Vandaag, een jaar geleden. Het drong niet meteen tot me door hoe erg het was. Gaza werd al jaren geteisterd door Israëlische aanvallen, na de zogenaamde ‘ontruiming’ in 2005 was het goed raak, want nu kon het Israëlische leger de Gazastrook bombarderen zonder dat de kolonisten gevaar liepen, want die waren inmiddels geëvacueerd. De operaties kregen lieflijke namen als Zomerregen en Herfstwolken. De realiteit was dat er ook in de jaren tussen 2005 en de grootscheepse aanval onder de naam Gegoten Lood duizenden doden vielen in Gaza. Al jaren was er sprake van een moordende blokkade, die de bevolking nog verder in de armoede en de afhankelijkheid dreef.

Maar dit, was al snel duidelijk, werd nog erger. De aanval begon op 27 december 2008, op een passend gekozen tijd: precies terwijl alle schoolkinderen op straat waren. In de eerste drie minuten vlogen 64 gevechtsvliegtuigen boven Gaza en bombardeerden 50 doelen. Op de eerste dag vielen er 238 doden, vooral door een voltreffer op de binnenplaats van een politiebureau waar nieuwe recruten net hun diplomering vierden. Ik zag de kermende en biddende mannen tussen hun stervende of al dode collega’s. Mijn maag draaide zich om. Was dit nog maar in de verte in verhouding met de raketten die waren afgeschoten? Dat was het niet. Had Israël geen andere manier gehad om die raketten te stoppen? Wel degelijk.

Dagen zat ik aan de tv en mijn pc gekluisterd, in gefrustreerde, machteloze woede. Wat ik tenminste kon doen, het nieuws doorgeven, de foto’s en filmpjes die bleven komen, de woedende artikelen van de goede mensen, die net als ik nauwelijks meer wisten wat ze met hun woede moesten doen, behalve protesteren, zo luid als ze konden. In die dagen steeg het aantal bezoekers op mijn weblog tot zesduizend per dag, een keer waren het er negenduizend. In Januari bezochten 60.000 verschillende mensen dit weblog. Het gaf me in ieder geval het gevoel dat ik niet in mijn eentje slapeloos naar Al Jazeera zat te kijken.

Op 18 januari, vlak voor de beëdiging van Obama, trok het leger zich weer terug. De oogst: 1417 Palestijnen dood, waarvan het merendeel burgers. Pas in februari konden wij van Stichting Kifaia Gaza weer in. Zie de links naar de verslagen hieronder, en de foto’s van de verwoesting die we aantroffen.

Wat is er sindsdien gebeurd? Voor de mensen in Gaza: heel weinig. De blokkade werd ook na de aanval voortgezet, wat onder andere inhield dat alleen de allernoodzakelijkste levensmiddelen werden toegelaten. Niemand ging nog dood van de honger, maar een aanzienlijk deel van de kinderen is ondervoed, heeft groeistoornissen, heeft bloedarmoede, en doet het dankzij traumatisering en ondervoeding slecht op school. Bouwmateriaal werd nauwelijks doorgelaten, zodat een deel van de dakloos geworden families nog steeds in tenten moeten leven. Er kwamen honderden nieuwe gehandicapten bij, en Gaza staat nu in de ranglijst van landen met een hoog percentage gehandicapten bovenaan. En het verhaal is nog niet afgelopen. Een jaar later blijkt Gaza door de wapens die zijn gebruikt, waaronder witte fosfor, ernstig vervuild met zware metalen. Gevolg: kanker, miskramen, en kinderen die geboren worden met afwijkingen. Zie hier en hier.

Dit is de gruwelijkheid, die veel mensen maar niet tot zich door willen laten dringen: volgens de Conventies van Genève hoort de burgerbevolking onder bezetting door de bezettende mogendheid worden beschermd. En dit is wat Israël doet: het sluit die bevolking hermetisch op in een groot getto waar geen ontsnappen aan is, en bombardeert ze vervolgens meedogenloos. Zelfs vluchten kon niet. En nog weet Israël het zo te verdraaien alsof zij de slachtoffers zijn die zich moeten verdedigen.

De wereld, dat wil zeggen, de westerse regeringen, hebben voornamelijk toegekeken en geen poot uitgestoken. Geen sancties, niks. Het lijkt erop alsof Israël er wederom mee wegkomt. Of toch niet helemaal. Ondanks de pogingen van Israël om de media uit Gaza weg te houden, en ondanks het weigeren van enige medewerking aan mensenrechtenorganisaties en de VN om onderzoek te kunnen doen hebben we de beelden gezien van een smerige slachtpartij, een aanval op de burgerbevolking van Gaza, die niet eens kon vluchten. De rapporten, van Human Rights Watch, van Amnesty International en anderen, en vooral het Goldstone rapport van de VN, liggen er. Het kan niet meer ontkend worden: er zijn oorlogsmisdaden gepleegd. En voor wie zoals ik de verwoesting van Gaza met eigen ogen heeft gezien: niemand kan ons meer wijsmaken dat Israël geprobeerd heeft om de burgerbevolking te ontzien. Integendeel: die burgerbevolking was het doelwit.

Hoe lang het moet duren voordat de feiten, die voor al zoveel mensen niet meer te verloochenen vallen, ook doordringen tot de regeringen die eindelijk doen wat ze moeten doen: het internationaal recht handhaven en Israël beoordelen volgens de normen die ze zelf hebben onderschreven – we weten het niet. De bevolking in Gaza lijdt. Ze zijn in de steek gelaten, ze kunnen tot op de dag van vandaag nergens heen om hun recht te krijgen.

Vandaag protesteren we, en we herdenken: al die mensen die stierven, terwijl de moordenaars nog ongestraft rondlopen.

Hier, de links naar de verlagen van het begin van dit jaar. Terug in Gaza, wat we aantroffen, hier en hier.
Huisbezoeken, hier.
Meer: hier.
De training die we deden, hier.

En in maart/april nog eens. Huisbezoeken, hier. En hier, de training.