(English at the end)

Anneke naast me wist niet hoe ze het noemen moest, toen haar werd gevraagd waar ze heen ging. Een middag met Jan Andreae en Astrid Seriese, met ‘een programma waarin we jullie willen aanraken’. Astrid zong, Jan zong en sprak, er was een meditatieoefening en veel goede mensen, in de oude synagoge aan de Uilenburgerstraat. Mooie plek voor zoiets. En Hedy d’Ancona hield een kleine lezing om te beginnen. Heb ik nou zoveel geleerd, in al die jaren, vroeg ze zich af. Nou nee, je loopt toch elke keer weer met open ogen in diezelfde valkuilen, omdat ze er steeds weer een beetje anders uitzien dan de vorige.

Wat er aan de hand is met de wereld waarin we leven: dat 70% van de mensen tevreden is over het eigen leven, en eveneens 70% ontevreden is over hoe het met de wereld gaat. We worden benepener en benauwder, zei Hedy. We zijn met z’n allen een stelletje provincialen geworden. Graaien en grabbelen. Overal recht op hebben maar niet zoveel terug willen doen. “Ik ben in orde en jullie niet”.

Toen d’Ancona nog minister was was er maar één man om last van te hebben zei ze: Janmaat. Nu is er een breed scala aanhang voor dat soort rechts. Maar wacht even. Juist dat maakt ook dat er een nieuw scala aan de andere kant ontstaat: dit is ook een voedingsbodem voor de wereldverbeteraars die het niet aan kunnen zien en die niet opgeven. ‘Ik dacht, ik ga eens na met hoeveel wereldverbeteraars ik de laatste week kontakt had’, zei Hedy, en noemt ze op: iemand die scholen bouwt in Mali, iemand die zich druk maakt over die malle fietsenonderdoorgang van het Rijksmuseum, iemand van Een Ander Joods Geluid die een brief wil sturen naar Verhagen, en dan Van Agt, natuurlijk, die op zijn leeftijd opkomt voor de Palestijnen. En meer.

Na Hedy legde ik mijn aantekeningenboekje neer, om alleen nog maar te luisteren. Ik onthield iets van dat we moeten kiezen tussen veranderen of kapot gaan. En de vraag voor al die wereldverbeteraars in de zaal, of we nog een beetje in balans waren. Ai. Nou niet geweldig, nee. Nou geloof ik niet in balans, bloemkolen zijn in balans, geheel in vrede met zichzelf, die hoeven niks behalve bloemkool wezen, hartstikke Zen maar ik ben geen bloemkool en word voortgedreven door ongenoegen – waar anders door. Woede, om onrecht en blinde mensen die dat niet willen zien of denken dat het hen niet aangaat. Maar een beetje meer in evenwicht zou geen kwaad kunnen. Dus daar weer over nadenken, en net als Hedy leer ik het nooit helemaal en moet het elke keer weer opnieuw veroveren, beetje vaker nee zeggen, beetje vaker niet thuis geven, beetje vaker iets doen dat gewoon goed voor mij is zodat ik weer verder kan. Beetje meer dingen doen die goed zijn voor de ziel en weer moed geven. Zoiets.

Astrid zong prachtig, de mannen, Sebastiaan Koolhoven en Wim Essed speelden er mooi bij, en er waren goede mensen na afloop. Goed voor de ziel en om de moed er in te houden.

(Jan Andreae, well known to our Palestinian friends offered a sunday afternoon for friends and colleagues, with music (he sang as you know he can, with Astrid Seriese) we had a mediation exercise, he talked to us, about keeping in balance: (I’m good in teaching about it but not so good in keeping in balance myself) and Mrs. Hedy D’Ancona, the lady in the middle, who is a former minister of the Netherlands and also linked with “Another Jewish Voice”, meaning Jews who are critical of Israel, made a beautiful speech, about not losing courage that we can change the world for the better. )