De afgelopen dagen veel tijd besteed aan mijn weblog – het stuk over de gay movement in Israël, de verhalen van mijn bezoek aan de Westoever – er liggen nog steeds een paar onaffe stukken, over Ramallah, over de oude stad van Nablus – vandaag moet ik dringend ander werk doen. Ondertussen liet ik veel andere zaken schieten, zoals het bezoek van Lieberman aan Verhagen. Gelukkig zijn daar nog andere blogs die opgepikt hebben wat ik liet liggen, zoals een van mijn favorieten: buurman Pessoptimist. Citaat:
De complimenten die Verhagen (en in zekere zin Van Genugten ook) vandaag van Lieberman ontvangt zijn dus in feite omdat hij iets gedaan heeft dat indruist tegen de mensenrechten. Het is vergelijkbaar met een minister van Integratie die een compliment zou krijgen van Geert Wilders. Ook dan zou je dan mogen concluderen dat die minister het misschien niet helemaal goed heeft gedaan. (Wilders, ik haal hem er niet zomaar bij, is trouwens een bewonderaar van Lieberman, zoals hij meer dan eens heeft laten blijken. Diens Arabierenhaat en radicale oplossingen om van de Arabieren in Israël af te komen zijn hem uit het hart gegrepen).
En dat is – maar dit terzijde – misschien nog een extra reden waarom Verhagen niet blij zou moeten zijn dat hij Lieberman ontvangt. De man is namelijk een voormalige aanhanger van de terroristische Kach-partij en een ordinaire racist. Mensen als wijlen Jörg Haider of Jean-Marie Le Pen zou Verhagen waarschijnlijk nooit binnen hebben gelaten, maar Lieberman dus wel. Waarom? Zijn ze er bij het CDA nog niet helemaal aan gewend dat ook Joden racisten kunnen zijn en soms niet onderdoen voor de ergsten in die categorie?
En het CIDI dat een besloten avond met Lieberman organiseert, hoe zit het daarmee? Kunnen ze dat rijmen met hun uitgesproken anti-discriminatie standpunten en hun belangstelling voor een dialoog met bijvoorbeeld Marokkanen? Het lijkt me dat ze nu dan toch heel wat uit te leggen hebben.
P.S. Misschien zou het leuk zijn als Verhagen bij een volgende lezing ook een keer uitlegt wat hij bedoelt met ‘het vredesproces’ dat door voor het Goldstone-rapport te stemmen misschien schade had kunnen oplopen. Is er een vredesproces?? Waar? Heb ik iets gemist?
Voor meer, ook over nog meer afgezaagde olijfbomen, en over praten met Hamas: hier.
Of een heel ander onderwerp: wat is een ‘debat’, en is dat nuttig? Buurvrouw Claar schrijft erover, en maakt duidelijk waarom je mij niet tegen zult komen in programma’s en panels waarin de lol is om twee tegenstanders met elkaar in de clinch te laten gaan:
Debatteren is hot. Debatteren is spannend. Zet een voor- en tegenstander tegenover elkaar, liefst twee mensen die zich wat standpunt betreft zo ver mogelijk uit elkaars gezichtsveld bevinden, laat ze beiden alle al dan niet vuile trucs en argumenten uit de kast halen, zet er publiek bij en je hebt een geweldige avond. Debatteren, bekvechten, woordenstrijd: het draait maar om één ding. Wie gaat er winnen? Er is geen krant of achtergrondprogramma dat zich niet van dit format bedient. Het debat bedient de behoeften van de gepolariseerde samenleving voortreffelijk. Afgelopen week in Pauw&Witteman, ik berichtte er al over: Freek de Jonge in de ring tegen Ronald Sörensen. Het stuk vlees dat in de ring werd gegooid: het woord ‘demoniseren’. Uitslag: 0 – 0. Kwamen ze nader tot elkaar? Nauwelijks. Schiet je daar als kijker iets mee op? Nee, maar de kijker vraagt zich ook allang niet meer af of hij of de samenleving er iets mee opschiet. De kijker wordt slechts verleid tot het bevestigd zien van zijn eigen standpunt. Een debat gaat over winnen en ook de kijker wil winnen.
Meer?
Hier.
Ik ga mijn werkjes doen.
Hoi Anja,
Twee dingen die ik vandaag zag langskomen:
[1]
Aardig interview van Alex Burghoorn in de Volkskrant met Shlomo Sand (eigenlijk: Zand), over zijn boek ‘The Invention of the Jewish People’.
Het boek is vorig jaar oktober in het hebreeuws verschenen onder de titel: ‘Wanneer en hoe is het joodse volk uitgevonden?’ (Matai ve’ech humtsa ha-am ha-jehudi?). Het schijnt enigszins te leunen op:
The Bible Unearthed
By Israel Finkelstein, Neil Asher Silberman
In dit boek wordt het bijbelse verhaal aan de tand gevoeld en vervolgens nagetrokken waar de verschillende joodse groepen in de loop van de geschiedenis allemaal vandaan zijn gekomen.
Hierover werd 100 jaar geleden ook al gediscussieerd, dus ik zie het nieuwe nog niet zo.
Bij Burghoorn viel me op dat hij kennelijk niet weet dat er in de 19e en 20e eeuw in de Duits-joodse gemeenschap een zeer, zeer heftige discussie heeft gewoed over de vraag: vormen de joden nu een religieuze gemeenschap, of een volk dan wel ras? (Ras was in die tijd nog geen besmet woord.)
Het antwoord op die vraag bepaalt natuurlijk hoe men in de wereld staat, welke taken men zichzelf stelt en wat men van de gemeenschap verwacht.
Wie voor het zelfbeeld als religieuze gemeenschap kiest, ziet een toekomst gloren met joods maatschappelijk werk, emancipatie, integratie, eventueel modernisering van het religieuze leven (Reformjudentum, wel of geen orgel in de synagoge), enz.
Wie het jodendom als een volk ziet, zal eerder gaan denken in termen van nationalisme, ethniciteit, natie, een joods land voor een joods volk, zelfbeschikkingsrecht, enz.
Niets van dit alles bij Burghoorn. Of het bij Sand beter is, weet ik niet, want ik moet zijn boek nog kopen.
[2]
Ilan Pappe silenced in Munich
12-nov-2009
door Sarah Stricker
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3804084,00.html
Anti-Zionist historian Prof. Ilan Pappe, one of the most important “New Historians”, was scheduled to speak last weekend at the Pedagogical Institute of Munich. But a letter received from the “Israeli-German association of Munich”, claiming that Pappe’s lecture would turn into “an anti-Israeli propaganda show,” led the Munich Municipality to reconsider the event.
[…]
Prof. Pappe wrote an open letter to the mayor, stating that “in the 1930s my father, a German Jew, was silenced in a similar manner, and I am saddened to discover the same censorship in 2009.”
Persoonlijk houd ik niet van dat etiket “anti-zionist”, dat Pappe weer eens kreeg opgeplakt. Het is banaal en manipuleert de lezer, in plaats van hem te informeren. Maar ja, journalisten en etiketten plakken, wanneer leren ze het af? Nooit.
Ernesto
Ik heb het boek van Sand wel gelezen, Ernst, en hij besteedt uitgebreid aandacht aan het ‘rassendenken’ dat destijds in Duitsland heerste, inclusief de manier waarop het Duitse denken van ‘bloed en bodem’ een onderdeel is geworden van het zionisme. Ik kan je zijn boek aanraden, het is waar dat veel van wat hij zegt in principe al bekend was of kon zijn – zelfs Ben Goerion hing eens de gedachte aan dat de Palestijnen van nu genetisch gezien waarschijnlijk meer de nazaten zijn van de joden van destijds dan de joden uit Europa – maar veel van die inzichten en theorieën zijn weer onder het tapijt geveegd. Sand gaat dat allemaal heel grondig na, en heeft een paar interessante conclusies.
Ik had het op mijn weblog hier al over Sand, en je kunt meer over hem vinden op zijn eigen weblog, hier.
En over Pappe, die schaart zichzelf onder de Israeli’s die bewust geen zionist meer zijn. Nu is het voor mij ook duidelijk dat je zijn vak en zijn denkwereld niet kunt verengen tot ‘anti-zionistisch’, maar het maakt er wel een deel van uit. Het etiket heeft dus wel een grond.