Een van de begraafplaatsen van Nablus. Saed loopt naar een graf, bidt zachtjes, kust de steen. Hier ligt zijn moeder. Vermoord door Israël.

Het zijn niet alleen de verzetsstrijders die zijn gestorven, zijn moeder was een activiste, dat wel, maar een geweldloze, een vredesactiviste en een feministe, die opkwam voor vrouwenrechten en voor Palestina en werkte voor de armen. Zij zat te borduren op het balkon toen het doodseskader in een jeep voor het huis stopte en het vuur opende. Ze vuurden veertien kogels op haar af. Hij en zijn vader werden ook door de kogels geraakt, maar overleefden. Het verhaal over de moord op zijn moeder vertelt hij voor de camera, op de website die in haar nagedachtenis is gemaakt: hier (English) Shaden heette ze. Waarom ze werd vermoord is nooit opgehelderd.

Zittend om haar graf vertelt Saed over zijn visie op de Israëlische bezetting: zestien jaar ‘vredesproces’ en die bitch Clinton durft ons te zeggen dat we door moeten gaan met praten, terwijl ze niet eens in staat zijn om de uitbreiding van de nederzettingen stop te zetten. Ondertussen gaan de kolonisten hun gang en roven en doden, ze komen naar onze stad om ons te doden, en dat noemen ze zelfverdediging, en als wij ons proberen te verweren zijn wij de terroristen. Er komen geen twee staten. Er komt geen Palestijnse staat. Het kan niet meer. De enige oplossing die er nog is is één staat.

We lopen door de begraafplaats. Die met de zwarte letters er op, dat zijn de gewone doden. Die met letters in de kleuren van de Palestijnse vlag, dat zijn de mensen die zijn gestorven in de strijd, de martelaren. Bij het graf van een jonge man staan twee van zijn zusters die het graf schoon komen poetsen en bloemen leggen.

Er is ook nog een groot graf, hier liggen acht mensen van een familie begraven, en een ongeboren kind. Grootvader, vader, moeder, twee zussen, kinderen. De moeder was zwanger. Ze waren thuis toen de bulldozer kwam, die hun huis verwoestte voordat ze de kans hadden om weg te komen. Het huis stortte boven hen in. Vijf dagen lagen hun lichamen onder het puin voor de mensen de toestemming kregen om hen te bergen. Twee oude mensen, zeventig en tachtig, werden levend onder het puin vandaan gehaald waar ze al die tijd bij de lijken hadden gelegen. De familieleden zijn samen begraven. Op een gedenksteen staat: Never forgive, never forget, en hun namen: Samir Omar Shu’bi, Omar Mohamad Shu’bi, Aber Omar Shu’bi, Fatema Omar Shu’bi, Abdulla Samir Shu’bi, Nabila Ghanem Shu’bi and infant, Azzam Samir Shu’bi, Anas Samir Shu’bi.
Mogen ze rusten in vrede.