Voor de mensen die hier nieuw zijn en nog niet weten hoe het hier toegaat.
(Geupdate op 4 april)
Dit is een persoonlijk weblog, en geen open forum.

Op een open forum gaat het vooral om de onderlinge discussie van de deelnemers, en de mogelijkheid om ergens je mening kwijt te kunnen. Over het algemeen houdt een moderator van een open forum enigszins in de gaten of er geen ontoelaatbare uitingen op komen, maar zal zich zelden bezig houden met de inhoud. Het hangt er bijvoorbeeld maar van af, van het karakter van het forum en wie er modereert, of er op gelet wordt of deelnemers zich aan het onderwerp houden. En ook of de deelnemers elkaar niet de tent uitvechten. En of er spelregels zijn en hoe strak daar de hand aan wordt gehouden.

Dit weblog is niet bedoeld als open forum. Het is een persoonlijk weblog, wat betekent dat de blogger bepaalt wat de onderwerpen zijn, en ook, in het geval er mogelijkheid is om te reageren wat niet overal het geval is, wat daarvoor de spelregels zijn.

Tussen het ene uiterste, helemaal niet kunnen reageren, en het andere uiterste, vrijwel ongelimiteerd kunnen reageren zijn vele mogelijkheden. En allemaal hebben ze voor- en nadelen.

Wat je bij ongelimiteerd reageren – het model van het open forum – als voordeel hebt, is dat het voldoet aan de behoefte van mensen om ergens hun mening kwijt te kunnen. Het nadeel wordt ook zichtbaar als je eens een keer een paar van die fora langsloopt: meestal weet in de kortste keren niemand meer wat het onderwerp was, praten mensen langs elkaar heen, krijg je een eindeloze herhaling van wat al gezegd is, en, wat ik het kwalijkste vind, slaat het vaak om in aanvallen op personen waar diegene zich niet tegen kan verweren, worden er vaak beschuldigingen geuit zonder dat die gefundeerd zijn. Ook is er op een open forum nauwelijks zicht op of de informatie die gegeven wordt betrouwbaar is. Het is vaak een ratjetoe van persoonlijke meningen en beweringen, als informatiebron heb je er zelden wat aan.

Ik ben dus niet zo’n fan van open fora, al begrijp ik dat die in een bepaalde behoefte voldoen. Het is een vorm van democratie dat mensen ergens hun mening openbaar kunnen maken zonder afhankelijk te zijn van een redactie van een krant, bijvoorbeeld, die beslist of een opiniestuk of ingezonden brief wordt geplaatst. Maar de keerzijde is dat het vrijwel overal een enorme rommel wordt.

Een website of blog heeft meestal een ander doel. Het gaat ook om het openbaar maken van informatie over bepaalde onderwerpen, soms gekoppeld aan de persoonlijke voorkeur en deskundigheid van de blogger(s). Zo is wat mijn persoonlijke weblog betreft duidelijk dat er een paar onderwerpen dominant zijn: mijn visie op de multiculturele samenleving, mijn visie en mijn ervaringen op dat vlak met Israël/Palestina, en andere zaken waar ik me druk over maak, zoals vluchtelingen in Nederland. Ook breng ik graag verslag uit van mijn werk in de Eerste Kamer en in de partij, en geef ik graag door welke acties ik aanbeveel, boeken die je kunt lezen – als ik iets tegen kom dat mij aan het denken zet dan geef ik dat graag door. Mijn weblog biedt een mix van activisme en theorie – geheel tegen de regels in dat alles kort moet zijn staan hier vaak lange stukken die bedoeld zijn om over na te denken. Het blijkt in een behoefte te voorzien – al tijden lang heb ik hier een gemiddelde aan 3000 bezoeken per dag. Het is de moeite om daar deze formule voor aan te houden.

Mijn weblog is dus absoluut gekleurd, ik veins geen onpartijdigheid. Ik zie mijn weblog ook als bijdrage aan een betere wereld (eerlijker, meer gelijkheid, mensenrechten, geen bezetting en onderdrukking enz), en wil het er ook nog wel over hebben wat dat betekent en wat daarvoor zou moeten gebeuren. Ik vind het daarvoor belangrijk dat er wel gereageerd kan worden, en ook dat er ruimte is voor tegengeluiden en werkelijke discussie. Maar op dat punt komen we al in de moeilijkheden: niet elk ander tegengeluid is de moeite waard, niet iedereen begrijpt of wenst te begrijpen wat hier de bedoeling is. En hoe vind je een balans tussen een website waar maar één persoon de keuze maakt wat de moeite is, en een open forum waar iedereens mening evenveel – of vooral even weinig – telt. En hoe kun je daarbij de wetten van de jungle die op fora nogal eens gelden – wie het hardst schreeuwt is de baas – een beetje in bedwang houden.

Ik kijk bijvoorbeeld met belangstelling hoe de Joop het doet. Een grote aanwinst op het net, vind ik. (Hier) Dat is een website met een linkse signatuur in brede zin, die vooral gericht is op de actualiteit, en die een ruime mogelijkheid geeft om te reageren. Wel met spelregels. En, dat is niet onbelangrijk, met een staf van vier betaalde mensen meen ik, die onder andere modereren en beslissen wat er op komt en wat niet. Lukt dat? Over het algemeen wel, hoewel ik ook daar merk dat ik bij de stroom reacties na een bericht vaak afhaak vanwege de rommel en het rijp en groen door elkaar heen gekwek. Ook zie ik dat degene die het oorspronkelijke bericht heeft geschreven niet meer reageert, die laat het verder aan de reageerders over. Dat is een keuze, ik maak een andere.

Ik geef wel zelf vaak antwoord op de reacties, de consequentie is wel dat ik strenger ben in wat ik toelaat. Om twee redenen: ik heb geen mensen die voor mijn weblog kunnen werken, ik doe het in mijn uppie en onbetaald, (al heb ik de webmaster van de SP achter me die de technische kant fantastisch op orde houdt). Maar ook wil ik op mijn weblog geen eindeloze herhalingen van wat we al hebben gehad, en ik wil ook niet tig keer verplicht dezelfde dingen uit moeten leggen. En dit is een nadeel van de open forum cultuur: dat mensen zijn gaan denken dat het vanzelfsprekend is dat ze hun mening overal kwijt kunnen, zonder er bij na te hoeven denken of die mening nog wel interessant is voor anderen. Bijvoorbeeld omdat diezelfde mening al 637 keer langs is gekomen. Of slecht is gefundeerd, van anderen is overgenomen zonder de feiten na te gaan, enzovoorts. Ik hecht er wel aan dat de informatie die op mijn weblog wordt gegeven betrouwbaar is, en dat de bronnen vermeld worden. Ook dat is op een open forum niet gebruikelijk, waar elke ‘mening’ telt ook al is het nog zo’n klets.

Ik volg met belangstelling hoe het in de forum- en blogwereld toegaat. Ik neem waar dat vele optimistisch begonnen blogsystemen zoals dat van de Volkskrant zware slijtage en vermoeidheidsverschijnselen beginnen te vertonen (hier)(zie een PS benedenaan), dat andere websites en blogs de mogelijkheden om te reageren maar helemaal sluiten, omdat het niet meer te doen is. Ik neem waar, ook door mijn eigen ervaring, dat het een fiks karwei is om tussen alles en niets een werkbaar compromis te vinden – en wat je ook doet, er zijn altijd mensen die vinden dat je hun bijdrage niet had mogen weigeren. Je maakt vijanden. Mensen die sowieso geen spelregels accepteren, mensen die ze niet lezen, mensen die denken dat die regels niet voor hen gelden, mensen die er een persoonlijke strijd van maken om er toch op te komen inclusief met klachten naar de baas, en veel geschreeuw dat het ‘censuur’ is als ik op mijn eigen weblog bepaal wat wel en wat niet kan.

Kortom. Het model waar ik nog steeds voor kies, na enig vallen en opstaan: ik laat nog steeds reacties toe, maar met mate en zeer gebonden aan de spelregels. Ik vind het, bijvoorbeeld, niet nodig, als iemand de kans heeft gehad om zijn/haar mening te geven en we het niet eens worden – wat voorspelbaar vaak het geval is – om eindeloos door te gaan met gesteggel. Komt er geen nieuwe informatie meer uit – dan gaan we er niet mee door. Hebben we die discussie al zeventig keer gehad, of recentelijk nog, gaan we er geen gebed zonder end van maken. Je kunt bewondering hebben voor de vasthoudendheid waarmee mensen het punt dat ze al gemaakt hebben er nog eens doorheen willen drammen – maar als het punt er al staat en er blijft staan is dat niet nodig.

Is het een kwestie van geen ‘onwelgevallige meningen’ toe willen laten? Kan iedereen voor zichzelf constateren; er staat per post die om discussie vraagt altijd wel een mij onwelgevallige mening, dus dat is het punt niet. Wat wel het punt is: is het nog zinvol om door te blijven gaan, levert het nog een nieuw gezichtspunt op, zo niet, dan zetten we er een punt achter. Dat wil zeggen: ik zet er een punt achter.

En zo zijn er meer criteria die ik hanteer: geen aanvallen op personen, geen gescheld, geen beschuldigingen die je niet waar kunt maken, geen inleveren van feiten die ‘de waarheid’ zouden zijn zonder dat je kunt vertellen waar je die vandaan hebt. En geen eindeloze stromen van meer van hetzelfde. Je verschuilen achter een nickname doet de mate van beschaving ook geen goed en is niet erg dapper, en ik overweeg de regel in te voeren dat wie niet met open vizier voor zijn mening uit durft te komen hier niet hoeft te zijn.

Hoe ik als blogger een evenwicht vind tussen alles en niets is een kwestie van balans en ook van humeur, soms. Ik ben, achteraf gezien, wel eens te streng geweest, ik ben ook, wordt meteen afgestraft, ook wel eens te soepel geweest. Ik ben het een enkele keer ook wel eens zat, en soms is dat te merken. Meer dan eens heb ik overwogen om de reactiemogelijkheid maar uit te schakelen, en doe het dan toch niet, omdat we daarmee ook veel zouden missen dat echt de moeite waard is.

En nog een technisch punt, waar keer op keer misverstanden over zijn: als iemand een reactie intikt is die alleen voor hem en voor mij te lezen. Pas wanneer ik, minimaal twee keer per dag, de reacties na ga en besluit welke ik door laat gaan, komen die er op en zijn die zichtbaar voor iedereen. Of die komt er niet op. In de begindagen vond ik dat het mijn taak was om bij elke weigering een berichtje te sturen, leek me wel zo beleefd, maar daar ben ik mee opgehouden omdat het ontzettend veel tijd kostte en vaak eindeloos gezeur opleverde via mijn mail van mensen die het niet wensten te accepteren dat hun reactie was geweigerd. Dat is niet waar ik mijn tijd aan wil besteden, die tijd heb ik ook niet.

Zo zit het ongeveer. De spelregels vind je hier.

Als hier vragen over zijn wil ik die beantwoorden, aan verheldering help ik graag mee, discussie over hoe we de dilemma’s van bloggen beter te lijf kunnen gaan, graag, maar het geijkte commentaar van degenen die het er niet mee eens zijn: sorry.

PS. De grap is dat het eens de Volkskrant was die de term ‘meulenbelten’ in het nieuws bracht, zie hier, terwijl ik daar absoluut de uitvinder niet van ben. Er is niet één website van een politieke partij of weblog van een politicus te vinden waar ongeselecteerd op kan worden gereageerd. Op de PVVsite kun je niet reageren. Op de SPsite vroeger wel maar nu niet meer. Femke Halsema probeerde het even, en schrok zo van de bagger dat ze de zaak meteen weer sloot. Nu twittert ze, dat heeft een groot voordeel dat je dat niet anoniem kunt doen, en daarmee helpt het de beschaving enorm. Want de grootste bagger komt uiteraard van mensen die zich achter een pseudoniem verschuilen – alsof ze ook wel weten dat het niet helemaal deugt. Maar twitteren, dan moet je alles wat je zegt weer in kleine piepjes kwijt – en dit weblog staat bol van de stukken die je niet kunt vertalen in twiet twiet.