Rindert Kromhout heeft een boek geschreven, ‘Soldaten huilen niet’. Een roman, maar wel met een historische achtergrond. Het speelt in de tijd en in de kringen van de Bloomsbury groep, zeg Virginia Woolf, en de gefictionaliseerde hoofdpersonen zijn de zoons van Virginia’s zus Vanessa. Tegelijk is het een tijdsbeeld: het was een groep mensen met een eigenzinnige manier van leven, die nu nog steeds fascineert.
Ik was op de boekpresentatie, want ik ken Rindert als de man van onze Eric uit de Eerste Kamer fractie, onze mooiste man vind ik wel (sorry Arjan) en zo stonden er ook heel wat politici in het groepje vrienden en buren, schrijvers en andere kunstenmakers, uitgeversvolk, één heel erg zwangere vrouw en één hond.
Ik ben maar net begonnen in het boek en geniet van de stijl. Rindert heeft veel kinderboeken geschreven, en je merkt dat aan de helderheid van de stijl: er wordt vaak nogal schamper gedaan over kinderboeken omdat dat ‘kleine’ kunst zou zijn, maar ik weet dat het makkelijker is om moeilijk te schrijven – helderheid is een literaire deugd op zich. Verder zeg ik er nog niks over. Lees zelf maar.
Nou, ik ben benieuwd.
Ik heb maar gelijk een exemplaar besteld.
Hoor ook Kunststof van de NPS. De link werkt nog een dag of vier, vijf.
Groet,
Bijna uit en wat een heerlijk boek. Kromhout laat je helemaal mee leven in de kringen van de Bloomsbury group. Je volgt de excentrieke mensen van deze groep door de ogen van een opgroeiende jongen (de zoon van Vanessa Bell). Hierdoor stelt de schrijver je in staat de sfeer te voelen in huize Charleston.
Leuk detail: De schrijflessen die Quentin als beginnend schrijver bij tante Virginia krijgt in Monks House. Voor wie de smaak te pakken heeft gekregen en nog meer van deze sfeer wil proeven moet vooral de film “Carrington” zien.