Dinsdag. Naar Den Haag. Bij het Centraal Station in Amsterdam stonden een paar jonge mensen te flyeren als ondersteuning voor de actie van de schoonmakers. Ik vroeg het: eentje van de SP, eentje van Groen Links. Zie je wel, het kan wel, linkse samenwerking.

Het station was goed smerig, ondertussen, zodat iedereen even kan zien waar het over gaat. Er werden excuses aangeboden door de luidsprekers. Maar nog geen loonsverhoging. Vanochtend in de Volkskrant een opiniestuk van Emile Roemer: de schoonmakers verdienen meer dan een cadeaubon van 25 euro.

Met de uitbuiting in de dienstensector dreigt een onderklasse te ontstaan van laaggeschoolde werknemers die buiten de sociale verworvenheden vallen waarvoor in de afgelopen eeuw zo hard is gestreden. De ZZP’ers in de post en thuiszorg bouwen geen pensioen op, hebben geen loon bij ziekte en zijn afhankelijk van de grillen van hun opdrachtgever. Tussen hoog opgeleide werknemers en laaggeschoolden is een kloof ontstaan. De onrendabele legt het af tegen de succesvolle.

De wanverhouding tussen arm en rijk en hoog- en laagopgeleid is niet een ongeluk dat ons is overkomen; het is een gevolg van politieke keuzes van CDA, VVD, PvdA en D66. Een laag minimumloon zou voor werkgelegenheid zorgen en een stimulans voor de economie zijn. De werkelijkheid is dat onderbetaling leidt tot chronische armoede onder een grote groep werknemers van Nederland. Zij wonen in de slechtste huizen, in de moeilijkste buurten van Nederland. Hun kinderen hebben geen kans op een betere toekomst.

De manier waarop wij met de hardste werkers omgaan, zegt veel over het niveau van onze beschaving.

Hele stuk: hier.

Op de fractievergadering was Emile op bezoek, niet om kennis te maken, want we kennen hem natuurlijk al, maar om te overleggen wat we in de komende tijd aan elkaar kunnen hebben. Hij had een paarse das aan. Ik vind dat de Tweede Kamer fractie, die toch de kastanjes uit het vuur moet halen, meer aan de ervaring en deskundigheid van de senatoren kan hebben als ondersteuning, maar ja, in de haast en de hectiek van de overkant wordt nog wel eens vergeten om ons er bij te betrekken. Prettig gesprek. Onze fractievoorzitter Tiny Kox is gevraagd om Emile bij te staan als chef van de campagne, die krijgt het hartstikke druk tot 9 juni, maar hij heeft er duidelijk zin in. Emile kreeg van onze fractiearts Tineke nog het advies mee om vooral op tijd naar bed te gaan en af en toe te ontspannen – Tineke let op ons – maar zo te zien is Roemer daar ook zonder ons advies wel goed in. Die laat zich niet gauw de kast op jagen.

Een heel korte plenaire: alleen de stemming over de gehandicaptenparkeerkaart. We hadden het al aan zien komen, toch zijn dat de momenten die ik in mijn politieke carrière graag niet mee had willen maken, omdat het zo genant is. Het wetsvoorstel van Marjon van Dijken dat makkelijk door de Tweede Kamer was gekomen werd in de Eerste Kamer afgestemd. (Ik had het er de vorige week over, hier) VVD natuurlijk, die zul je zelden er op betrappen dat die iets willen doen voor hun medeburgers die om wat voor reden dan ook wat minder kansen hebben in het leven, maar ook, gggrrrrrr, alle gggrrristenen. Volgens mij zou dat nooit gebeurd zijn als Hannie van Leeuwen, die een groot christelijk hart had met name voor gehandicapten, nog in de Eerste Kamer had gezeten voor het CDA, Hannie kom terug!

Hoor ik iemand van de VVD weer eens dat standaard liberale excuus afdraaien; “wij behandelen gehandicapten gewoon als burgers hoor, waarom zouden die niet voor een parkeerplaats kunnen betalen’. Het bekende liberale misverstand, dat gelijke behandeling ook gelijke kansen geeft. Alsof er niet veel mensen zijn die niet onder dezelfde omstandigheden leven, niet dezelfde mogelijkheden hebben, niet allemaal diezelfde fortuinlijke start in het leven hebben als de gemiddelde VVDer. Het zijn van die momenten dat ik denk wat doe ik hier, omdat ik zo kwaad ben dat ik denk aan deze kermis wil ik toch niet deelnemen, met deze mensen wil ik niks te maken hebben.

Maar het werk gaat door, nog een jaar. En niemand heeft er wat aan als de mensen met een normaal gevoel voor rechtvaardigheid het opgeven. Politiek, dat is tegen je verlies kunnen, zeg ik wel eens. Ik ben daar niet zo goed in. Als het gaat om mensen die dat nergens aan verdiend hebben.

Commissie justitie, onder andere over de vreemdelingenwet, commissie VROM over iets met een voorhang ontwerpbesluit over de huurprijzen en de energieprestatie, waarom we dat al moesten behandelen terwijl de wet nog niet door de Tweede Kamer is (nee dat ga ik niet uitleggen) en even te gast in de commissie onderwijs omdat we binnenkort een gesprek hebben met de Onderwijsraad die ons om advies heeft gevraagd over ‘vorming’ in het onderwijs en ik daar ook wat over geschreven had.

En toen nog een receptie ter afscheid van een van de mensen die voor de Eerste Kamer werkt: mensen weten niet altijd wat voor een organisatie er achter ons staat, om ons netjes aan het werk te houden. Bij de prosecco nog even samengezworen over hoe we er voor kunnen zorgen dat er meer gedaan gaat worden voor asielzoekers met geweldservaringen en flinke trauma’s, veel vrouwen maar niet alleen, want de wet die er aan gaat komen houdt daar te weinig rekening mee. Ons collectief opgewonden over het feit dat de EU zegt dat het tegen het kinderrechtenverdrag is om kinderen van uitgeprocedeerde ouders op straat te zetten, en dat de minister dan gewoon kan zeggen dat dat alleen maar een advies is en niet bindend. Hoezo niet bindend? Telt dat kinderrechtenverdrag opeens niet meer? Moet er nu alweer actie voor wat gewoon gewoon zou moeten zijn?

En dan met een tollende kop de trein in naar huis, tollend niet vanwege de prosecco maar vanwege al die gesprekken, alles waar ik over na moet denken, alles wat er nog moet, alles waar we wat aan zouden moeten doen, alles waar ik niet meer aan toe zal komen. En dit was nog een makkie, want ik was al om acht uur thuis. En niet pas na middernacht.