maal één mens. Anderhalf miljoen maal één verhaal. En dan die op de Westoever nog. Een serie. Aflevering 1.

Qassem al-Masri is 25 jaar, hij is Israelisch staatsburger, net als zijn moeder, maar woont al enige tijd in Berlijn, samen met drie andere broers, die voor arts studeren of dat al zijn. Zijn ouders kozen ervoor geen eigen huis te bouwen, maar er liever er voor te zorgen dat al hun kinderen, ook de meisjes, gingen studeren. Medicijnen voor de jongens en rechten voor de meisjes.

Qassems ouders hebben verschillende identiteitspapieren, in 1948 werd de grote familie verdeeld, doordat een deel naar Gaza vluchtte en een deel bleef. Qassems moeder komt uit Lod, dat in Israël ligt, en heeft Israelisch staatsburgerschap. En zijn vader kwam uit Beit Hanoun, in Gaza, waar hij vluchtelingenstatus heeft. Ze ontmoetten elkaar in de jaren zeventig, een paar jaar na de bezetting toen de grenzen nog open waren, en de families uit Gaza en Israël elkaar weer op konden zoeken, en ze trouwden. Ze horen bij de duizenden gezinnen die ‘gemengd’ zijn, de ene partner met Israelisch staatsburgerschap, de andere uit de bezette gebieden. Na 1991 voerde Israël de pasjeswetten in, die het onmogelijk maakte voor familieleden die niet bij elkaar woonden om elkaar zonder vergunning op te zoeken. En na 1994 werd het mensen met een Israëlisch staatsburgerschap praktisch verboden om nog Gaza binnen te komen en het verkrijgen van een toegangsvergunning een slopende bureaucratische affaire. En met de blokkade zijn de regels nog verder aangescherpt.

Qassems vader is ziek, hij heeft een leverziekte en ligt vaak in het ziekenhuis. Hij voelt zich vaak beroerd, maar ja, iedereen in Gaza voelt zich vaak beroerd. Zijn zoon heeft hem al zeven jaar niet kunnen zien. Een paar weken geleden reisde Qassem naar Israël om van daar uit te proberen om een vergunning te krijgen om Gaza in te mogen om zijn vader te bezoeken. Dat ging niet door. De woordvoerder van het leger gaf geen permissie, dat mag alleen in uitzonderlijke gevallen: soms bij een bruiloft of begrafenis, en soms als iemand op sterven ligt. Vader en zoon waren dertig kilometer van elkaar verwijderd, maar konden elkaar alleen spreken over de telefoon. Qassem reisde weer terug naar Duitsland. Jammer, zei de vader, dat ik niet op sterven lig, dan had ik mijn zoon kunnen zien.

Verhaal van Amira Hass. Hier (English).