Hoe maak je duidelijk wat bezetting is aan mensen die dat niet weten? Lastig. Het gaat zelden om fotogenieke veldslagen met veel bloed en slachtoffers, er zijn weinig dramatische hoogtepunten en als ze er zijn moet er maar net een fotograaf bij zijn. Bezetting voor Palestijnen is dag in dag uit weten dat je in je eigen land niet vrij bent.

In de rij staan voor gasflessen om op te koken. Je kinderen aan moeten moedigen hun studie af te maken terwijl je weet dat ze waarschijnlijk geen werk krijgen en ook niet weg kunnen. Bezetting is een eindeloze bureaucratie voor elke facet van je leven. Woon je in Gaza, heb je kanker, kun je in Gaza geen behandeling krijgen? Maandenlang is je familie bezig om je er uit te krijgen, je hebt een medische verklaring nodig ondertekend door een arts, de directeur van het ziekenhuis, dan moet je een verklaring hebben dat het ministerie bereid is te betalen – die verklaring moet uit Ramallah komen waar je zelf niet heen kunt, of je moet zelf geld genoeg hebben wat nog maar heel weinig mensen hebben, dan moet je een afspraak hebben met het ziekenhuis in Israël, vervolgens moet je een aanvraag doen om Gaza te mogen verlaten voor medische behandeling, de aanvraag wort doorgegeven naar het leger die het doorstuurt naar de Shin Beth, de veiligheidsdienst die bepaald of een doodzieke patiënt geen veiligheidsrisico is, en loop je de kans opgeroepen te worden voor ‘een gesprekje’ of je bereid bent om als informant voor Israël te werken, en vervolgens kun je toch nog afgewezen worden en moet je opnieuw beginnen. Of de vergunning komt door maar de afspraak met het ziekenhuis zijn verlopen: opnieuw beginnen. Of tegen de tijd dat de vergunning er is wordt besloten dat de medische verklaringen verouderd zijn: opnieuw beginnen. Soms komt er wel toestemming voor de patiënt, maar niet voor degene die als ondersteuning mee moet reizen. opnieuw beginnen. Het is al vaak voorgekomen dat de patiënt overleed voor de vergunning er was. Hoe vertel je dat aan iemand die niet weet wat bezetting betekent?

Hoe laat je de angst van ouders zien als hun kinderen naar school gaan, en je nooit weet wat ze onderweg kan gebeuren? Hoe troost je je kinderen die hebben meegemaakt dat vriendjes zijn omgekomen, die op de tv hebben gezien hoe er weer een kind is doodgeschoten, hoe lukt het je om jongens thuis te houden die haat hebben om groot te worden en hun angst overschreeuwen door stenen te gaan gooien naar soldaten? Hoe laat je de beklemming zien van tanks en soldaten zien in je straten, en de angst dat ’s nachts de deuren weer worden ingetrapt en alle mannen het huis worden uitgesleept? Hoe laat je de angst zien van moeders en vrouwen die niet weten wat er aan de hand is als een jonge man niet thuis komt?

Palestijnse fotograaf Nayef Hashlamoun laat iets zien van wat bezetting betekent in Hebron.
Het is een gevaarlijk vak geworden, er wordt niet toevallig vaak op fotografen geschoten, en ze worden regelmatig gearresteerd.
Hashlamoun werkt voor Reuters, en hij heeft onlangs een prijs gekregen van de Arab Youth Media Forum.
Hierbij een paar van zijn foto’s, en een link naar Electronic Intifada voor het verhaal. Hier.

(Nayef Hashlamoun)

De gegevens over de bezetting, en de bureaucratie ervan komen van het PCHR rapport, 23 Days of War, 928 Days of closure, hier.