(Tof Thissen in de EK in gesprek met collega Tineke Strik)
Als vervolg op de documentaire van Marcel van Dam, De onrendabelen, is er morgenavond om 20.50 een discussie op Nederland 2, onder de titel “Eigen schuld, dikke bult”.
Voorproefje: collega senator Tof Thissen van GroenLinks, deelnemer aan het debat vanwege zijn grote deskundigheid, hier op Joop.
Citaat:
Ieder mens wil van betekenis zijn, elk mens wil meedoen en zijn eigen geld verdienen.
Maar er zijn twee hoofdoorzaken waardoor mensen die niet voor 100% kunnen presteren of produceren het in concurrentie voortdurend afleggen tegen mensen die wel op topniveau mee kunnen: vanuit de verzorgingsstaat benaderen we mensen vanuit de systemen en regels en de voorschriften en niet vanuit de vraag wat mensen nodig hebben om weer mee te kunnen doen. Met andere woorden: wat heb jij nodig om jezelf te ontwikkelen, om te worden wie je wilt of kunt zijn. Wij benaderen liever mensen vanuit de rechtmatigheid van het gebruik van de regeling dan vanuit de vraag van hun emancipatie.
En ten tweede: we hebben een samenleving die in toenemende mate mensen uitsluit die niet mee kunnen. ondanks alle motto’s ‘Iedereen is nodig’ en ‘elk mens doet mee’ geldt dit blijkbaar niet als je een handicap hebt of een beperking en niet voor de volle 100% kunt meedoen aan de arbeidsmarkt. Die stelt overigens steeds hogere eisen aan mensen. Mensen moeten zich aanpassen aan de eisen van de arbeidsmarkt en dus vallen mensen af die niet naar vol vermogen mee kunnen doen. Onze huidige arbeidsmarkt sluit mensen uit. Ik maak vaak de vergelijking met de sport. Naast de topsport heb je ook breedtesport waarin elk mens naar vermogen kan meedoen. Zo’n arbeidsmarkt zou ik hartstochtelijk willen. Omdat meer mensen mee kunnen doen en niet afhankelijk blijven in een vaak uitzichtsloos en steeds kleiner wordend bestaan in een uitkering. Want nogmaals: elk mens wil van betekenis zijn.
Mooi citaat. Alleen die eerste zin. Uiteen geknipt: “Ieder mens wil van betekenis zijn”, “Elk mens wil meedoen”, “En zijn eigen geld verdienen.”
“Ieder mens wil van betekenis zijn.” Ieder mens wil zich verdienstelijk maken voor haar of zijn medemens, een sociale impuls, en zelfs “Elk mens wil meedoen.” Ik geloof met Tof Thissen dat dat zo is. Maar dan: “En zijn eigen geld verdienen.” Ieder wil zich verdienstelijk maken voor de ander én de vruchten van zijn eigen arbeid plukken. Is dit niet de crux van het probleem van denken in “onrendabelen” en “eigen schuld dikke bult”?
Tof Thissen definieert emancipatie als “jezelf … ontwikkelen, om te worden wie je wilt of kunt zijn.” En is emancipatie niet verworden tot het streven naar de kleinst mogelijke economische eenheden, “zijn eigen geld verdienen”?
Zou dat streven naar kleinst mogelijke economische eenheden gestoeld kunnen zijn op wantrouwen, ik wil niet van jou afhankelijk zijn, ondanks dat ik voor jou werk? En is dat niet het zelfde wantrouwen op grond waarvan steeds hogere eisen aan mensen gesteld worden?
Groet,
En hoe zou die arbeidsmarkt eruit moeten zien, vooropgesteld dat niet iedereen in melkertbanen of bij de overheid ondergebracht kan worden en bedrijven concurrend moeten zijn ? Ik ben daar erg benieuwd naar.
Aan wie stel je de vraag, Peter? Tof Thissen heeft het over een arbeidsmarkt die mensen niet uitsluit, maar hij heeft de posting niet geplaatst.
Graag wil ik wel een klein beetje antwoorden. Een concurrerend bedrijfsleven waar jij van uit gaat, leidt tot kapitaalvernietiging, omdat bedrijven die minder goedkoop produceren failliet gaan, en is alleen daarom al niet duurzaam. In een duurzaam bedrijfsleven zou je kunnen werken met contracten tussen producenten, detaillisten, consumenten en wie er verder bij betrokken zijn. Contracten waarin op basis van ieders behoeften en eisen van duurzaamheid garanties worden vastgesteld, waardoor de betrokken partijen verantwoordelijkheden naar elkaar toe hebben. In dergelijke associaties kun je afspreken dat mensen naar vermogen kunnen deelnemen, zoals Tof Thissen zo “hartstochtelijk” wenst en ik ook. Je krijgt dan veel grotere economische eenheden dan de thans zo populaire één-persoons-eenheden.
Voorbeelden die in die richting gaan zijn de Fair Trade organisatie en de groente- en fruitabonnementen die je als consument bij natuurvoedingswinkels kunt afsluiten.
Groet,
Heb met veel interesse zowel het programma ‘de onrendabelen’ als ‘dikke bult, eigen schuld’ gevolgd. Mijn reactie is die van een ervaringsdeskundige: onrendabel op de arbeidsmarkt en afhankelijk van een WWB-uitkering. Wat mij opviel in de onrendabelen is dat het hier vooral ging om mensen die minder begaafd zijn. Wanneer je een bovengemiddeld IQ hebt, en testen wijzen uit dat je 80% kans hebt op reguliere instroom val je al snel buiten allerlei regelingen. Helaas heb ik een psychische aandoening en lukt het mij niet om regulier werk te behouden. Jarenlang heb ik, telkens weer, ingezet om het grip krijgen op mijn aandoening. Nu ben ik 48 jaar en zal de realiteit onder ogen moeten zien; ik mankeer iets waardoor er geen draagvlak is om 110% te kunnen functioneren op de arbeidsmarkt. De frustratie is groot want ik heb wel kwaliteiten en competenties, de inzet en motivatie, de ambitie om aan de slag te gaan. Ook veel frustratie zit ‘m in mijn financiële positie, een WWB-uitkering is een crime, elke euro die je aan de ene kant extra krijgt wordt weer ingehouden als zijnde ‘inkomen’.
Op dit moment ben ik bezig om aan te tonen dat regulier werken niet voor mij is weggelegd. De instanties werken wel mee maar waarschijnlijk komt het erop neer dat ik op de wachtlijst van WSW kom en dan onbetaald de gaten op mag vullen die professionals (moeten) laten liggen. Dus wanneer iemand mij een leuk (al dan niet gesubsidieerde) baan kan aanbieden…..
Groet,
ps. Ben al jaren actief in armoedewerkgroep in gemeente ‘s-Hertogenbosch.
#3
beste Bert , jij haalt inefficient en duurzaam door elkaar.Hoe dat systeem van jou moet werken,geen idee, maar een systeem van ordering van bovenaf, dat kennen we al en was in zijn algemeenheid vervuilender en inefficienter dan het meest verfoeide kapitalistische systeem waar dan ook. In de voormalige Oostbloklanden werd iedereen aan het werk gehouden, maar vraag niet hoe.
Grappig dat je die natuurvoedingswinkels noemt. Biologische produkten zijn peperduur, en dus voor mensen met een wat smallere beurs onbetaalbaar. Zoals te zien was deden de geportretteerden in Marcel van Dam’s documentaire hun boodschappen bij de Lidl, een supermarkt die concurreert louter op prijs, niet op kwaliteit. Was die Lidl er niet, dan hadden ze dus een nog groter probleem.
De hele economische ordening gebaseerd op contracten ? Merkwaardig en onwerkbaar, en als duurzaamheid een serieus criterium zou worden, dan kan eenieder zijn borst nog natmaken, want dan worden zelfs de meest primaire levensbehoeften factoren duurder en daar is die groep “onrendabelen” ook niet echt mee geholpen.