(Emile Roemer op een personeelsuitje van de SP in 2007)
Ik had beloofd het meteen te laten weten wie het zou worden, maar het bericht kwam toen ik nog onderweg was – niet om vijf uur na de stemming in de fractie, maar veel eerder want er was maar één kandidaat. Als het Ronald van Raak was geweest dan had ik daar nog een leuk verhaal over kunnen houden, want daar zat ik vier jaar mee in de bankjes van de Eerste Kamer, maar Emile Roemer ken ik alleen van af en toe tegenkomen bij partijdingen. Een man die zichzelf nooit erg op de voorgrond heeft gezet, en die nu opeens meer dan levensgroot zichtbaar wordt als boegbeeld, wel iemand die weet wat hij doet, weet waar hij het over heeft, en het vertrouwen heeft van de fractie. Een vriendelijke man. En een die durft, kennelijk. We gaan het met belangstelling volgen, hoe hij het gaat doen.
Bij Pauw en de Witte Man (ik neem de term over van Petra Stienen) de vuurdoop, hij moet er nog aan wennen dat je in zo’n programma nooit de kans krijgt om een zin die langer dan vijf woorden is af te maken, maar hij liet zich niet van zijn stuk brengen. Hier Overgenomen van de Joop die het allemaal nauwgezet heeft gevolgd, het afscheid van Agnes en de komst van Emile.
Zo te zien, maar dat kan ook liggen aan de thematiek die in de studio aan de orde kwam, is de inzet nu vooral het ’terugwinnen’ van de stemmen die van SP naar PVV zijn gegaan. Dat is mooi, maar volgens mij hebben we nog wel meer te doen. Het vertrouwen winnen, bijvoorbeeld, van de mensen aan de andere kant, de migranten, die ook bij onze partij horen omdat we precies op de punten die er toe doen, onderwijs, wonen, banen, een programma hebben waar het merendeel van de migranten belang bij hebben, maar tot op heden hebben we niet voldoende gedaan om die bevolkingsgroepen aan ons te binden. Of dat in deze gepolariseerde samenleving nog samen gaat – zowel autochtoon als allochtoon Nederland op gemeenschappelijke belangen te verenigen, en of Roemer dat kan en wil, we zullen het zien. (Dit is wat ik daar een tijd geleden over schreef: het autochtonendilemma en links, hier)
(Links Emile, naast Tineke Slagter en Remi Poppe op een SP congres)
Op mij kan hij rekenen!!
Groet Gerrie
Ik meen dat ik hem daar hoorde zeggen dat de SP het ‘probleem’ op de kaart had gezet en kreeg de indruk dat hij daar nog steeds fier op was. Overigens vernam ik gisteren dat Prem lijsttrekker wil worden van de SP en dat lijkt me met betrekking tot de blanke mannen en hun problematiek binnen die partij heel geen gek idee.
Nou, Geert, het strekt wel tot aanbeveling dat je om te beginnen eerst lid bent van de partij, voordat je je opwerpt als leider. Emile Roemer zit al dertig jaar bij de partij. Kun je het je voorstellen dat een partij hun lot niet graag in handen zal leggen van iemand die nog op geen enkele manier heeft laten zien hoe hij daarbinnen funktioneert? Prem is een interessante solist, maar geen teamwerker, anders hadden wij hem allang leren kennen, en hoewel een beetje kleur wat mij betreft een aanbeveling is want de SP is nog veel te wit, geef ik hem geen schijn van kans. Zomaar binnen komen wandelen en roepen dat doe ik wel even, nee hoor. Die heeft geen idee dat de SP een club is van een geweldig netwerk van toegewijde mensen die in buurten en gemeenten al jarenlang het vuur uit de sloffen lopen, en die hun lot niet in handen gaan leggen van iemand die op een achternamiddag denkt, ach, geef het voorzitterschap maar aan mij. No way.
Diep in mijn hart ben ik eigenlijk zowel op politiek als op religieus terrein een anarchist. Zoals wel eens eerder gezegd,
“een Mennoniet zonder god”. Verder past de SP het beste bij mijn rood gedachten-goed. Wellicht zullen er zijn die zeggen: rood en anarchie passen niet bij elkaar, maar ik vind van wel.
Daarom, al zou de partij naar 2 zetels zakken, IK GA D’R VOOR!!!
Ik wens Emile Roemer alle goeds toe, kracht, succes en sterkte.
Ik moet nog veel aan Agnes denken. Ze was een kanjer, maar m.i. als fractie-voorzitter niet op haar plaats. Ik hoop dat ze in haar verdere leven de kans krijgt om zich met succes verder in te zetten voor onze zorg-behoeftigen, waar ze al zoveel voor gedaan heeft.
Jan.N
Ik had me als allochtone (maar blanke) man graag kandidaat gesteld, maar ik ben helaas/gelukkig geen Nederlander. Dus laat ik het over aan Emile. Op zijn achtergrond kan je rekenen, en een goede Brabander op de juiste plaats kan wonderen verrichten.
Het is misschien niet helemaal dezelfde functie, maar mag ik dan misschien vragen hoe u precies aan uw eerste kamer zetel gekomen bent, of mevrouw Quick-Schuijt?
Het is in de verste verte niet dezelfde functie, Geert.
Ik was al lid van de partij toen ik door de partij werd uitgenodigd voor de Eerste Kamer, maar nog niet zo lang. Het grote verschil tussen fractievoorzitter (en dus voornaamste woordvoerder en boegbeeld) van de partij en een functie in de EK, is dat het laatste een heel beperkte functie is. Part-time, je moet vooral wetten behandelen, en daarvoor is het erg goed een team te hebben van mensen met verschillende maatschappelijke ervaring en deskundigheden. Zoals het erg belangrijk is dat iemand Nanneke Quik-Schuijt juriste is, dat heb je bij wetten behandelen erg nodig. Ook zij is gevraagd. Onze fractievoorzitter, Tiny Kox, is een oude rot uit de partij, en hij leidt de ploeg vooral vanuit zijn politieke ervaring, die ik bijvoorbeeld veel minder heb.
Met mijn achtergrond zou ik nooit de pretentie hebben om fractievoorzitter te willen worden van de EK en al helemaal niet fractievoorzitter cq boegbeeld van de Tweede Kamer. Daarvoor moet je, net als Roemer, erg veel politieke ervaring en erg veel kennis van de partij hebben, en het vertrouwen hebben van de partij. Roemer is al dertig jaar in de partij actief. Het getuigt echt niet van politiek inzicht om je als buitenstaander kandidaat te willen stellen voor die functie.
Bij jouw aanhef ‘Hup Emile’ kreeg ik de associatie van een oud leerboek voor pianolessen, die al jaren staat te pronken op mijn oude piano.
“Ferm Aan’t Clavier Emile” staat er o.a. om de ‘Noten van den Vioolsleutel F A C E’ beter te kunnen onthouden…
Ik wens hem toe dat hij met een ferme, maar liefdevolle hand, de SP kan bezielen met zijn innerlijke kracht, die hij ongetwijfeld bezit, en al heeft getoond.
Mogen we als trouwe achterban weten WIE U en Quick-Schuijt voor de Eerste Kamer heeft gevraagd?
Sterkte Emile, en inderdaad: “hij moet er nog aan wennen dat je in zo’n programma nooit de kans krijgt om een zin die langer dan vijf woorden is af te maken”. Behalve Geert W., want als die het woord krijgt dondert hij over alle fatsoensnormen heen en overschreeuwt alles. Jan Marijnissen bood een sterk weerwerk, en Alexander Pechtold begint er ook grip op te krijgen.
Jammer voor Agnes, een bevlogen en integer mens, maar zij zal in het Haagse emotionele geweld gemakkelijker op te volgen zijn dan Jan Marijnissen.
Toch blijf ik het jammer vinden dat je niet een “top 3” mag stemmen! Dan zou je misschien veel eerder tot een coalitie kunnen komen en de vertegenwoordigende democratie veel dichter benaderen: deze partij is mijn nr.1 (hier houdt het nu op) en deze partijen zijn mijn nr. 2 en 3, waarmee je vorming van de coalitie in een kabinet veel meer democratisch kunt beïnvloeden.
@Geert.
kom op mens, heb je niet iets zinnigers te vragen?Beetje drammertje?
Geert heeft kennelijk zijn eigen motieven, maar die vertelt ie niet, Monique, want het is volstrekt onduidelijk waarom hij nou juist mij en Nanneke Quik van de EK moet hebben. Op “trouwe achterban” lijkt dat in het geheel niet.
Maar hindert niet, van mij mag best iedereen weten hoe het in de SP toegaat en hoe ik op die plek ben gekomen. Dat ging zo:
Voordat ik werd gevraagd was ik al een keer geïnterviewd voor de Tribune, was ik al een keer uitgenodigd voor een brainstormsessie met oa Jan Marijnissen die af en toe wat mensen uitnodigde voor een etentje plus gesprek (achteraf gezien was dat dus een manier om me vast even te peilen, maar dat had ik nog niet door), en ik had ook al een inleiding gehouden over Palestina op een fractieweekeinde. Dat was leuk, ik vond het goed volk, over Palestina werden we het zo eens, en de dag erna gaf ik me op als lid.
Agnes Kant was degene die me belde of ik bereid zou zijn om voor de SP in de Eerste Kamer te gaan zitten. Een verrassing, want uit mezelf zou ik daar nooit op zijn gekomen, maar het was een goed idee. Een prima plek voor mij, part time, een beetje in de luwte. De Tweede Kamer had ik nooit gedaan, want ik ben niet iemand die mijn gehele leven in dienst van de politiek wil stellen, en ik ben ook ongeschikt voor die gehaaide sfeer in de TK en dat tot diep in de nacht door moeten werken. Ik wil op tijd naar bed, ik hoef niet steeds op de tv, en ik wil ook nog wel eens een boek lezen. Een belangrijke voorwaarde voor mij was dat ik mijn werk in en voor Gaza voort zou kunnen zetten. Daar werden we het dus makkelijk over eens, want dat gaat heel goed naast de part time functie in de EK.
Nadat ik was gepolst volgde een sollicitatiegesprek met de commissie. Na wederzijdse overeenstemming zetten die mij op de lijst. Die lijst word gefiatteerd door het partijbestuur en vervolgens voorgelegd aan de partijraad, de leden dus. Die hebben ondertussen de gelegenheid gehad om tegenkandidaten in te brengen – voor de EK is dat nooit zo spannend want zoveel gegadigden voor die funktie zijn er niet. De partijraad stemde en zo zat ik er in.
Dat was de eerste keer. Na vier jaar had ik opnieuw de keuze om me nog eens kandidaat te stellen en de commissie om me al of niet aan te nemen, want je moet gewoon opnieuw solliciteren. Weer eens geworden. Ze zetten mij op plaats drie. En de partijraad vond dat goed.
Zo gaat dat.
Wie Nanneke Quik heeft gevraagd weet ik niet. Ze heeft net als ik een sollicitatiegesprek gehad met de commissie. En is het geworden. Net als alle andere SP senatoren. En as zaterdag wordt er opnieuw een commissie vastgesteld voor het vaststellen van de kandidatenlijst voor de komende vier jaar, na maart 2011. Als ik nog een aardig idee heb voor een kandidaat kan ik die net zo goed inbrengen bij de commissie als elk ander partijlid. Want de EK is een goede plek voor mensen met een specifieke deskundigheid of maatschappelijke betrokkenheid om de partij in te schuiven. En als Prem nou niet meteen zo hoog van de toren zou blazen alsof hij met blote handen de partij wel even ging redden, en gewoon nadacht op welke wijze hij eerst eens aan de partij zou kunnen wennen, en zou willen laten zien wat hij waard is, net als iedereen, wie weet. Maar ik heb zo het vermoeden dat bescheidenheid niet erg bij zijn grote ego past, en samenwerken geen grote hobby van hem is. Want in een partij kunt je niet maar roepen wat je wilt, behalve bij de PVV natuurlijk want die heeft geen leden en dat is ook geen partij, in de SP heb je een functie namens een hele grote achterban die je elk moment terug kan fluiten. Dus laat Prem zich maar breed maken op de tv, dat doet hij heel goed.
En dat was het Geert.
Genoeg geweest.
De vraag was vanwege uw beider voorheen afwijkende standpunt op het gebied van het familierecht. 🙂
Aha. Aap uit mouw. Nou verrassing voor je, Geert. Ook al kunnen er tussen SPers nuanceverschillen zijn, we zijn tenslotte geen klonen, zolang we binnen de marges van het verkiezingsprogramma blijven zijn er geen ‘afwijkende’ hoogstens ‘verschillende’ standpunten. Maar over het familierecht gaan we het nu niet hebben.
Pingback: Met Roemer verder het midden in « Rooieravotr
dat lange antwoord op geert was best intresant , weten we ook hoe dat werkt binnen de partij ,hoezo familierecht,
Roemer als opvolger van Agnes Kant lijkt me prima ,al was het wel verdrietig dat het zo moest gaan ik hoop dat ze veel steun krijgt .
wat ze heeft gezegd tijdens dat debat was helemaal goed vond ik ,
het zinnetje over geschiedenis werd onmiddelijk met de tweede wereld oorlog in verband gebracht,ik dacht dat zoiets in de loop der tijden wel meer was gebeurt ,walgelijk nu dus weer
P.Vink