Een enorm contrast: net waren we nog in de smalle stegen van Balata vluchtelingenkamp, even later zijn we op de gloednieuwe campus van de An-Najah universiteit van Nablus. Enorm. Betaald door rijke Palestijnen in het buitenland, en met Europees en Arabisch geld. Honderden jonge mensen zitten, lopen, zitten in klaslokalen en in de kantine.

We worden ontvangen door een delegatie van studenten die er zichtbaar plezier in hebben om op ons hun Engels uit te proberen en die trots zijn op hun universiteit.

Nog meer om trots op te zijn: ze hebben een sport stadion, en daar speelt net een soccer wedstrijd tussen een Chileense en een Palestijnse ploeg. De Palestijnen winnen. Er wordt uitbundig gejuicht, ook door de meiden.

In de kantine, waar Arabische pop speelt, kijk ik naar al die jongeren. Dit is een nieuwe generatie die van huis uit niet gewend zijn dat jonge mannen en vrouwen vrij met elkaar kunnen verkeren zonder toezicht van hun familie. Ik zie hoe zorgvuldig de meiden zijn gekleed, sommige hebben veel werk gemaakt van hun make-up en hun sjaaltjes, of, heel modern, een muts. Maar veel van de jongens hebben ook een uur voor de spiegel gestaan om hun haar met gel in de juiste hippe stekeltjes te krijgen. Ik zie hoe de jongens flaneren, vaak hand in hand of met de armen over elkaars schouders, en doen alsof ze niet naar de meiden kijken, die op hun beurt ook opvallend bezig zijn om zogenaamd niet te merken hoe ze bekeken worden. Een enkel dapper stelletje zit samen aan een tafeltje, maar verder is het nog een moderne versie van het dorpsplein.

Ik spreek tijdens onze lunch met een van de docenten, Saed Abu-Hijleh, die zichtbaar geliefd is bij zijn studenten. Hij wil een nieuwe Palestijnse partij oprichten, een socialistische islamitische partij – hij is een aanhanger van de islamitische bevrijdingstheologie – interessant nu we bij Sabeel gehoord hebben over de christelijke Palestijnse bevrijdingstheologie. En volgens hem is er in de oorspronkelijke islam veel terug te vinden dat geheel past bij het socialisme: de bevrijding van slaven, de rechten voor de vrouwen, de soberheid en de plicht om zakat te betalen, de bijdrage voor de armen – precies dat wat ik onder andere uit het werk van Tariq Ramadan haalde. Ik besef weer eens hoe onterecht het is dat de islam zonder onderscheid naar stromingen te maken altijd maar automatisch als conservatief wordt gezien. We hebben veel te weinig tijd, en Saed belooft om het gesprek voort te zetten wanneer hij binnenkort in Amsterdam is. Dan neemt hij ons mee naar een van de begraafplaatsen in Nablus. Weer een verhaal.