(foto hoort niet bij het verhaal)

Anderhalf miljoen mensen die in Gaza onder bezetting leven. Kunnen we ons dat voorstellen? Dat is anderhalf miljoen maal één mens. Anderhalf miljoen maal één verhaal. En dan die op de Westoever nog. Een serie. Aflevering 2.

Verhaal van Ulrike Putz, Der Spiegel, English, hier

May is door de tunnel gekropen, met haar ogen dicht vanwege het zand dat dat van het plafond naar beneden viel. Aan de andere kant zat haar verloofde Mohammed een uur lang in spanning op haar te wachten, tot ze onder het zand aan de andere kant in zijn armen tuimelde. Ik was geschokt hoe ze er uit zag en wat ik haar had laten doen.

Het is gevaarlijk in de tunnels, soms stort er een in, soms gooien de Egyptenaren gasgranaten naar beneden, en dan stikt er iemand. Er zijn al tientallen mensen in de tunnels dood gegaan. Mohammed had meer dan duizend euro moeten betalen om haar door de tunnel te laten smokkelen. En hij had haar gewaarschuwd, het is gevaarlijk, en het leven in Gaza is niet makkelijk. Ze kwam toch.

Mo en Mays verhaal begint drie maanden geleden, toen de families bij elkaar zaten, de ene helft van de familie in Nusreirat kamp in Gaza, de andere helft op de Westoever. Ze communiceerden met elkaar via hun kostbaarste bezit: een computer met webcam. Die ene keer was het Mo die de muis bediende en May aan de andere kant vroeg waarom hij zo rood zag. Ze wist het wel, want haar familie leek het een goed idee als zei met Mo zou trouwen, en dit was de eerste keer dat ze met elkaar zouden praten. Mo was heel erg verlegen. Toen namen de vaders het gesprek over. Willen jullie met elkaar trouwen? Ja, zeiden ze alletwee, en ze glimlachten naar elkaar via de webcam. De familie juichte.

In de weken erna werden ze verliefd, wat niet altijd gebeurt wanneer families hun kinderen met elkaar wilden laten trouwen. Ze belden en mailden en zagen elkaar via de webcam, het werd een ware virtuele romance. Maar toen. Vijf keer vroeg Mo een vergunning om bijn zijn aanstaande vrouw op de Westoever te gaan wonen. Dat werd vijf keer afgewezen. Er was geen enkele andere manier waarop ze met elkaar konden trouwen en ook met elkaar konden wonen, dan dat May illegaal naar Gaza zou komen.

May en haar moeder reisden eerst van de Westoever naar Jordanie, en vandaaruit reisden ze naar Egypte. Vier dagen reizen voor wat normaal met de auto een half uur reizen zou zijn geweest. Bij de Egyptische grens nam May afscheid van haar moeder, wetend dat het niet waarschijnlijk zou zijn dat ze elkaar weer zouden zien. Nu woont ze, getrouwd, met haar Mo op een klein kamertje in het huis van zijn ouders. Overdag worden de matrasjes opgestapeld, en daar zitten ze op. Meubilair heeft de familie niet behalve de tafel waar de tv op staat. Nu vinden ze dat nog niet erg, want ze zijn nog zo verliefd.

Maar ze hebben problemen. Mo heeft geen werk, want hij is van Fatah en in Gaza regeert Hamas en die geven hem geen baan. Hij moet leven van 25 dollar in de maand die hij van Fatah krijgt. En hij weet niet hoe hij de schuld moet afbetalen van de tocht door de tunnel en de bruiloft. En May mist haar moeder. En de levendigheid en vrijheid van Ramallah waar ze in een boetiek werkte. In Gaza is niets te doen. Ze had zich erg verheugd om voor het eerst van haar leven de zee te zien. Maar die is twintig minuten rijden verderop, en dat kost, met een taxi, een dollar. En die hebben ze niet over.